De grasmat van Merefeldia als rouwplaats voor de grootste vriend van de club. Wie dít scenario een week geleden, op die stralende zondag, had voorspeld was voor gek verklaard.
Toch is het deze zaterdag de bizarre en bittere realiteit. Vandaag geen gejuich. Geen 22 spelers die elkaar sportief bestrijden. Het geelzwart hangt halfstok. Het hoofdveld is gevuld met honderden mensen, verscheurd en verbonden door verdriet. Rijen dik vormen ze een erehaag richting de middenstip. Samen op het veld, samen uit het veld geslagen. Iedereen is stil. Verbijsterd. Ontredderd. Opstandig. Machteloos. Zoveel emoties die om voorrang vechten. Zoveel verwarring. Zoveel vragen.
Nederweert neemt afscheid van Paul Knapen. Die lieve, leuke, spontane allemansvriend Paul die midden in het leven stond en ons al voor zijn veertigste heeft verlaten. Niemand weet waarom. We laten vandaag onze tranen de vrije loop, herdenken wie hij was en wat hij ons gegeven heeft. Bakken vol warmte en aandacht. Een ontwapenende lach. Het gevoel dat het een voorrecht was hem te kennen. We denken aan zijn vrouw Jill die zonder haar grote liefde verder moet. Aan Sem, Cas, Britt en Lynn die het de rest van hun leven zonder papa moeten stellen. Zijn familie en al die vrienden en collega’s die Paul innig liefhadden. Merefeldia dat nooit meer hetzelfde zal zijn. Zijn dood heeft de gemeenschap van Nederweert in het hart geraakt. Om in voetbaltermen te spreken: deze tegenstander zag niemand aankomen, was van een andere orde en richtte een enorme ravage aan.
Het is half elf als de kist op de klanken van Bloed, Zweet en Tranen langs brandende stadionfakkels richting de middenstip wordt gedragen. We zoeken troost bij ontroerende woorden en herinneringen. En luisteren met grote bewondering naar Jill. Die lieve sterke, dappere Jill die haar tranen bedwingt om Paul een laatste keer toe te zingen. ‘Als het einde komt en als ik dan bang ben, mag ik dan bij jou?’ De woorden gaan dwars door de ziel.
Begrijpen zullen we het nooit. We kunnen alleen maar nederig vaststellen dat het leven genadeloos kan zijn. Ondertussen tikt de klok gewoon door. Na dit grootse en indrukwekkende afscheid moeten we de scherven bij elkaar rapen en weer opkrabbelen. Het is keihard, het wordt een lange weg, maar er zit niets anders op.
Pauls dood mag ons dan ernstig hebben geblesseerd, ooit keren we terug op het veld. Ooit zal de vlag boven het clubhuis weer fier wapperen en staan we weer overeind. Tegenstanders kunnen hun borst alvast natmaken. Met Paul in onze harten is Merefeldia niet meer te kloppen.
Bas Poell
8 Reacties
Respect voor hoe je geschreven hebt Bas. Heel veel sterkte voor zijn gezin, familie, vrienden, collega’s en kennissen…..
Hartverscheurend………..
Mooie tekst Bas.
Bas, ik ken je niet, kende Paul ook niet maar wat heb je dit mooi verteld!!! Jill kennen we als juffrouw Jill, waar onze dochter een heel mooi schooljaar mee heeft gehad. Dapper, lief en altijd leuk met de kids. Wat een verdriet…iedereen die geraakt is door dit enorme verlies; heel veel sterkte nu en de komende tijd, jullie zullen het nodig hebben. Met diep respect…
Een prachtig afscheid!
Merefeldia bedankt voor de gastvrijheid. Complimenten aan iedereen!
Treffend en ontroerend ! Mooi geschreven Bas
Jo
Heel mooi en waardevol Bas
Bas, geweldig goeie tekst.
BAS DEZE TEKST DRINGT DOOR NAAR MIJN HARD ,ZEER MOOI EN OP ZIJN PLAATS ,HEEL VEEL STERKTE GEZIN FAMILLIE,VRIENDEN ,COLLEGA ,S KENNISSEN EN ZIJN CLUB MEREFELDIA .