Het corona-virus raakt ons allemaal | Mirjam (44 jaar)

Het maakt niet uit of je jong of oud bent.
Het maakt niet uit waar je in je dagelijkse leven mee bezig ben.
Iedereen van ons heeft met de gevolgen van het virus te maken.

Wij willen mensen uit Nederweert de mogelijkheid geven om hun verhaal te vertellen. Vandaag de kraamverzorgster;

Mirjam (44 jaar)

Dit vak doe je met hart en ziel. Binnen de corona-tijd waarin we nu met z’n allen zitten, loopt het ook in de kraamzorg anders dan anders en dat gaat me aan het hart. In de gezinnen waar een baby’tje is geboren, mag zolang de kraamzorg aanwezig is, geen bezoek worden ontvangen. Dit ter bescherming van de gezondheid van het gezin en de kraamverzorgende. Het enige wat mogelijk is, is een raambezoek. Daarbij staat het gezin met de baby aan één kant van het raam en staat het bezoek buiten waarvoor we natuurlijk wel de beschuit met muisjes en koffie en thee kunnen klaar zetten. Het is zo’n beetje als vroeger in het ziekenhuis waar het bezoek van achter het raam het baby’tje kon aanwijzen waar ze voor kwamen en wat dan naar voren werd geschoven. In de drie gezinnen, waar ik tijdens de corona-crisis hebt gewerkt, is van de mogelijkheid van een raambezoek geen gebruik gemaakt. De ouders willen dat niet omdat het te confronterend voelt. Je ziet elkaar, maar fysiek contact is niet mogelijk.

Iedereen probeert er echt het beste van te maken, maar gedurende de kraamperiode zie ik dat het ook met momenten heel moeilijk is. Vooral de vierde of vijfde dag, wanneer de kraamtranen toch al naar voren komen, is het vooral voor de kraamvrouw heel pittig. Het is heel verdrietig om dat te zien. Maar ook de papa’s vinden het lastig. Zij zouden het liefste de kerktoren opklimmen en er vanaf willen schreeuwen dat hun kindje is geboren.

Natuurlijk wil je als ouders de mensen betrekken waar je heel hecht mee bent. Je wil je baby’tje het liefste aan iedereen laten zien. En met veel enthousiasme zet ik dan koffie of thee voor al dat bezoek en smeer ik de beschuiten met muisjes. Binnen de situatie zoals deze nu is krijgen de nieuwe ouders meer rustmomenten. Dat zie je ook terug in het herstel van de moeder. Maar dat weegt niet op tegen de fijne momenten die het bezoek met zich mee brengt.

Ik maak nu in de gezinnen meer tijd vrij om bij de ouders te gaan zitten. Ik geef nog meer dan anders aandacht aan hun verhaal en hun emoties en aan dat wat ze anders met hun eigen ouders, vriendenen vriendinnen zouden delen. Daarin voel ik de nabijheid en tegelijkertijd is er binnen het praktische werk meer afstand. Normaal gesproken doen wij een stukje zorg, zoals bijvoorbeeld het in badje doen, de eerste keer voor. Maar nu laten we de mensen zo veel mogelijk meteen zelf doen en hebben wij meer een coachende rol. En normaal pakken wij het baby’tje op en knuffelen we daar ook mee. Zo’n schattig baby’tje vinden wij als kraamverzorgster natuurlijk geweldig. Maar dit zijn nu de richtlijnen; in principe houden wij anderhalve meter afstand en soms is er ook een grijs gebied. Wanneer de hulp nodig is, willen en kunnen we daar niet krampachtig aan vasthouden. En is er een twijfel op het vlak van gezondheid, dan nemen we alle maatregelen die nodig zijn. We kunnen 24 uur per dag met onze vragen bij ons kraambureau terecht. Onze bazinnen ondersteunen ons altijd al door dik en dun en nu en in deze periode voelt dat nog een beetje meer.

Natuurlijk hebben we als collega’s onderling ook contact. Een collega heeft onlangs bij een positief getest gezin gewerkt. Dan steunen wij elkaar en zorgen we voor een luisterend oor. Ergens voelen we ook een angst dat wij besmet kunnen raken of dat wij bijdragen aan een besmetting.
Maar ik heb niet het gevoel dat er bij de ouders meer angst aanwezig is. Er is altijd wel een bepaalde mate van zorg over het baby’tje. Ik ervaar niet dat deze zorg nu meer is.

Eén van de gezinnen, waar ik in deze periode heb gewerkt, heeft een bevalling in het ziekenhuis gehad en heeft dit wel als indrukwekkend ervaren.  In het ziekenhuis in Weert krijg je op de open verloskamer niets mee van de hectiek die op andere plekken in het ziekenhuis aanwezig is. Het is fijn dat ze dit zo hebben kunnen afschermen. Maar vervolgens moet je als ouders wel met je pasgeboren kindje naar buiten en zie je dingen die je zeker in dat moment liever niet wil zien. Dat heeft impact.

Op dit moment zien we een stijging van de thuisbevallingen. Wanneer het medisch niet noodzakelijk is, kiezen mensen in overleg met de verloskundige er nu toch eerder voor om thuis te blijven.

Binnen ons werk gaan we er voor dat de gezinnen op dag 8, de laatste kraamzorgdag, het vertrouwen voelen om het zelf te doen. We geven dan nog een dikke knuffel om ze daarmee nog een extra beetje vertrouwen te geven. En nu mogen en kunnen we die knuffel niet geven. Dat is lastig. Dat zou je graag anders willen.

Ria
‘Het corona-virus raakt ons allemaal’ is een serie van Ria voor Nederweert24. Persoonlijke verhalen over de onwerkelijke situatie waar we met z’n allen zitten. Verhalen van en door mensen uit Nederweert. Van jong tot oud en uit alle beroepsgroepen.

• Het corona-virus raakt ons allemaal | Marlous (39 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Kevin (17 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Chantal (47 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Jan (57 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Tina (73) en Jo (74)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Pastoor André Koumans (77)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Lilian (54)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Kristy (24)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Imke (11)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Paul (46)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Ton (59 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Jente (16 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | José (61 jaar)