Jos Heijmans, de burgemeester van Weert, bewees al verschillende keren dat hij de grenzen van zijn ambt en de wet graag opzoekt. Hij hielp bijvoorbeeld een Syrisch gezin onder te duiken en tackelde met gestrekt been overlastgevende ‘asieltoeristen’ in zijn gemeente door ze huisarrest te geven. Mede dankzij een honger naar publiciteit werd de geliefde burgervader uiteindelijk tot ‘Superjos’ gecultiveerd. Toch heeft deze crimefighter zich nu in zijn voet geschoten.
Onderzoek van De Limburger wijst namelijk uit dat Jos publiek geld overhevelde naar een stichting waarvan de voorzitter, u raadt ‘m al, Jos zelf is. 24.500 euro werd er overgeschreven naar de stichting die op landelijke schaal activiteiten voor jongeren organiseert. Jos gebruikte het geld dus niet voor een nieuwe Tesla of cruise naar de Noordkaap maar schonk het aan een ‘goed doel’. Liefdadigheid is prijzenswaardig, maar de manier waarop is verwerpelijk. Jos had namelijk open kaart moeten spelen en overleg moeten plegen met de afgevaardigden in de raad en college. Mijn gok is dat Jos het bureaucratische speelveld probeerde te vermijden omdat in zijn ogen het geld het best tot zijn recht kwam bij zijn stichting. Een rebelse uiting naar aanleiding van zijn moreel kompas of belangenverstrengeling die uit de doofpot wordt opgevist? Bepaal zelf maar.
Ergens is het in lijn met de bestuurlijke tendens die de voormalige gevangenismedewerker in ere houdt. Provocerend, onverzettelijk en obstinaat, kortom: weárs. Het deed me denken aan een huiswerkinterview dat ik ooit met hem hield toen ik de route binnen de journalistieke academie net kende. Het interview was verre van kritisch en had de eufemistische insteek wat geluk volgens Jos Heijmans betekent. Superjos nam geen blad voor de mond bij de aspirant-journalist die toen nog in de veronderstelling was dat het Watergate-schandaal iets met de Maas te maken had. Jos had dus carte blanche.
Zodoende kwam tijdens het gesprek het onderwerp tatoeages ter sprake waarbij hij metterdaad opveerde en zijn blouse begon te ontknopen. Ondanks het feit dat #MeToo toen nog geen gevleugelde term was, maakten mijn wenkbrauwen een spontaan sprongetje terwijl de burgemeester zich ogenschijnlijk begon uit te kleden. Dit bleek echter geen erotische motivatie te hebben toen Jos al knopend over het onderwerp inkt en naalden uitweidde: “Ik ben niet de doorsnee burgemeester, ik zoek graag de randjes op. In alles. Je zult daarom misschien niet verwachten dat ik ook getatoeëerd ben.” Tijdens deze woorden werd de climax ingelost toen de contouren van een ferme adelaar zich duidelijk aftekenden op Jos’ borst. “Ik wilde dit dus dan doe ik dat.”
De adelaar symboliseerde op dat moment de rebelse stropdasdrager. Toen Jos later dikwijls bij collega-vogel Jeroen Pauw aanschoof, bleef mijn blik vaak hangen rondom die stropdas met de wetenschap dat daarachter een adelaar prijkt. Die adelaar cirkelt dus nog altijd boven het Weerterland, met hier en daar een noodlanding.
Er zijn nog geen reacties geplaatst