Vierenveertig zorgmedewerkers van Land van Horne kropen op 13 maart in de huid van ouderen. Medewerkers werden voor 24 uur ‘opgenomen’ in een ervaringszorgcentrum: de Participatiekliniek. Ze maakten mee hoe het is om verstijfd te zijn, grip op je geheugen te verliezen, om hulp te moeten vragen of je beklemd te voelen in je nieuwe thuis. Een week na deze ervaring zijn de deelnemers er nog vol van. Door je in te leven in de ouderen, word je bewuster, krijg je meer begrip en kun je de zorg voor cliënten nog beter maken. Dat merken ze nu al in hun werk. Ook medewerkers van de zorgcentrum St. Joseph in Nederweert deden mee.
In de 24 uur ervaren de deelnemers wat een cliënt in de ouderenzorg meemaakt. Alles wordt op een ludieke en theatrale manier aangepakt door de crew (ofwel ‘kroew’) van de Participatiekliniek. In de bus naar het stadje Megen toe moesten de medewerkers al in hun ParticipatiePaspoort hun leeftijd als cliënt invullen, van jawel, boven de 80 jaar. Na het inhuizen in hun kamer, het invullen van hun levensverhaal dat ze als unieke cliënt natuurlijk meebrengen en een kopje koffie werd iedereen in de grote zaal nogmaals welkom geheten door ‘broeder Theo’.
Hoe voelt om verstijfd te zijn, of om te moeten verhuizen?
In groepjes werd de weg vervolgd naar de ervaringskamers. Hier konden de deelnemers ervaren hoe het voelt om verstijfd te zijn, doormiddel van zware gewichten aan je lijf. Ook kon je onder droogkappen ongefilterd geluid horen als nabootsing van dementie. Ook werd de vraag gesteld: wat jij zou meenemen als je moest verhuizen naar een zorgcentrum? Voor veel medewerkers waren de kamers confronterend. “Ik zou mijn herinneringen mee willen nemen, maar heb ik die dan nog allemaal?” “Ik wil geen spullen meenemen, maar mensen”, “Ik wil naar buiten kunnen”. Ook de ongefilterde geluiden maakten veel los: “Ik ben er wel, maar het leven gaat door zonder mij.”
“Het is heel vermoeiend”
Na deze ervaringskamers kwam de echte uitdaging. Alle medewerkers trokken een levenslot en bijbehorend mankement. Met oorkappen, brillen waar je niet veel door ziet, gewichten om ledematen, mitella om de arm, rollators en rolstoelen toog de groep over de kinderkopjes in de avondschemer naar het nabijgelegen gemeenschapshuis om te gaan tafelen. Aan de grote tafel werd het al gauw stiller: “Er is niks aan. Het is heel vermoeiend”, “Ik hoor het alleen als iemand me bewust aanspreekt. De rest komt hard binnen als ruis. Ik focus me, maar het lukt niet. Frustrerend”, “Je wordt er onzeker van.” Ze relateren het aan hun cliënten. “Ik kan me best voorstellen dat iemand op tijd naar bed wil. Of het te druk vindt bij een grote activiteit.” Voor de medewerkers volgde nog een avondprogramma, de nacht in hun kamer, en de tweede dag waarop ze hun ervaringen delen en kijken hoe ze het in de praktijk kunnen brengen. Om nog meer handvaten te krijgen volgt binnenkort ook nog een clinic waarvoor de medewerkers hun collega’s en teamleiders kunnen uitnodigen. “Dit is een scholing die me bij blijft. Nou ja, zolang als mijn geheugen meewerkt dan.”
De ParticipatieKliniek is een initiatief van beroepsorganisatie Verzorgenden & Verpleegkundigen Nederland (V&VN). Het ministerie van VWS steunt het initiatief (deels) met subsidie (Waardigheid & Trots). De deelname van de medewerkers van Land van Horne aan de ParticipatieKliniek is een onderdeel van het scholingsplan van de zorgorganisatie.
Stichting Land van Horne is een organisatie voor thuiszorg, revalidatie, behandeling, zorgcentra, eetpunten, activiteiten en services. Elke dag staan de 2.300 medewerkers en 1.300 vrijwilligers klaar voor de cliënten in de gemeenten Weert, Nederweert, Leudal, Someren en Cranendonck.
Er zijn nog geen reacties geplaatst