Zo, het gazon is gemaaid, de kantjes bijgewerkt. Kortom we zijn weer thuis. Nu maak ik even tijd voor een berichtje op mijn weblog.
Na maandenlange voorbereiding mochten we de afgelopen week de Alpe d’Huez op. Na mijn noodzakelijke tussenstop in het ziekenhuis had ik uiteindelijk nog bijna drie weken om (een beetje) te trainen. Het verstand op nul en zo licht mogelijk naar boven “stoempen”, dat was het devies van kenner Frans Kessels.
Aan de finish werd het me een beetje te veel. De vermoeidheid, het besef dat ik er bij mocht zijn, de goede berichten over mijn gezondheid…..Maar goed je pinkt een traantje weg, eet maar weer een banaan en tenslotte daal je ook de berg weer af. Samen met dochter Vera, allebei gaan we liever berg op dan af, zowel letterlijk als figuurlijk.
Door de organisatie werd ik op het allerlaatste moment uitgenodigd om op de woensdagavond een officiele bijeenkomst bij te wonen met het bestuur van Alped’HuZes, gemeentebestuurders, een Nederlandse diplomaat en natuurlijk onze wielericoon Joop Zoetemelk. Ik verstond er maar weinig van, Joop verstond alles. Ik vertelde hem van een televisie-uitzending lang geleden waarbij een commentator hem aan zijn hoofd zeurde over vermoeidheid. “Als ik kapot zit, zitten de anderen ook kapot” zei hij droog en won vervolgens de tour. “Dat is ook zo” herhaalde hij afgelopen woensdag nog maar eens -even- droog.
Burgemeester Evers: ” Meer lucky-ones dan speciaal”
We waren een geweldig Nederweerts team. Het “Samen Groots” stond terecht breed op onze tenues. We hebben plezier gehad, gelachen, lekker gegeten en gedronken en zoals ik hierboven al zei (stiekem) een traantje weggepinkt.
Dank je wel Wil, Theo, Hub (2x), Petra, Gerda, Diana, Pieter, Bep, Eric, Frans, Marcel, Jan en Vera. Dank je wel alle meereizende partners en bekenden maar vooral Joke en Thea voor de goede zorgen. Alped’HuZes 2013; ik was erbij.
Op de terugweg in een niet zo best personenbusje spraken we natuurlijk over onze ervaringen, het enthousiasme, de ontroering, de trieste verhalen maar soms ook over de ietwat overdreven gekte. “Zó speciaal zijn we nu ook weer niet” sprak initiatiefnemer Hub Stultiëns ons relativerend toe. Hij ging zelf twee keer de Alp op en hij kent het leed dat kanker aanricht heel direct in zijn naaste familie. Wijze woorden dus van een zestiger. Wij waren immers meer “lucky ones” dan speciaal; onze gezondheid stond het toe de berg op te gaan. Als u dat gegeven is moet u het ook eens doen. Het is een prachtervaring.
Bron: Weblog Evers
Er zijn nog geen reacties geplaatst.