Met een grijs pak, stropdas en gelakte schoenen trippelen ze, vaak gevolgd door hordes journalisten, over de geplaveide wegen van de regeringsgebouwen in Den Haag. Politici zijn sinds jaar en dag mannen/vrouwen van statuur, hooggeschoolden met een prominente deskundigheid op veel verschillende gebieden. Vaak ook afkomstig van gegoede families, het zijn nette en beleefde mensen. Tenminste, dat waren ze ooit.
Tegenwoordig gaat iedere boerenpummel met een stropdas en bassischooldiploma de politiek in. Het actieve kiesrecht wordt sinds een jaar of tien dan ook vaker gebruikt dan passieve kiesrecht; mensen gaan minder vaak naar de stembus terwijl er zich steeds meer verkiesbaar stellen. Het imago van de gemiddelde politicus zakt daarom met de dag. De komst van Bram Moskowicz, de schandalen van Henk Krol en de bonuscultuur bij nationale banken zijn hier voor een groot deel debet aan. Het vertrouwelijke imago brokkelt af. Daarvoor in de plaats komt een groeiende onverschilligheid bij het stempubliek. Kiezers maken geen onderscheid meer tussen schreeuwende onruststokers of nuchtere beleidsmakers. Het hele zaakje wordt over een kam geschoren.
Het vertrouwen in verandering en beloftes zakt daardoor steeds verder weg. De hoop op verbetering is definitief vervlogen bij de meesten. Deze groeiende kloof heeft tot gevolg dat steeds meer mensen hun toevlucht zoeken in andere interesses. De politiek verdwijnt in de leefwereld van het ‘gewone’ publiek. Politieke discussies worden nauwelijks meer gevolgd, het aan- en aftreden van ministers laat men links liggen en ook de grote regeringsschandalen boeien het volk niet echt meer. Het begint vaak al met te dure woorden. De zakelijke stropdassentoon van de bureaucratie galmt in iedere beleidsvorming door, niet echt sexy.
En juist die laatste factor, het sexy zijn, mist de politiek. Wil de politiek nog ooit opleven en weer ruimschoots onder de aandacht komen, dan dient er een rigoureuze omwenteling plaats te vinden. De politiek moet haar charme weer hervinden. Weg met de oude, bebrilde ministers met toupetje, weg met de dure ambtelijke taal die niemand verstaat en last but not least: weg met de stropdas, de ambtelijke strop om ieders nek.
Er zijn nog geen reacties geplaatst