Zijn ogen glinsteren wanneer hij over zijn vak praat. Nog nooit, niet één seconde, heeft hij berouw gehad van zijn keuze.
Op zijn veertiende verzorgde Ron Teeuwen na schooltijd al de vleeskuikens van boer Wagemans in Laar. Acht gulden per uur verdiende hij. Voor kuikens laden bijna het dubbele! Met dit riante loon financierde de puber uit Nederweert zijn wekelijkse stapavonden en zijn eerste auto. Zijn toekomst stond toen al vast: Ron werd kippenboer. “Het verzorgen en grootbrengen van de dieren. De hele handel eromheen. Ik vond het geweldig.”
Pure passie
In de stal van zijn leermeester Pierre Wagemans droomde hij over zijn eigen kippenbedrijf. De praktijk bleek weerbarstiger. Omdat Ron niet uit een boerennest kwam – zijn vader was vrachtwagenmonteur – was er geen startkapitaal. “En dus ben ik op mijn zestiende eerst als metselaar bij Scheijven gaan werken. Ik dacht: als ik later kippenboer word, kan ik in elk geval mijn eigen stal bouwen.”
En zo geschiedde. In 1990, op zijn negentiende, werd Ron mede-eigenaar van de maatschap Wagemans-Teeuwen en renoveerde hij zijn eerste stal aan de Bredeweg. Vijf jaar later ging de Nederweertenaar als zelfstandig pluimveehouder verder. Hij koos voor scharrelkippen, omdat daar het meeste rendement mee te behalen viel. Samen met zijn vrouw Petra, die de administratie doet, bouwde hij het bedrijf uit tot wat het nu is. Een prachtige onderneming met zeven locaties in de gemeente Nederweert die voldoet aan de modernste eisen rond milieu, hygiëne en dierenwelzijn. Ron over zijn passie: “Met moederdieren, opfok- en legkippen verzorgen we bijna de hele cyclus; van het kuikentje dat net uit het ei is gekropen tot de legkip die weer een vers scharrelei legt. Dat is het mooie, dat je het hele proces kunt volgen en sturen. Daarbij was het ook een bewuste keuze om alles te doen en zo de risico’s te spreiden. Als het met een onderdeel wat minder gaat, kun je dat met de andere opvangen.”
Toch is risicospreiding niet het enige geheim achter de gezonde groei die het bedrijf heeft doorgemaakt. “Nee”, zo verzekert Ron. “Hoe je het ook wendt of keert: ondernemen is risico nemen. Je moet blijven investeren, goed opletten wat je doet en hebt een betrouwbaar netwerk nodig. En het belangrijkste: je moet produceren waar de markt om vraagt. De consument wil een vers en gezond ei op zijn bord dat is geproduceerd met oog en aandacht voor dierenwelzijn en milieu. Daar doen wij dag in dag uit ons uiterste best voor.”
Een werkdag
Thuis aan de Hardsteeg gaat elke ochtend om kwart over zes de wekker. Na een korte werkbespreking met het personeel begint Ron aan zijn vaste ronde langs alle bedrijfslocaties. “Ik praat met het personeel en kijk hoe het met de kippen gaat. Of ze niet ziek zijn en goed groeien. Of alles loopt zoals het moet lopen. Bij een storing word ik automatisch gebeld en ga ik direct kijken wat er aan de hand is. Soms wel meerdere keren per dag. Ook ‘s nacht.” Hij knipoogt en lacht: “Het hoort erbij.”
Zijn vrouw Petra licht toe: “Toen we eind jaren negentig begonnen, hadden we nog geen kinderen en deden we alles zelf. Van het voeren van de kippen tot het rapen van de eieren. Tegenwoordig draait het bedrijf, ondersteund door acht medewerkers, bijna volledig computergestuurd. Voer, water, temperatuur, licht of ventilatie, maar ook eieren rapen, verpakken en op pallets stapelen; het gaat volautomatisch”, vertelt de geboren Halerse.
De buurt
Er is meer veranderd in de sector, zo gaat Ron verder. Het papierwerk stapelt zich op, evenals de controles. De kwaliteit van het voer en het drinkwater, de hygiëne, ongediertebestrijding; elk onderdeel in de bedrijfsvoering moet verantwoord worden. Boerin Petra is er realistisch over. “Het is niet altijd leuk, maar het hoort erbij. En als je je zaakjes goed op orde hebt, hoef je niks te vrezen.”
Vanuit deze optiek betrekt het echtpaar ook nadrukkelijk de buurt bij hun bedrijfsplannen. Ron: “Wij zeggen altijd: als je iets wilt weten over ons bedrijf, vraag het ons gewoon. Op die manier voorkomen we onnodige misverstanden. Toen onze nieuwe stallen aan de Karissteeg klaar waren, hebben we de mensen uitgenodigd om te komen kijken. Daarbij hebben we in overleg met de buurt ons terrein aangeplant. Dat voelt goed. Zoals het ook goed voelt om in Nederweert te ondernemen. In de gemeente waar ik ben geboren, waar mijn familie en vrienden wonen en waar we prachtige, agrarische bedrijven hebben. Kijk alleen al naar de verwerking van eieren. Maar weinig mensen weten dat Nederweert een kokerij-ververij, een sorteerderij en een brekerij in huis heeft. Ik vind dat we daar trots op moeten zijn.”
Trots
Ron en Petra Teeuwen zijn trots op hun kippenbedrijf. Of hun twee dochters Amber en Mirthe het stokje later gaan overnemen? Ron durft zich nog niet aan een voorspelling te wagen. Petra begint te lachen. “Mijn ouders hadden vroeger een rundveebedrijf. Als kind had ik daar niks mee. Sterker nog: ik heb altijd gezegd dat ik nooit met een boer zou trouwen. Toen ik Ron leerde kennen, was hij metselaar. Niks aan de hand dus. Bleek hij toch een boer te zijn.” Lachend legt ze haar hand op zijn knie: “En aan die boer zit ik nu nog steeds vast.”
Lees alle verhalen op www.boerenvannederweert.nl
Er zijn nog geen reacties geplaatst