Dereanimatie

Hoe voelt een hartaanval? Is het een verstikkend gevoel dat als een onzichtbare dolk door je belangrijkste orgaan snijdt? Of is het meer een zachte gloed die je geleidelijk meeneemt naar een andere dimensie? Doet het überhaupt pijn? Misschien wel helemaal niet. Dit onbekende gevoel is onderdeel van de grote vraag waar nog niemand het antwoord op heeft gevonden: hoe voelt doodgaan?

Doodgaan is het grote fenomeen waar de wetenschap ons tot heden in de steek laat. Alhoewel er uitvoerig onderzoek naar is gedaan, is alleen het proces er voor bekend. De enige wetenschappers die er achter zijn gekomen hoe het voelt, kunnen het ironisch genoeg niet meer navertellen. 
Wat wel als een paal boven staat, is dat bijna niemand dood wil gaan. Ziekenhuizen zitten vol met mensen met gezonde levenslust en goesting. Op een enkeling na, ziet vooralsnog niemand het zitten om de weg des levens voortijdig te beëindigen. De vraag welke richting deze weg in moet slaan, is er één die mensen zich dagelijks stellen. Deze filosofische beredenering geldt niet alleen voor individuen, ook de gemeente Nederweert schijnt niet helemaal zeker te zijn welke richting hun wegen in moeten slaan.

Toch zijn er enkelen waarvoor deze spreekwoordelijke wegen ophouden. De oorzaken hiervoor lopen uiteen. Ziekte, ouderdom of ongeval zijn drie van de vele oorzaken die dagelijks de ex-levenden treffen. 
Voor sommigen zijn deze oorzaken een welkome gast. Door voortdurende strijd heiligt het doel de middelen niet meer. Een opgebrande kaars is nooit gebaat bij een dosis benzine. Hierdoor komen onderwerpen als euthanasie en wilsverklaringen omtrent reanimaties steeds vaker in het nieuws. Mensen willen hun lot in eigen hand nemen en zelf bepalen in hoeverre er gestreden dient te worden. Het klassieke levensrecht wat een persoon bij de geboorte meekrijgt wordt echter overruled door de hedendaagse bureaucratie. Euthanasieaanvragen doorlopen een lange slepende procedure waarin het slachtoffer nog langer lijdt. Iets wat in eerste instantie juist niet de bedoeling was. Het recht om zelf je leven in te delen verschuift langzaam van wilskwestie naar medisch vraagstuk. Het perspectief waarmee naar de situaties wordt bekeken is er één van biologische aard, terwijl hier een humanitaire benadering juist vereist is.

Uit voorzorg laten daarom steeds meer ouderen een tatoeage zetten. De tekst ‘Niet reanimeren’ staat dan ook met stipt op 1 in de lijst van meest voorkomende tatoeages in Nederlandse bejaardentehuizen. Sterker nog, je hoort er niet meer bij zonder anti-reanimatietattoo. 
Alhoewel deze schriftelijke lijfspreuk niet rechtsgeldig is, zullen er weinig ambulancebroeders stoïcijns doorschokken met hun elektrische AED-strijkijzers. De persoon die getroffen is door de hartaanval is  geen slachtoffer meer te noemen. Deze is juist gelukkig. Gelukkig omdat hij eindelijk weet hoe het voelt.