De zomer van 2018 staat bol van de sportieve hoogtepunten: de Rode Duivels die op karakter het brons op het WK binnen wisten te slepen, Max Verstappen die de Nederlandse eer hooghoudt en de zwoegende tennissers op Wimbledon die soms wedstrijden van zes uur spelen. Er zijn onderling echter flinke verschillen in de sportbeoefening, zo bewijzen bijvoorbeeld de Tour de France-renners die gedurende drie weken niet van hun pedalen afkomen. En juist de vergelijking tussen fietsende rauwdouwers en een chronisch vallende Neymar of andere voetbalprinsesjes laat zien wie een geboren kampioen is en wie niet.
Het edele wielrennen staat al sinds jaar en dag bekend om het lijden. Zwetende fietsfanaten klauteren berg na berg op om uiteindelijk te finishen met een welverdiend zuurstofmasker. Op een ander toernooi dartelen witte voetbalschoentjes over het gras en storten zich bij de geringste schouderduw schreeuwend ter aarde. Onder het mom van tactiek vlogen meerdere WK-deelnemers duikelend over enkels, knieën en voeten heen. Allemaal met Oscar-waardige acteerprestaties; een gezicht trekken alsof je in een bad met brandende benzine valt, vervolgens vijf minuten kermend blijven liggen en uiteindelijk vrolijk weghuppelen als de beoogde vrije trap gegeven wordt. De binkies van de Tour zijn niet zo. Neem bijvoorbeeld Peter Sagan, de groene trui-drager die in de Pyreneeën ten val kwam. Met bloed aan z’n benen en tanden op elkaar fietste hij de dagen erna ‘gewoon’ mee. In de verzengende hitte kreeg Sagan het nog steeds niet hoog in z’n bol, hooguit warm. Kunnen de voetballende luxepaardjes nog een puntje aan zuigen.
Natuurlijk dient niet alles over één kam te worden geschoren, ook tijdens het WK waren er ijzervreters die kwamen om te winnen. Toch mag gezegd worden dat de schwalbe-koningen uit Brazilië en Argentinië een lachertje zijn in vergelijking met de lijdende Spartanen uit het peloton. Zij gaan namelijk door waar iedereen stopt. Door tot je er aan onderdoor gaat.
Er zijn nog geen reacties geplaatst