Red Monday

Zoals de Bourgondische, relaxte zondag meestal te snel verloopt, zal de deprimerende maandag zich des te sneller aandienen. Het euforische weekendgevoel maakt in één nacht plaats voor een wrede snap back to reality. De werkweek begint en vrijelijk genieten in restaurant, cafés of andere horeca is er niet meer bij. Het noeste werkleven begint weer, en dat doet meestal een beetje pijn.

Het is de tegenstelling die zich iedere week zal herhalen. Het verschil tussen werk en privé, leuk en minder leuk en beleven of overleven is wat de zondag en maandag representeren. De hemelse zaterdag en zondag bieden soelaas voor alle zorgelijke werklui die gaandeweg de week hun stresslevel naar het plafond voelen stijgen. De wekelijkse eindstreep voelt daarom zéér welkom. Echter is deze jolijt van korte duur, twee keer knipperen en het lijden herhaalt zich.
Niet iedereen is bestand tegen dit structurele hoogtepunt dat rap wordt opgevolgd door een dieptepunt. Sommigen schrijden zodoende lichtelijk suïcidaal hun vertrouwde kantoor binnen, anderen beleven hun maandagmorgenkater met sentiment; het is immers het laatste aandenken aan het weekend. Zuchtend zetten zij vervolgens de radio aan, om vervolgens het toepasselijke ‘I Don’t Like Mondays’ van de Boomtown Rats te horen.

Dit nummer, gebaseerd op een individu met soortgelijke maandagproblematiek, is niet alleen ontzettend toepasselijk maar vooral zéér confronterend: je voelt, denkt, beleeft en hoort jouw persoonlijke sores. De hoofdpersoon die de rode draad in dit nummer verzorgde, heet Brenda Spencer. Ook haar viel de maandag zwaar. Ze schoot op een maandagmorgen bij een high school twee volwassenen dood en verwondde daarna nog 8 schoolkinderen een politieagent. Na haar gruweldaad gaf ze tijdens het politieverhoor als motief op: ‘Ik houd niet van maandagen, zo is er tenminste nog wat leven in de brouwerij’. Een vrij extreme maatregel die waarschijnlijk niet veel oplossing bood. Was maar rustig gebleven Brenda, volgende week is er namelijk weer weekend.