Het corona-virus raakt ons allemaal | Pastoor André Koumans (77)

5 april 2020 | 12:10

Het maakt niet uit of je jong of oud bent,.
Het maakt niet uit waar je in je dagelijkse leven mee bezig ben.
Iedereen van ons heeft met de gevolgen van het virus te maken.

Wij willen mensen uit Nederweert de mogelijkheid geven om hun verhaal te vertellen.  Vandaag de pastoor;

Pastoor André Koumans (77 jaar)

Het is een spannende tijd voor de oudere mens. Mensen hebben de leeftijd en ieder moment kan er iets gebeuren. Ook ik moet rekening houden met mijn leeftijd en mijn gezondheid.  Ik ben van nature een bezig iemand. Ik ga op bezoek in het ouderencentrums, bij mensen die in het ziekenhuis liggen en noem maar op. En nu in deze tijd, moet ik dat achterwege laten. Dat doet wel eens pijn.

Ik kom in deze tijd nog iedere dag in het ziekenhuis, maar niet op de afdelingen. Ik ga alleen naar de afdeling geestelijke verzorging. Maar dan loop ik bijvoorbeeld over de parkeerplaats waar mensen me zien. Ze knopen een gesprek aan en ik hoef alleen maar te luisteren. Soms sta ik zo een half uur of drie kwartier te luisteren naar de medemens die vertelt over wat hem bezighoudt en ook over zijn angsten.  De angsten over het virus; wat gaat er gebeuren en hoe zal het over vier of vijf weken zijn.  Maar ook over de angsten in het algemeen; er zullen misschien wel meer virussen komen die moeilijk te bestrijden zijn en is er in de toekomst nog betaalbare zorg te verkrijgen.   We leven in een welvarend land waar alles is en waar alles zich snel ontwikkelt en ineens worden we teruggeworpen omdat een virus alles stillegt. We kunnen allemaal heel veel, maar op deze momenten merken we dat we helaas niet alles kunnen. We moeten leren dat we het nemen zoals het is. We moeten accepteren wat er op ons afkomt en wat er gebeurt. En dat is soms moeilijk.  Ik heb al enkele telefoontjes gehad van mensen die in de problemen zitten. Ik kan niets oplossen, maar gewoon luisteren en dan zijn de mensen al een stukje lichter geworden. Daar gaat het om.

Ik sta 24 uur klaar. Mensen kunnen mij altijd bereiken en mensen weten mij te vinden. En zoals ik al zei, kan ik niets oplossen maar ik kan luisteren. Het luisteren kan verlichting betekenen. Daar zijn wij voor en daar geloof ik in. Ik ben toevallig pastoor, maar neem in het ziekenhuis de verpleegkundigen. Ik sta dan bijvoorbeeld in de lift, waar nu maar drie mensen tegelijk in mogen staan, en dan zie ik ooit de verpleegkundigen. Dan zie ik dat ze echt vermoeid zijn.  Ze gaan er voor om mensen beter te maken en dan denk ik bij mezelf, dat is een stukje geloof van hen naar de patiënt toe. Ze vechten voor het behoud van de patiënt op de intensive care. Dat is ook geloven.   En laten we de mensen van de techniek niet vergeten. Ik kom vaak op de intensive care, nu niet natuurlijk, en dan zie ik al die technische apparatuur. Het zijn knappe koppen die dat uitgevonden hebben en de verpleegkundigen en dokters hebben deze apparatuur nodig.

En we hebben de schoonmakers. De mensen die nu extra hard moeten werken om al die toiletten, gangen enz. schoon te houden.  Er is op de televisie terecht veel aandacht voor de verpleegkundigen en de dokters. Maar laten we al die andere mensen niet vergeten.  Ik heb waardering voor iedereen in de zorg; voor de ouderenzorg, de thuiszorg, de huisartsenpost, de ambulancemedewerkers.  Het is belangrijk om ook voor hen respect te hebben.

Op dit moment zijn er veel acties naar de ouderen toe. Er wordt veel georganiseerd voor de eenzame mens, zelfs tot en met een hoogwerker toe.  En dan hoop ik dat die aandacht, ook wanneer dit allemaal achter de rug is, zo zal blijven. Ik hoop dat de mensen, wanneer ze weer helemaal vrij zijn, blijven luisteren naar elkaar, begaan zijn met elkaar en dat de buren de buren weer kennen.  Dat is geloven.
Iedere avond doe ik een korte bezinning en vraag ik Onze Lieve Heer om te helpen. Hij wil ook niet dat dit gebeurt.  Misschien wordt er nu in de gezinnen ook gebeden. Ik weet het niet. Maar het is best mogelijk.

Nu in deze tijd is alles anders.  Je staat nu twee meter van elkaar af en zo wil je eigenlijk niet met elkaar omgaan.  Wanneer iemand overleden is aan deze ziekte kan ik niet naar de naasten toegaan, terwijl net in die momenten een schouderklopje of een hand vasthouden zo belangrijk is.  Normaal ga ik op bezoek in het verzorgingshuis. Dan buurt ik even bij iedere tafel en mensen vinden dat fijn. Dat kan ik nu allemaal niet meer doen.  Nu ben ik thuis aan het opruimen en bijwerken en kom je bij wijze van spreken dingen tegen van 50 jaar geleden.
Ik zou op een andere plek harder nodig zijn.  Wanneer ik 40 jaar zou zijn, zou ik me opgeven om hulp te bieden in het ziekenhuis of in het ouderencentrum. Maar ik ben 77 en heb hartproblemen. Ik word nu niet aangenomen.  Maar ik vind het belangrijk dat de mensen mij ook in deze tijd weten te vinden en dat ze weten dat ik naar ze kan luisteren.

Nieuws Archief

column, Coronavirus, Nederweert, Ria van Houten

Advertentie

Foutje gespot?

Oeps, je hebt kennelijk een foutje gespot.
Fijn dat je ons op de hoogte brengt. Met een paar klikken kun je ons hierover een berichtje sturen. We doen ons best het foutje zo snel mogelijk te herstellen en je hiervan op de hoogte te brengen.