Column Ruben: Medailles zonder ledematen

Na de verbluffende goudzucht van de Nederlandse schaatsers in Sotsji is de medaillekoorts onder alle Nederlanders weer gedaald tot het normale niveau. De periode van diep geconcentreerde langlaufers en razende adrenalinejunkies genaamd bobsleeërs heeft iedereen tevreden en voldaan achter zich gelaten. Het grootse aantal medailles die de Nederlandse vertegenwoordigers mee naar huis namen, steeg dan ook boven ieders verwachting uit. Vol verlangen kijkt menig sportliefhebber alweer uit naar het aankomende WK voetbal.

Door deze kortzichtigheid wordt een navolgend evenement van de Olympische Spelen vergeten. Een evenement wat gekenmerkt wordt door de kleine publiciteit en de grootse prestaties. De Paralympics. 
De Paralympics zijn al sinds jaar en dag een automatische opvolger van de Olympische Spelen. Een evenement dat troost biedt aan de verslaafde sportkijker, een evenement dat de ultieme samensmelting van puur doorzettingsvermogen en een gebrek aan ledematen in kaart brengt. Wanneer men kijkt naar een skiër die met negentig kilometer per uur op één been van een berg afraast, zullen meerdere monden van verbazing openvallen. Het ongezonde gebrek aan angst van de skiërs op dit sportevenement zorgt voor een ware emancipatieboost voor alle lichamelijk en verstandelijk beperkte sporters ter wereld.

Ook het gebrek aan politieke strijd bij de Paralympics geeft aan dat dit evenement vooral uit beleefdheid wordt georganiseerd. Een evenement waarbij president Poetin tijdens zijn strategische militaire besprekingen over de Krim, waarschijnlijk proestend vanuit zijn ooghoek naar een Amerikaanse curler in een rolstoel kijkt.
 Deze desbetreffende curler heet James Joseph. Joseph is het prototype van een ambitieuze gehandicapte sporter. De beste man wordt gekenmerkt door een aanzienlijk aantal oorringen in beide oren en een sportbril waar Edgar Davids jaloers op zou zijn. Na iedere winnende curlingpartij vertelt hij keer op keer vol trots in de camera hoe hij aan zijn bijnaam ‘Jimmy Jam’ komt.

De Paralympics zullen ondanks dit propagerend stukje tekst altijd het kleine broertje van de Olympische Spelen blijven. Het is dan ook niet realistisch om te denken dat dit evenement ooit groter wordt dan dat het nu is. Tot die tijd sta ik, in tegenstelling tot de sporters, op uit m’n stoel en zal ik hun de hand/prothese reiken. Want ik ben fan.