Al enige tijd sluimerde hij rond; de ophoping buikvlees rondom de navel. Na een Bourgondische zomer vol speciaalbier, barbecue en borrelplankjes was zijn aanwezigheid niet meer te verhullen. Zal wel weer wegtrekken, zo luidde de optimistische gedachte.
Niet dus. Ondanks herhaaldelijke pogingen bleef het heuveltje waar het zat. Onbeweeglijk en bestand tegen tal van doordachte oplossingen (cola light, zoetjes in de koffie en buikspieroefeningen) was deze extra portie buik niet van plan in te dammen. Een vooruitzicht van een chronische scooterhelm onder het shirt kwam angstaanjagend dichtbij. Bij lange na niet was de leeftijdsgrens waarbij een buikje gepaard gaat, bereikt. Pas bij een terugtrekkende haargrens, een busje als auto en minimaal twee kinderen is het buikje pas geoorloofd. Nu nog totaal uit den boze dus.
Hoe deze schijnzwangerschap opgelost kan worden, is de vraag. Hongerstaking, liposuctie of marathontraining bieden wellicht soelaas. Toch valt het wegstrepen van speciale biertjes, paprikachips of een frikandelbroodje al zwaar, laat staan dergelijke Spartaanse tactieken. Tot op heden zit hij dus nog waar hij zat. Onberoerd met trotse bolling.
Het lichamelijke gebergte is niet het eind van de wereld. Absoluut niet, toch wekt hij dikwijls een weemoedige blik op tijdens het douchen of zwembadtrip. Fier vooruit laat hij zich gelden. ‘I’m not going anywhere’, lijkt hij af en toe te bedoelen. Over mijn lijk, zónder buikje.
Er zijn nog geen reacties geplaatst.