Bier, rochels en baarden op Moulin Blues

De blues is voorbij en heeft haar jaarlijkse schade achtergelaten. Bluesliefhebbend Nederland ervaart een collectieve kater na twee volle dagen virtuoos gitaarspel, gezamenlijk kippenvel en moeilijk veel bier. De fysieke gesteldheid is dermate aangetast door de blues, dat alleen BB King dit naar muziek zou kunnen vertalen. De wieken van Moulin Blues hebben Ospel wederom omvergeblazen.

De blues
Tijdens ‘de blues’ is de saamhorigheid aanwezig. Nergens anders is het mogelijk om door middel van prachtige muziek te verbroederen op een achterafgelegen grasveld. Iedereen ervaart deze tweedaagsdurende extase anders. De één geniet in rust, de ander praat met iedereen die langzaam meedeint op de gespeelde blues & rythym.
Daarom hierbij een sfeerreportage vanuit mijn -vertroebelde- perspectief. Het begon met de tickets; ze waren gratis. Overleden bluesgoden vergaderden schijnbaar al eerder wie de mazzel ten deel zou vallen om gratis kaartjes te winnen. Ik werd het. Bedankt Stevie-Ray, Albert, Johnny en Robert.
Met twee versgeprinte dagkaarten op zak snelde ik op een zonnige vrijdagnamiddag naar het heilige gras. Na tien kuitenverslindende fietsminuten door het rulle parkeergras, vertelde mijn plakkende rug dat de blues niet makkelijk te bereiken was. ‘The blues can come to you in any shape and form’, vertelde Albert King me terwijl ik afstapte. Klopt Albert. Over de eerste steigerplank nam ik de aanloop naar een hemels weekend.

Echte liefde
Eenmaal binnen vonden de eerste melodieën al snel de weg naar mijn nog onaangetaste oren. John the Conqueror took over. Hij was het die me binnen luttele seconden veroverde met aanstekelijke lach en vingervlugge gitaarspel. Samen met John dronk ik mijn eerste bluesbiertje, John zong over ene Lucille en ik dronk Leeuwbier. John vertelde me binnen een kwartier dat ik, samen met 3000 anderen, meer dan welkom was op Moulin Blues 2015. De zaal droeg een gemeenschappelijke glimlach terwijl er gezamenlijk vooruit werd gekeken naar een legendarisch weekend.
Ongeveer twee uur later werd ik voor het eerst verliefd. Ze was blond, voluptueus en bespeelde een rode gitaar. Ze heette Joanne Shaw Taylor en moest en zou de moeder van mijn kinderen worden.  Met behulp van een biertje en een wietje drong Joanne tot me door en vertelde me wat dit weekend te bieden zou hebben. Haar eerste nummer, betiteld met de retorische vraag ‘Who do you love’, bevestigde mijn eerdere vermoeden: ik hield van haar.
Haar blonde haar danste terwijl ze haar snaren kietelde met roodgelakte nagels. Het was mooi. Het was goed. Joanne Shaw Taylor troostte ons allen met de zware werkweek die voorafging aan de blues. Het was vingeracrobatiek met een gitaar. Goud. Als toegift sloot Joanne, die inmiddels een prominente plek op mijn bucketlist had veroverd, af met het slechte nieuws ‘Going Home’.

De uren daarna verliepen als glazen bier op de blues: het waren er veel en ze smaakten naar meer. Initiatieven zoals naar de wc willen, werden voortdurend ondermijnd door spontane gesprekken met (onbekende) bluescollega’s. De wiskundige formule van het aantal stappen op de blues gedeeld door het aantal gesproken woorden, was 1 op 10. Iedereen deelde hét collectieve gevoel van gastvrijheid. Gesprekken over biermerken, een gebleekte anus, potentiële huwelijken, het leven en natuurlijk bluesmuziek waren debet aan de gezelligheid van de dag.

Bezwete bilnaad
Net toen het aantal woorden per minuut het aantal gitaaraanslagen dreigde te overstijgen, kwam het vrijdagse gebed. De zoon van Greg Allman, de veteraan, beklom onder Belgisch aankondigen het podium. Streng keek Devon Allman het publiek toe. Met gefronste wenkbrauwen en een sik bekeek hij wat voor vlees hij in de kuip had. Hij knikte goedkeurend en liet zijn gitaar het woord doen. Al snel profileerde Devon zich tot een toonladderkoning. Dit lopende adoptieformulier aaide zijn gitaar met zo’n geschwindigkeit dat iedereen met open mond zijn/haar armhaar voelde opstijgen. Devon was alles wat een vrijdagavond behoeft: genot, gezelligheid en goeie muziek. Deze lopende Mekka van de blues werd aangestaard door duizenden hoofden, allemaal afgewisseld met secondelange oogsluitingen. We hielden van Devon en hij beantwoordde dit met zijn gitaar.
Met klam zweet in onze bilnaad genoten we van hem, totdat deze nog een verrassing in petto bleek te hebben. Kurt Cobain-junior, echte naam onbekend, die tot dusver vanachter een gordijn van haar alleen de rechstbackpostitie van de band had vervuld, kwam naar voren. Een schriele jongen met een bril en lang klittend haar schuifelde bewapend met een Gibson-gitaar naar het publiek. Kurt begon aan zijn solo en overtuigde ons van zijn reïncarnatie. Deze kleine grootheid vulde onze harten met muzikaal geluk. Binnen no-time overtuigde hij ons van zijn kundigheid. Kurt, dank dat je nog even hier bij ons was. Je was goed kerel.

Nog natrillend van een meesterlijk concert slalomden we van het terrein af. In één grote optocht vertrok de meute liefhebbers richting hun oplaadplek. Een ruis van neuriënde mensen steeg op boven deze genotkaravaan.  Met een chronische glimlach viel iedereen in slaap, in de wetenschap dat er nog een dag zou zijn.

De middag van Jimi
Dag 2. Traditiegetrouw kwam iedereen met kleine oogjes en trillende handjes het terrein opgelopen. De geest van de blues manifesteerde zich in de vele zure oprispingen, bierscheten of bonkende hoofdpijn van de bluesgangers. Toch was de blues welkom. Dit was namelijk net zo zeer onderdeel van de beleving.
Toen iedereen zijn eerste bakkie op had, werd de volumeknop voor het eerst die dag aangesproken.  Hat Fitz en Clara Robinson wekte het publiek en overtuigde hen vervolgens tot de aankoop van weer een rits consumptiebonnen. Dat deze bonnen twee uur later absoluut essentieel bleken, is evident. Hat en Clara wisten wel wat ze deden.

Het was inmiddels half drie en de zon versierde de kapotgetrapte bekertjes van de avond ervoor. Een lekker briesje bracht ons dezelfde inspiratie als  Jimi voor The Wind Cries Mary. Het omheinde bluesaltaar draaide weer op volle toeren. Met behulp van een pretsigaretje en verscheidene bieren socialiseerden we met elkaar en iedereen daaromheen. Wederom was geen enkel gespreksonderwerp een no-go; er werd over de grootte van de vrouwelijke tepel, de liefde en de vervaardiging van zeezout gepraat. Niks was te gek.
Exemplarisch was een gesprek met een kledingzaakexploitant (lees: hippie) op het terrein, hij opperde namelijk om samen een vriendschapstatoeage te laten zetten. Een bewonderenswaardig idee, mits we inkt of een tattoeërpen hadden.

De kam
Om half vijf onderbrak het middagprogramma een gesprek over Popa Chubby. Mijn gesprekspartner en ik werden tot luisteren gemaand door niemand minder dan Selwyn Birchwood. Laatstgenoemde was een jong uitziende dude gehuld in een beige jasje en idem broek. Met een kammetje in zijn afro kamde hij ieders opstijgende nekhaar. Mr. Birchwood mocht dan jong zijn, hij had zijn sporen verdiend. Deze man behoefde geen introductie. Hij speelde, en als we geluk hadden accepteerde hij ons. Samen met een prachtige bassist, dikke drummer en een held met een saxofoon, toverde Selwyn de vloer om tot holy steigerplenks. Vierduizend man applaudisseerden toen Selwyn de eerste noten van ‘Don’t Call No Ambulance’ speelde. De held met de saxofoon ontstak de sirene van dit nummer en liet hierdoor menig huisvrouw druppelend achter. Een fantastisch optreden volgde waarbij iedereen zichzelf hijgend verloor in de muziek van Selwyn. Het publiek bereikte haar hoogtepunt toen Selwyn plotseling van het podium afliep en midden in de grote tent een solo met de saxofonist aanging. Het zeil van de tent klapperde bij zoveel koude rillingen over honderden schouders. Het muzikale duel werd gestreden met solo’s, decibellen en riffs. Ik was wederom verliefd, ditmaal op de lange zwarte man met het kammetje in zijn haar.  Het biertje op rechts en de joint op links vertelden mij dat het goed was. De harmonie van het moment was er, en ik was onderdeel van het geheel.
De bassist droeg zijn eenzame verantwoordelijkheid op het podium terwijl Selwyn en zijn blazende bandgenoot 20 meter verder stonden. Een zee van witte schermpjes volgde iedere beweging van de twee. Iedereen met oren wilde dit moment onsterfelijk maken. Selwyn had inmiddels een gekmakende solo ingezet die van veraf  ondersteund werd door de bassist. Het publiek schreeuwde het uit. Ik heb daar burgerlijke accountants zien veranderen in prehistorische weerwolven. Selwyn maakte iets los.

Silent Blues
Na de nuttiging van een frikadel en kibbeling kreeg het fysieke gestel weer voldoende vermogen om de verorberde vergiftigingen te verdelgen. Herstel kwam.

Na een kwartier op een uitermate comfortabel Duits bankje en een gesprek met iemand van diezelfde nationaliteit, nam ik afscheid met de woorden ‘Mann darf nür der blues verstehen wenn er der blues auch erlebt hat.’ Fritz knikte instemmend.
De meters erna waren richting toilet. Het zojuist genuttigde vis- en vleesvoer had hun route gevonden naar het einde van de tunnel en kondigde hun vertrek aan. Eenmaal aangekomen bij de toiletwagen trad ik binnen tot een oase van rust. Aan weerskanten stonden mannen zuchtend hun blaas te legen. Nog nagenietend van de piep in hun oren focusten zij zich op hun pittoreske microfoontjes. Dit was de stekkerdoos van de blues. De stilte zong de plasblues.

Rough blues
Die kwam er, met behulp van Kid Ramos & The 44’s. Een gedrongen man met baard en zonnebril herinnerde iedere bezoeker aan de mogelijkheden van een gitaar. Kid was rare. Met een baard en brede schouders pepte hij het publiek op tot één klappende meute mensen. Dit alles deed hij met een stoïcijnse gezichtsuitdrukking; hij liet zich niet kennen. Er was geen plek voor emotie bij Kid. Deze mannen waren ruig en als jij dat niet was mocht je opflikkeren.
Gelukkig waren we op de blues en was zelfs de meest burgerlijke echtgenoot even géén financial distribution manager. De hiërarchie werd duidelijk: Kid and the Gang heersten over de kudde als een stier over zijn koeien. Kid was onze herder, en leidde ons naar motorbikeheaven.

De avond brak aan en de schemering gaf een authentieke gloed aan de promillagegezichten van de bluesstrijders. Iedereen met een volle blaas liep naar de rechterkant van de tent om vervolgens zijn stukje territorium van de omheining af te bakenen. Zij aan zij hebben hier veel lotgenoten hun urinebier tegen het zwarte zeil aan laten kletteren. Allen keken ze even omhoog en zagen een volle maan. Allemaal dachten ze: laat mij hier maar sterven; dit is één van mijn hoogtepunten. Toch eindigde de straal, en riep Kent Burnside dat het tijd was om naar binnen te komen.
In de tent rolden we er nog eentje en ontstaken het vreugdevuur. Genieten was het understatement van de avond. Een vriend, compagnon en partner in crime draaide zich naar me toe en deelde mee dat hij dit ‘echt heel fijn vond’. Ik ook Dirk, je weet wie er daar meekeek toen, zij vond dat ook.

We leerden de nog onbekenden kennen en spraken met kennissen, toekomstige schoonfamilies en naaste buren. Met behulp van het immer vriendelijke barpersoneel en alle andere noemenswaardige vrijwilligers op dit evenement werd iedereen schor en hees. Het was heerlijk.
Aan het einde naderde Matt Andersen  het podium. Aanvankelijk wekte Matt scepsis op; met een akoestische gitaar op Moulin Blues maak je niet snel vrienden. Toch knokte Matt zich terug tot een mooie aanvulling op de avond. Hij vond zelfs zijn verloren elektrische gitaar na een uur. Toen bleek dat ook Matt flink wat blues in de vingers had, was iedereen gerustgesteld. Samen met Matt and the Mellotones  werd Moulin Blues muzikaal afgesloten. Iedereen bedankte Matt voor zijn bijdrage en roemde het blazersensemble voor hun bijdrage.

Evil blues
Inmiddels was het half 2 en waren wij alle gevoel van richting verloren. Via diverse omzwervingen die ertoe trachtten de uitgang te bereiken, kwamen we aan bij een gezin op de bluescamping. Na een korte presentatie van onze beleving van ´de blues´ werden we van harte uitgenodigd plaats te nemen en gezamenlijk de blues te evalueren. Samen met een Canadees die tien minuten later de perfecte versie van  Neils ´Old man’ zou gaan vertolken, rookten we ons laatste Nederlandse exportproduct. Samen met de Canadees evalueerden we de blues. Louter positieve ervaringen deelden we. Terwijl Neil en ik onze ervaringen deelden, deed de gastvrouw van dienst haar eerste echte persoonlijke intrede. Met een prikkelbaar stemmetje vroeg ze of we nog iets lustten. Toen we instemden, liet ze een krampachtige glimlach zien. We kwamen tot de conclusie dat we weliswaar welkom waren in Canada, maar niet bij haar. Deze vrouw was evil. Ze voorkwam vervolgens met behulp van schampere opmerkingen dat we ons op ons gemak voelden. Misschien lag het aan het promillage, misschien aan de wiet: deze vrouw was kwaadaardig. Ze keek ons strak aan, een blik die beantwoord werd door een openhangende mond en Aziatische ogen. We waren geen partij voor de duivel op het campingstoeltje. Toen ze vervolgens haar kinderen sommeerde ons nog iets in te schenken, beslisten we dat we hier vanavond niet langzaam aan stukjes gesneden wilden worden in haar caravan. We besloten te bedanken en de aftocht te blazen.

Na de ontdekking waar we waren op het campinggebied, vonden we al snel de weg naar het asfalt. Om half vier liepen we over een smalle landweg achteraan in Ospel naar huis. Het gebrek aan straatlicht gaf de maan de hoofdrol in deze silent musical op straat. We keuvelden na en bespraken het feit dat niemand ons meer kon komen halen. Een lange wandelweg naar Nederweert stond ons te wachten. Toch doorlopen. Al snel vond mijn telefoon het nummer ‘Three o’clock blues’ van Eric Clapton en BB King. Wij hadden de blues daar.