De muziek bepaalt


Gisteravond was een exemplarische zomeravond. Tout Nederweer begaf zich op eigen of andermans terras en liet diens voorhoofd rosé kleuren. Mét welbekende dranken en spijzen natuurlijk, het promillage telde namelijk bij de gemiddelde horecabezoeker hoog. Mede dankzij verraderlijke Radlers, heerlijke Hugo’s en teringoeie Trappisten zat er nogal wat bloed in de alcohol. Velen danken dit soort Bourgondische avondjes louter en alleen aan het gezelschap, eten en drinken. Terwijl er toch echt een overduidelijke sfeerbepaler wordt vergeten: de muziek.

Want de muziek bepaalt. Net als gisteren bijvoorbeeld, we trapten de avond af met een fris IPA-biertje en wat luchtige blues. Baslijntjes die ieders hoofd op en neer laten deinen en kippenvel-solo’s van oude Gibson-gitaren deden ons beseffen dat al het goeds van de wereld via de oren binnenkomt. De tonen van reeds overleden bluesgoden zetten de mood voor de rest van de avond. Langzaam zakte de zon achter de schutting en droeg de schemer bij aan een comfortabele setting. De blues verstomde en soul remained. Otis Redding en zijn tijdloze vinyl lieten de kaarsen op tafel dansen. Hits als Mr. Pitiful en A Change is gonna come bezongen ons terwijl we aangeschoten discussieërden over de wereldeconomie, de programmering van 3fm en borsten. Ben E. King bracht het intimiteitslevel op een gegeven moment zo hoog met Stand by me dat het niet veel had gescheeld of er waren spontane tongzoenen uitgedeeld. Gelukkig hield ieder zich groot, en in.

Tot op heden hadden we ons verantwoord gedragen met tamme biertjes. Dit leste echter de dorst niet meer, het was tijd voor zwaarder spul. Net op tijd belandden we aan bij iets stevigers, dit mannelijk gezelschap was namelijk niet bijeengekomen om over spataders en inlegkruisjes te praten terwijl we prosecco dronken. Nee, onze instinctieve testosteronspiegel begon te borrelen terwijl de trappisten op tafel kwamen en het anarchistische Rage Against The Machine te horen was met Guerrilla Radio. Dat de keuze in muziek daadwerkelijk bepaalt hoe een avond verloopt, bewees deze rebelse plaat. Na de eerste gitaar-riffs en bass-slapps bewees RATM in iedereen vuur op te kunnen doen laaien.

Geheel in stijl van de zomer ontkurkten we vervolgens Amsterdamse witbiertjes en lieten ons meevaren op de rastagolf die reggeaband Clint Eastwood was gestart. Met het nummer Stop that train brachten zij pais en vree in onze gemoedstoestand. De avondzon was ondertussen definitief vertrokken. In het kleine licht van een kaars spendeerden we de rest van de avond aan uitzonderlijke herinneringen en andere schandalige ervaringen. Kortom: een avond waarbij niemand twijfelde aan de gezelligheid, de muziek bepaalde immers.