Willem

Koningsdag geldt voor velen als een excuus om jezelf in oranje kledij vol te laten lopen. Nationalistische gevoelens of sympathie voor het koningshuis zijn allang geen criterium meer om er een dag op uit te trekken. En terwijl de volledige natie zich hossend aan de drank laaft, kent deze Koningsdag toch één slachtoffer: de Koning zelf.

Want wie heeft er nou zin om met een chronische glimlach duizenden dwingende handjes te schudden om vervolgens met fatsoenlijke knikjes ieders voorgekauwde verhaal over authentieke ambachten en zaligmakend verenigingsleven aan te horen. Samen met de nodige hotemetoten en een klein bataljon aan bodyguards loopt de voormalige prins pils van kraam naar kraam. Ondertussen zal hij weemoedig terugdenken aan de tijd dat hij samen met zijn corpskornuiten iedere Leidse kroeg onveilig maakte. Heerlijk was dat: met veertien goudgele rakker met bijbehorende jenevertjes achter de kiezen richting de korfbalsociëteit om daar wat Claire’s en Annemijns onzedelijk te betasten.

Tegenwoordig mag hij echter ook niet klagen hoor, aan zijn zijde paradeert constant een Argentijnse schone die in een ander leven onbereikbaar was gebleven. Op sporadische momenten bewijst zij haar pittige roots en tovert zij een flesje glijmiddel met karamel-zeezoutsmaak (bestaat echt) tevoorschijn. Al zijn Duitsen bloed stroomt dan richting één punt waarna hij vervolgens luidkeels verklaart dat niet alleen biefstuk het beste vlees van Argentinië is.

Willem-Alexander had nooit enig keus. Mocht hij een stiekeme voorliefde hebben gehad voor het vak van aspergesteker of uitbater van een erotheek, had dat niet uitgemaakt. Zijn voorland was bepaald. Het maatpak lag vanaf de geboorte klaar en het gehele personeel aan het hof was erop gebrand de recalcitrante prins erin te krijgen. Hij zal daarom ieder jaar dromen van een normale koningsdag. Constant zal hij overwegen om zich ziek te melden bij de Rijksvoorlichtingsdienst om vervolgens met truckerpet, plaksnor een hele dikke joint vol Nederwiet ergens royaal te gaan fuiven. En dan zal hij na Koningsdag in plaats van mondhoekspierpijn van het glimlachen en eelt van het handenschudden ook gewoon de gezonde naweeën van zo’n dag voelen. Namelijk: dikke vette koppijn.