Luuk Spauwen liep de Ironman (Verslag)

Op zondag 26 oktober 2014 liep ik de 1/2 Ironman in Miami, kwam helemaal stuk over de finish en dacht dat de volledige Ironman (de komende drie jaar) niet voor mij weggelegd zou zijn. In januari 2015 hoor ik echter dat Ironman voor het eerst in de geschiedenis naar Nederland komt. Die kans kan ik toch niet laten liggen! Ik vergeet Miami een beetje en schrijf me, op 18 januari 2015 (nog geen 4 maanden na Miami), in voor de volledige Ironman: 3,8km zwemmen, 180,2km fietsen en 42,2km hardlopen. Over trainingsschema’s ga ik me later wel buigen.

Vanaf 20 april start ik met serieuze trainingsopbouw, net na de wintersport. Achteraf gezien betekent dat dus 14weken toegewijde Ironman-training, met ook nog eens een VS-trip tussendoor. Veertien weken, niet bepaald de standaard voorbereiding, daar de meesten hier jaren voor trainen…

2 augustus 2015: de dag dat het moet gaan gebeuren. Om 23.20u lig ik in bed, en om 5:10u gaat de wekker. Ik eet een zelf meegenomen licht powerontbijt op bed (yoghurt, banaan, rozijnen, cruesli, honing en begeef me naar het Ironman-terrein. De fiets is gisteren al ingecheckt, dus nu nog de laatste voorbereidingen treffen: bidonnen vullen, voeding op de juiste plaats en tenslotte het wetsuit aan.

Samen met 700 andere atleten verzamel ik bij de kade waar de tribune nu al (7.00u!) afgeladen vol zit. De nationale trots krijgt vorm door het afspelen van het Wilhelmus en niet lang daarna worden de pro-mannen en vrouwen met een enorme knal van een ouderwets kanon weggeschoten. Niet lang daarna lig ik zelf ook in het water.

Tegen het zwemmen heb ik misschien nog wel het meeste opgekeken. Niet alleen omdat het mijn minste onderdeel is, maar ook omdat ik de Maas met z’n stroming niet ken. Het is echter een topweekend qua weer en wind, en van stroming is nauwelijks sprake. Op eigen tempo zwem ik richting Provinciehuis en steek daar het eilandje over. Al op de helft! Ik tel de bruggen af op de weg terug, en voel een heel lichte kramp in m’n linkerkuit als ik nog ongeveer 750m moet. Dat wordt nog wat… Rustig verder zwemmen, de kramp zet gelukkig niet door. Als ik uit het water kom zie ik dat de klok 1:24 aangeeft. Prima voor mij, want ik was uitgegaan van 1:30u. Snel omkleden en de fiets op, die grote meute inhalen, want die heeft zo’n 5minuten voorsprong!

Eenmaal op de fiets direct een lekker tempo, misschien wel te hard, maar dat maakt me niet uit. Ik zie allemaal ‘hazen’, en die zijn er om ingehaald te worden. 10 fietsers ingehaald, 20 fietsers ingehaald, 30 fietsers ingehaald. Gaat lekker. Helaas doet m’n horloge het niet naar behoren, dus ik weet niet wat m’n snelheid is. Voor het eerst word ik ingehaald door een Duitser die ik net daarvoor had ingehaald. Ik vraag ‘m naar ‘onze’ snelheid: 34km/u. Netjes, dat kan ik wel een tijdje volhouden.

Ik draai de autoweg op, die mooi is afgezet en… ik kijk naar mn voorwiel die opeens als een spons aanvoelt. Nee! Ik roep vol ongeloof een aantal K-woorden! Lekke band! In 4 jaar één keer eerder een lekke band en dan zul je zien dat ik nu lek rij. Zwaar balend en bedenkend wat ik moet doen zie ik iemand in vrijetijdskleding toekijken, zittend op een racefiets. Ik rij naar ‘m toe. “M’n voorwiel, een platte band! Ik geef je €100 voor jouw wiel!” Maar daar heeft hij niet echt oren naar. Hij blijkt 300m verderop te wonen en wil thuis wel even het bandje met me verwisselen. Ik zie geen andere optie, dus met lekke band achter ‘m aan, een woonwijk in. Ik stap van de fiets en voel wat zoemen in mn oor. Zo’n stomme vlieg, dus even met een vinger tussen helm en hoofd peuteren, maar het stomme ding wil d’r niet uit. Ik zet m’n helm af en zie een wesp op de grond vallen. Top, kan er nog wel bij, een wespensteek.

Na een dikke 5 minuten klooien komen we erachter dat het ventiel te kort is voor m’n velg, dus band d’r weer uit. De buitenband blijkt ook nog eens van extra strakke kwaliteit (hij is er immers nog nooit vanaf geweest), wat het vervangen van de band niet veel makkelijker maakt. Goed, band gefikst, ik bedank meneer en sprint weer naar het parcours. Ik ben er nog niet goed en wel en… ‘poef’, met een plop begeeft ook deze binnenband het en sta in binnen 2 minuten wéér met lekke voorband. Ongelofelijk, wat nu… Een klaarover kan niet veel voor me betekenen, ze heeft geen telefoonnummer van de technische dienst, en er rijden blijkbaar geen auto’s rond met reserve-spul. Shit. Aan de overkant van het kruispunt staat een wielren-opa die ik om hulp vraag. Samen verwisselen we de band weer, en kan ik 20 minuten later weer door. Ik zie en voel echter direct dat ik geen 150km op deze band kan afleggen: de binnenband zit helemaal niet goed in de buitenband waardoor er een rare slag in zit. Na 5 minuten fietsen kom ik in Sittard bij een hulpstation. Ook hier echter weinig technische dienst, alleen maar voeding. Samen met een jongen van de organisatie zorg ik toch dat de band er iets beter in komt te liggen, weer een onderbreking van 20min. Telkens zie ik alle fietsers weer passeren die ik net met moeite heb ingehaald. En telkens dus het gevoel om harder te moeten fietsen om de verloren tijd in te moeten halen.

In het uur daarna haal ik weer veel deelnemers in en hoor ik de stemmen van Eef en pap in een bocht bovenaan een korte heuvel, ik zie ze niet, maar wat is het leuk om te horen. Nu weet ik ook in ieder geval dat ze ongeveer weten waar ik ben, want ze hebben natuurlijk geen idee waar ik al die tijd ben gebleven. Die onzekerheid wordt toch nog even verlengd want….weer lek! Wat een pech, ik snap er niks van. Een Duits groepje helpt me met een nieuwe binnenband, maar ook daar loop ik weer 30minuten vertraging op, dus ik kan weer van voren af aan beginnen. In die eerste ronde sprint ik vervolgens de ‘3 grote heuvels’ op (Geulhemerberg, Bemelerberg en Cauberg) en heel langzaam begin ik weer mensen in te halen. Met al de verloren tijd lig ik nu echt ver achter… En m’n achterband voelt eigenlijk ook niet eens zo hard. Ik doe een schietgebedje en fiets hard door, door de hitte en met extra risico, die ik in mn trainingen niet durfde te nemen, van de heuvels af.

Een fenomenaal moment wanneer ik in de tweede ronde op de Bemelerberg fiets. In de verte herken ik direct pap en ik begin te zwaaien. Dan is daar Oom Ed rechts, Kim links “het gaat goed!” en ze rent een stuk mee. Tante Annet links, Eef staat me rechts aan te moedigen. Boudewijn, met Roos, schreeuwt “Gas d’r òòòp!” en mam eindigt het feest. De 20 minuten daaropvolgend rij ik met een smile rond en denk ik: hier heb ik wel 100 lekke banden voor over!

Enigszins opgelucht dat het bij 4 lekke banden blijft, fiets ik verder en voel ik, wanneer er 130km opzitten, dat ik wel al echt diepgegaan ben. En dan dadelijk nog een volledige marathon… In de binnenstad zie ik Stefan en Loes, die ik onderweg ook al eens zag; geweldig dat ze er zijn en zo meeleven. Ook Ivo staat in het centrum van Maastricht, wat een verrassing en wat cool! Alle aanmoedigingen maken echt een groot verschil. Ik dump m’n fiets en trek m’n hardloopschoenen aan, en met een veel te hoog tempo (vol adrenaline door de support en blij dat ik nu geen ‘materiaalpech’ meer kan oplopen) loop ik de eerste kilometer. Ik voel al snel dat ik het zo geen 42km ga volhouden, dus ik vertraag. Na 5km heb ik wel een lekker ritme gevonden en bij elk ‘aid-station’ gooi ik me helemaal vol met vocht. Het is zo warm (28graden met volle zon) dat ik alle mogelijkheden aanpak die te maken hebben met water: sponzen in m’n nek, bekers water over m’n hoofd, natgespoten worden door tuinslangen langs de kant, het lijkt wel een zwempartij.

Nu is het echt korte doelen stellen. In m’n hoofd de gedachten: ‘ok, eerst naar de 8km’. Daar aangekomen: ‘ok kom op, door naar de 10km, dan zit je al op een kwart’. Ik pep mezelf op dezelfde manier door het eerste rondje: 14km. En als beloning krijg ik een bandje om m’n arm die echt lekker aanvoelt: het bewijs (voor jezelf en de wedstrijdleiding) dat de eerste 14km volbracht zijn. Verrassend soepel zit ik opeens al op 20km, de helft! Het besef begint te komen dat ik dit varkentje ga wassen, nog maar 20km! Ok…22km, maar die kilometers dat ik door de binnenstad zweef, gedragen door alle familie en vrienden voelen als gratis! Elk rondje, zo blijkt achteraf uit de tijden, loop ik bijna 2:00min/km sneller als ik bekenden zie, wát een verschil…

Een fantastisch moment als ik voor de tweede keer de binnenstad in loop. Op het OLV-plein staat Stefan weer met Loes, te gek. Vanaf het terras hoor ik “Luuuuk joooeehooee!!” en zie ik een lachende Marieke, terwijl ze in Frankrijk zou zitten! Nog geen seconde later “Spaaaauuween: je ligt voor! Je ligt voor op de rest!” Een high five, maar geen idee wie dat zou kunnen zijn! Via het Vrijthof naar de Markt en door naar de kade. Daar staat weer iedereen klaar van de family, echt geweldig. Ik geef pap een knuffel en Kim rent een stuk met me mee.

Ook op de route zijn er hier en daar plekken waarvan je al weet dat het een feestje is om langs te rennen: hele groepen die je naam roepen “komop Luukkieeee!”, resultaat: een dikke big smile en het tempo weer wat hoger.
Ook de laatste keer binnenstad is een feest en Kim besluit spontaan mee te rennen. De hele laatste ronde (14km!) houdt ze me gezelschap, superbijzonder en heel knap en pas vlak voor het einde buigt ze af om weer bij de finish klaar te kunnen staan. Dan staat daar pap, glimmend van trots, die ook nog een stuk mee rent. In één van de laatste bochten de kersverse familie van Mens, Eva, Boudewijn en Rosie, die ik alle 3 een kus geef en dan begin het rode loper gedeelte al. Wat een topmoment op dat laatste rechte stuk op de finish af te mogen. Precies zoals op de filmpjes bij andere Ironmans die ik zag op youtube.com. De woorden waarover ik had gefantaseerd worden nu echt uitgeroepen:  “Luuk Spauwen, You Are an Ironman!”.