Durf

Vroeger was alles beter. Geen discussie over mogelijk. Vroeger, toen seks nog vies was en het water nog schoon zag de wereld er heel wat rooskleuriger uit. Het was een aaneenschakeling van plezierige momenten, nog niet bezoedeld door verantwoordelijkheden, rekeningen of relatieproblemen. En je durfde nog gewoon in alle kermisattracties.

Een rondje over de kermis gold tien jaar geleden als een utopisch avontuur. Geen attractie was te gek. Vijftig meter hoog reuzenrad? Geen probleem. Achtbaan die in anderhalve dag wordt opgebouwd? Kom maar op. Discutabele wafel die al drie uur in de vitrine ligt? Slikken we gewoon door. De kermis stond te boek als een tijdelijk pretpark waar iedere attractie de dopamine uit je oren deed spuiten. Zaken als angst of een vochtige bilnaad leken niet te bestaan. De onbezonnenheid zegevierde.

Het moment waarop pijnlijk duidelijk werd dat deze onbezorgde instelling niet voor altijd was, bewees een ritje in het reuzenrad met mijn vader. Na lang aandringen namen Pa Weekers en ondergetekende plaats op het beklaagdenbankje. Terwijl ik als zevenjarige niet wist waar ik moest kijken tijdens dit geweldige spektakel, veranderde de gelaatsuitdrukking van mijn vader naar die van iemand die de dood recht in de ogen kijkt. Het plastic reuzenradbakje herbergde op dat moment een tegenstelling van jewelste: twee roodharige types waarvan de ene hét hoogtepunt van zijn tot dusver korte leven ervaart terwijl de ander zwijgend datzelfde leven voorbij ziet flitsen. Terwijl ik als een hert in de koplampen het uitzicht bekeek, herinner ik me mijn vader die zijn hoofd tussen zijn benen positioneerde en van daaruit nauwlettend de vloer van het reuzenradbakje bekeek. Zijn aparte yogahouding verbaasde me enigszins, deed ‘ie normaal nooit.

Tegenwoordig heb ik meer begrip voor zijn angst. Attracties die in anderhalve dag worden opgebouwd zullen ongetwijfeld alle veiligheidscontroles hebben doorstaan, maar kunnen niet meer rekenen op mijn aanwezigheid. Verstand komt met de jaren, maar de durf verdwijnt.