Antoine heeft altijd al interesse gehad in blauwe lampen en sirenes. In 2008 viel er een uitnodiging op de deurmat voor een informatieavond over burgerhulpverleners. Na afloop twijfelde hij geen moment. Hij meldde zich direct aan voor een reanimatiecursus en daarna als burgerhulpverlener.
“Als je iemand kan helpen, waarom zou je dat dan niet doen? Je realiseert je dat als je binnen 2 á 3 minuten kunt beginnen met reanimeren, dit de overlevingskans van het slachtoffer sterkt vergroot. Wachten op de ambulance kan voor het slachtoffer fataal zijn!”
Een zak chips of een leven redden?
“Stel je voor, je zit op de bank met een zak chips. Je hoort sirenes, maar hebt geen idee wat er aan de hand is. Dus je blijft lekker zitten en onderneemt geen actie. De volgende dag hoor je dat de buurman een hartstilstand gekregen heeft en de ambulance te laat was. Wat gaat er dan door je heen als je bedenkt dat jij hier het verschil had kunnen maken?”
Eerste keer beetje zenuwachtig
“Vooral die eerste reanimatie-oproep vond ik heel spannend. Bij een tweede keer weet je al beter wat je kunt verwachten en ga je er vol overtuiging op af. Maar nog steeds word ik een beetje zenuwachtig als een bericht op mijn mobiel krijg: zou het een reanimatie-oproep zijn?”
Net als zwemmen
“Ik ben vrijwel altijd bereikbaar. Op het moment dat je een oproep krijgt, schakel ik mijn gevoel uit. Ik schiet in mijn protocol en ga ik doen wat ik geleerd heb. Aan twijfel heb je niets op dat moment, je moet direct handelen. Het is net als zwemmen. Als je ooit je diploma gehaald hebt, verleer je het niet zomaar. Als iemand je in het water duwt ga je zonder nadenken zwemmen.”
Een bekende reanimeren
“Ik woon in Ospel, een dorp waar veel mensen elkaar kennen. In 85% van de gevallen is het slachtoffer een bekende. Je zou denken dat het een extra drempel is, maar dat is juist niet zo. Sterker nog: hoe mooi is het als je iemand redt die je kent? Of dat je de familieleden kent en je weet dat hen veel leed bespaard blijft?”
“Het gekke is dat ik op het moment van reanimeren soms in eerste instantie niet eens doorheb wie ik aan het reanimeren ben. Hier kom ik dan daarna pas achter. Het gaat er ook niet om wie het is, het gaat erom dat als je niet handelt het fataal kan afgelopen voor het slachtoffer.”
Ik wist direct dat het om Paulien ging
“We hebben in Ospel al veel levens gered, dankzij snel en goed optreden van burgerhulpverleners. Maar de reanimatie van mijn buurvrouw Paulien in juli 2012 is mij nog het meest bijgebleven. Hier kan ik nog steeds spontaan geëmotioneerd van raken. Toen ik om 6.04 uur een oproep kreeg en het adres zag, wist ik gelijk dat het om mijn buurvrouw Paulien ging. Zij had al verteld dat ze aan het dokteren was.”
“Ik kwam als eerste aan en heb de reanimatie overgenomen van de schoonmoeder van Paulien. Al snel kwamen er andere burgerhulpverleners binnen met een AED. Met een schok van dit apparaat hebben we haar weer teruggehaald.”
Elke dag begroeten
“De kinderen van Paulien noemen mij een held. Zelf ben ik vooral blij dat we elkaar nog elke dag kunnen begroeten. Dat is het grootste geschenk dat ik kon krijgen. Zonder het oproepsysteem was Paulien er waarschijnlijk niet meer geweest.”
Meer burgerhulpverleners en AED’s
“Om te zorgen voor meer burgerhulpverleners en AED’s ben ik in eerste instantie gaan lobbyen in mijn eigen netwerk. Aan het bestuur van mijn buurtvereniging vroeg ik of ze in de jaarvergadering een oproep wilden doen voor burgerhulpverleners. Ook bij de voetbalclub waar ik in het bestuur zit, deden we een oproep aan de leden en schaften we een AED aan.”
“Vervolgens heb ik bedrijven, verenigingen en particulieren benaderd en informatiebijeenkomsten georganiseerd. Met resultaat! Er meldden zich veel nieuwe burgerhulpverleners en er stroomden veel donaties binnen voor de aanschaf van AED’s. In augustus 2013 kon ik het gemeentebestuur acht AED’s aanbieden. Inmiddels hebben we ruim 30 AED’s hangen in de gemeente.”
Samen in het bestuur
“Samen met Paulien zit ik in het bestuur van de Stichting Hartslag voor Nederweert. Deze stichting heeft begin 2014 de taken rondom burgerhulpverlening overgenomen van de gemeente. Wij doen nu de gehele organisatie: informatie-avonden, reanimatielessen, de plaatsing en het onderhoud van de AED’s en het contact met alle vrijwilligers.”
“Dat betekent niet dat we geen contact meer hebben met de gemeente. Als raadslid heb ik heel korte lijntjes met de gemeente. Zo zorg ik ervoor dat het onderwerp op de agenda blijft staan.”
Hoofdrol in een film
“Iedere reanimatie is als een film waarin je als burgerhulpverlener een hoofdrol speelt. Soms loopt de film goed af, een andere keer niet. Maar ook als het slachtoffer het niet overleeft zijn de nabestaanden je héél dankbaar. Jij hebt je uiterste best gedaan om hun dierbare te redden.”
“De burgerhulpverleners zoeken elkaar na afloop altijd op. Dat is heel fijn. Ik ben ook niet van steen en helpt om er met elkaar over te praten. Binnen onze gemeente is dat goed geregeld. Een dag na de reanimatie wordt iedereen die een oproep heeft gekregen gebeld met de vraag of er behoefte is aan nazorg. Dat is de kracht van het samen doen.”
Iedereen kan levens redden
“In mijn gemeente zijn we nu met 335 burgerhulpverleners en dit aantal groeit nog steeds. Ik kan er wel uren over praten. Eigenlijk houd ik helemaal niet van publiciteit, maar ik treed met liefde op de voorgrond om andere mensen enthousiast te maken om burgerhulpverlener te worden. Zo kunnen er nog meer levens gered worden. Het is zo belangrijk!”
Meer informatie of aanmelden kan via de website www.hartslagvoornederweert.nl
of www.hartstichting.nl
Er zijn nog geen reacties geplaatst