Op 1 februari 2014 waren de heer en mevrouw Ritzen-van Leuven 60 jaar getrouwd. Burgemeester Evers, Mevr. Noppers en de wethouders Houtman en Frenken brachten vanmiddag een bezoek aan dit bijzondere paar. Na de felicitaties werd er door de burgemeester uitvoerig stilgestaan bij het levensverhaal van Charel en Zus en hun kinderen. Daarna was er koffie, vlaai en taart.
Charel en Zus Ritzen-van Leuven 60 jaar getrouwd
Zomer 1953. Een keer kijken was voldoende, bie ’t kapelke op de Sjaelberg in Echt. De daaropvolgende dag kwam Charel bij Zus thuis en toen was het beklonken. Een begin in eenvoud en nuchterheid, maar ook het begin van een gelukkig samenzijn dat op de dag van vandaag nog voortduurt.Charel en Zus werden beiden in juli 1926 geboren, Charel in Munster-Geleen en Zus in Echt. De oorlog was voor hen een bewogen tijd. Zus moest gaan helpen met het plukken van de bonen op de boerderij van een nicht in Lottum. Dat kon niet anders, want het was augustus en de bonen, die naar Duitsland zouden gaan, moesten geplukt worden.
Haar neef die in het verzet zat, vertelde dat het front steeds dichterbij kwam. De treinen reden niet meer en Zus kon niet meer terug naar huis. Ze verbleef in het hotel van Van de Boom in Nederweert en later enkele maanden in het nonnenklooster in Budel-Dorplein. Charel werd in 1944 tijdens een razzia op straat opgepakt en tewerkgesteld in Duitsland. Na de bevrijding van het kamp door de Canadezen kwam hij terug in Echt. Zijn moeder herkende hem niet meer. Na de oorlog ging Charel in de mijnen werken. Later trad hij in dienst en werd hij als beroepsmilitair uitgezonden naar Indonesië waar hij van 1947 tot 1950 bleef. Dat wist Zus wel, maar ze schreef hem nog niet. Dat contact zou pas later tot stand komen. Na hun huwelijk op 1 februari 1954 woonden ze in bij de ouders van Zus in Echt, iets wat heel gewoon was in die tijd.
Hun eerste kind werd geboren, een zoon. Charel werd overgeplaatst naar de kazerne in Weert en daarom verhuisden ze naar Weert. Een voetbalfan in hart en nieren, tegenstander van Wit-Zwart en Wilhelmina maar een grote fan van Megacles: Charel bracht vele uren door bij zijn voetbalclub, 40 jaar lang, op het veld lijnen trekken, als scheidsrechter, met de fluit langs de lijn en als trainer van de jeugd. Thuis werden volop dassen gebreid in rood/blauw, de kleuren van Megacles.
Er kwamen nog drie kinderen: twee meisjes en een jongen. Charel voelde zich thuis in het leger. Orde en discipline, maar ook de hobbypit en de overheerlijke Indonesische rijsttafels pasten bij deze militair. In 1971 ging hij met pensioen. Het huis in Keent werd voor alle hobby’s te klein en Zus verlangde naar een vrijstaande woning. Een huis dat rust en een grote tuin bood, vonden zij in de gemeente Nederweert waar ze nu al 21 jaar wonen. Zus had altijd al veel gelezen en was vooral geïnteresseerd in geschiedenis. Vorig jaar nog bestelde ze de serie over Winston Churchill, twintig boeken. In Nederweert begon Zus met het leren van de Franse taal. Het grammaticaboek neemt ze nog dagelijks ter hand.
Een verzorgingshuis zien Charel en Zus nog niet zitten “We helpen elkaar, en dan komt het allemaal wel goed”, zegt Zus. Ze hopen nog lang in hun eigen huis voor elkaar te kunnen zorgen!
Er zijn nog geen reacties geplaatst