Woord van onze bestuurder SJG Weert: bericht van het front

Beste mensen,

Het is nauwelijks in woorden uit te drukken. De opgave waar onze medewerkers voor staan. Hun weerbaarheid die grenzeloos lijkt en diepe bewondering afdwingt.

Het is een surrealistisch beeld. De poliklinieken zijn dicht, de gangen uitgestorven. Werkroosters bestaan niet meer. Onze artsen en verpleegkundigen zijn van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat bezig om de zorg anders te organiseren en zich voor te bereiden op de stroom coronapatiënten die de komende dagen en weken naar SJG Weert komt. De schoonmaakploeg slaapt nu zelfs in het ziekenhuis. Diep respect verdienen ook déze mensen die dag en nacht in de weer zijn om kamers waar mogelijk besmette patiënten zijn geweest te desinfecteren. Positief geteste patiënten, die elkaar niet meer kunnen besmetten, worden nu op de vierde etage opgenomen. Ruim tien mensen liggen er nu op deze speciaal ingerichte afdeling, maar dat gaan er veel meer worden. Hoeveel precies weet nog niemand.

Dit is de situatie waar we nu mee dealen. Alles is anders geworden in het ziekenhuis. Normale protocollen bestaan niet meer. Maatregelen die gisteren misschien nog overdreven leken, blijken vandaag bittere noodzaak en kunnen morgen zelfs weer achterhaald zijn. Een paar weken geleden hebben we alle poliklinieken voorzien van zeeppompjes waar patiënten en bezoekers hun handen konden desinfecteren. Gewoon om het zekere voor het onzekere te nemen. Inmiddels zijn alle poli’s gesloten en hebben we de planbare zorg uitgesteld. Zo snel gaat het dus.

Het grootste probleem op dit moment is het tekort aan mondmaskers. Het tekort is zo nijpend dat we op het punt dreigen te geraken dat we artsen en verpleegkundigen moeten vragen of ze ook zonder bescherming hun werk willen doen. Vreselijk. Mondmaskers worden in China geproduceerd, maar omdat de hele wereld op slot zit, komen ze niet aan op de plekken waar ze nu verschrikkelijk hard nodig zijn. We proberen nu een apparaat aan te schaffen dat gebruikte maskers twee keer kan steriliseren. Maar ook dat gaat niet zomaar. Er zijn wel dertig ziekenhuizen die hier gebruik van willen maken. Om onze medewerkers toch te blijven beschermen tegen het Coronavirus zijn collega’s gisteren zelf de boer opgegaan. Ze hebben mondmaskers opgevraagd bij bijvoorbeeld agrariërs, kaakchirurgen en asbesthandelaren. Elk masker dat beschikbaar komt, is er een. Zo voorkomen we dat medewerkers zelf besmet raken en hun werk niet meer kunnen doen.

En toch….
Tussen alle donkere wolken die boven ons hangen en nog onze kant uitkomen, schijnt zo nu dan en de zon. De hele regio leeft mee. Boeren, bouwbedrijven en tandartsen brengen mondmaskers en plastic wegwerpjassen. De Ronde tafel verzorgt samen met horecaondernemers maaltijden voor onze medewerkers. En last but not least: al ruim 150 mensen hebben gereageerd op onze klemmende oproep om te komen helpen in het ziekenhuis of de verpleeghuizen van Land van Horne. Daar word ik stil van. De komende dagen bekijken we wie we waar en wanneer kunnen inzetten. Nu kunnen we het nog af met ons eigen personeel, maar dat er verse zorgkrachten nodig zullen zijn staat vast. We staan pas aan de vooravond van de coronacrisis, het aantal zieke patiënten gaat de komende dagen toenemen en onze artsen en verpleegkundigen werken nu al de klok rond.

Afgelopen dinsdagavond kreeg ook ik het even te kwaad toen er om 20.00 uur vanuit heel Nederland een klaterend applaus neerdaalde op alle medewerkers in de zorg. Geloof me maar als ik zeg dat er ook in SJG Weert de nodige tranen zijn gelaten. Je wilt niet weten wat deze massale blijk van waardering met onze mensen doet. Hoeveel kracht en energie onze mensen hiervan krijgen. Zij staan aan het front, zij voeren deze oorlog. Zij zijn onze helden.