Het corona-virus raakt ons allemaal | José (61 jaar)

Het maakt niet uit of je jong of oud bent,
Het maakt niet uit waar je in je dagelijkse leven mee bezig bent.
Iedereen van ons heeft met de gevolgen van het virus te maken.

“Wij willen mensen uit Nederweert de mogelijkheid geven om hun verhaal te vertellen“.
 Vandaag de leerkracht:

José (61 jaar)

Vanaf het moment dat het bericht kwam dat de scholen gingen sluiten, hadden we het gevoel dat we voor onze kinderen wilden gaan. En wat is het dan fijn om in een team te werken met mensen die dicht bij elkaar staan en allemaal met de neus dezelfde kant op staan. 
Vanaf het begin was het doel om er voor te zorgen dat de aan-knop bij de kinderen aan blijft staan. Wanneer de aan-knop niet meer aan staat stoppen ze met leren, maar wanneer de scholen weer open gaan moeten we toch weer verder.

In korte tijd moest er handen en voeten gegeven worden aan een onderwijsvorm waar we niet mee bekend waren. Dan merk je dat mensen in hun kracht gaan staan, zoals bijvoorbeeld de ICT-ers die ons bij de hand zijn gaan nemen. Het is ontzettend fijn dat zij sturing geven en dat zij de zaken leiden. Zij geven de structuur aan en dat helpt ons allemaal om nu ons onderwijs vorm te geven.

Samen maak je dan een plan voor de verschillende leeftijdsgroepen waarbij ook problematieken door je hoofd spelen rondom bijvoorbeeld het bereiken van kinderen die het Nederlands als hun tweede taal leren.
Als team heb je een paar dagen.
Er is geen tijd voor discussies.
En er kwam iets prachtigs tot stand. In de uitvoering blijf je de vinger aan de pols houden en bijsturen. Alles kan opgelost worden. 
’s Avonds hebben we nog een boekje gebracht naar een leerling die het verkeerde boekje had. Of een telraam geregeld voor een leerling die daar mee werkt.
En de betrokkenheid van de ouders, die is grandioos. In de flow van alle dag, in het halen, brengen en weer verder is die betrokkenheid er ook, maar zie je deze minder. We doen het echt samen.

Binnen ons team hebben we besproken dat we heel veel kunnen willen op het vlak van het leren. We kunnen bang zijn dat de kinderen straks te weinig hebben geleerd maar…….onze grootste zorg ligt op het mentale vlak. Wat doet dit met kinderen? Wat krijgen ze allemaal mee aan informatie die ze misschien nog niet kunnen plaatsen? Waar worden kinderen in hun directe omgeving mee geconfronteerd?
We proberen in alle berichtgeving aan te geven dat het belangrijk is om ook te ontspannen en de lat niet te hoog te leggen. Dat gaan kinderen en ouders geen weken volhouden. De eerste week was het nog een beetje leuk en grappig om thuis je schoolwerk te doen. Het was nieuw voor iedereen. Maar in de tweede week zag je dat ouders ook tegen praktische zaken aanlopen en bij de kinderen komt meer het gemis van het elkaar zien naar voren. Dat geven ze zelf aan en dat is heel duidelijk. Ik denk dat dat het zwaarste is.

De komende week start ik met video-calls met de jongere kinderen zodat ik ze ook individuele instructie kan geven en zodat ik ook kan vragen hoe het met ze gaat. Ik kan dan hun gezichtjes zien. Want dat missen, dat missen van die snoeten…….. dat is niet te doen. 
Wanneer ze in de klas zitten, krijg je meteen feedback. Je ziet wat het met een kind doet als je iets zegt of als er iets gebeurd. En nu is het niet te peilen. Je probeert het zo goed mogelijk en dan nog weet je het niet altijd.

Je ziet elkaars gezicht niet. 
Dat is de emotie en dan merk je hoe ongelooflijk belangrijk dat die is.

We willen meer aandacht geven aan de creatieve activiteiten. Er komen allerlei feesten aan waar we op willen aansluiten.
We werken nu bijvoorbeeld ook met een digitale muurkrant waar kinderen een tekst, een eigen gemaakte tekening of een foto zoals ze thuis aan het werken zijn, in kunnen plakken. De andere kinderen van de klas kunnen dat zien en kunnen digitaal reageren naar elkaar.
Wanneer we een hele tijd verder zijn dan kunnen de kinderen zich niet meer herinneren of ze in deze periode de letter oe wel of niet geleerd hebben maar ze zullen zich wel herinneren hoe ze deze periode hebben beleefd, hoe het was om thuis te zitten en niet naar buiten te kunnen en hoe het was om niet met vriendjes te kunnen spelen.

Het lijkt alsof je nu meer nadenkt over dat wat er toe doet, of het belangrijk is, of het niet te veel is. Ik ervaar het onderwijs nu als heel intensief en diepgaander.
Het laat me niet los.
Eigenlijk moet je in het weekend en ’s avonds uitschakelen maar voor mij persoonlijk voelt het nu anders. Ik voel meer de zorg voor mijn leerlingen. Die zorg voelt nu zwaarder. Persoonlijk neig ik naar 24/7. Ik wil er zijn als mijn leerlingen mij nodig hebben.

Wanneer ik naar de afgelopen weken kijk dan loopt het eigenlijk heel goed.
We hebben het goed geregeld. Daar moeten we ook positief naar kijken.
Maar daarnaast voel je ook een hele verantwoording voor je kinderen.
En tegelijkertijd maakt dat ook dat ik heel blij ben dat ik in het onderwijs werk.
Het is een rijkdom om dit met de kinderen en met hun ouders te mogen doorlopen, hoe vervelend het ook is. En dan weet ik weer opnieuw dat ik voor het goede vak heb gekozen.