Slim doodgaan

Het regent dode artiesten. Ze worden gehemeld alsof er een schrijnend tekort aan muziek is in heaven. Lemmy Kilmister, David Bowie en Glenn Frey begaven het zo rap na elkaar dat bij een huidige inventarisatie de hoeveelheid muziekveteranen flink afgenomen is. Sterker nog, het maakt ons bewust van de kwetsbaarheid van de golden oldies. Met hun flinke drankgebruik en buitensporig medicijnenassortiment beseffen we dat de Dylan’s, Clapton’s en Young’s geen eeuwig leven hebben. Binnenkort zullen we ook afscheid moeten nemen van Bob, Eric en Neil, want ook hun opgevoerde motoren zullen er een keer mee ophouden. Op dat moment rest ons alleen nog hun muziek, die dan automatisch een iconische status verovert; bijkomend voordeel van doodgaan.

Het is misschien wel de oudste truc uit het boekje: stoppen op je hoogtepunt. Als je wil dat je oeuvre in één klap een bestseller wordt, zit er maar één ding op: sterven.
Bowie pakte het goed aan: in zijn laatste -ogenschijnlijke abstracte- album gaf hij blijkbaar herhaaldelijke hints over zijn naderende dood. Een prijzenswaardig initiatief: als je dan toch weet dat je een etage hoger gaat, kun je er net zo goed nog wat artistieks mee doen.

Net als Lemmy overigens. De inmiddels koude rockgod speelde met magere hein als op een gokautomaat; flessen Jack Daniels, sloffen Marlboro en bovendien nog het nodige pretpoeder maakten Lemmy tot een mascotte van de dood. ‘If you like to gamble I’ll tell you I’m you’re man, win some lose some, it’s all the same to me’, was het credo waarbij hij leefde. Een prachtig motto, behalve als je van maandag t/m vrijdag van negen t/m vijf op kantoor zit te tikken als de saaie lul die dat je bent. Zulke instellingen zijn alleen weggelegd voor mensen die ook daadwerkelijk hebben geleefd.
Zo ook Glenn Frey, hij zong een leven lang over de lusten van het leven. Snoof, zoop, rookte en kroop overal heen waar maar iets te krijgen was. Totdat hij de kanker kreeg, de geduchte tegenstander van veel overleden artiesten. Nu loopt hij op een dark desert highway, met cool wind door zijn haar. Te genieten van zijn muzikale nalatenschap, die nu gelukkig constant op de radio is te horen, want daar doe je het dan toch uiteindelijk voor. Niks is namelijk beter dan whiskey zuipen op een wolk met alle gehemelde grootheden terwijl jouw muziek te horen is. Doodgaan hoeft nog niet zo slecht te zijn.