Het corona-virus raakt ons allemaal | Alfons (58 jaar)

Het maakt niet uit of je jong of oud bent.
Het maakt niet uit waar je in je dagelijkse leven mee bezig bent.
Iedereen van ons heeft met de gevolgen van het virus te maken.

Wij willen mensen uit Nederweert de mogelijkheid geven om hun verhaal te vertellen. Vandaag de directeur strategieën en innovatie;

Alfons (58)

Zoals altijd in het leven heb je oorzaken en aanleidingen. Ik ben werkzaam op de Technische Universiteit in Eindhoven waar we bezig zijn met een programma voor onderwijsvernieuwing; we werken aan nieuw vormen van onderwijs voor de toekomst. Daarin werken studenten van verschillende vakgebieden samen aan toepasbare oplossingen voor lastige uitdagingen uit de maatschappij waarbij je kunt denken aan de wereld van transport, energie of milieuvervuiling.

Door de corona-crisis zit in de universiteit nagenoeg op slot. We werken allemaal thuis en onze studenten volgen digitaal onderwijs. En daarmee kwam ons programma binnen deze onderwijsvorm stil te liggen. Maar met de corona-crisis hebben we natuurlijk een uitdaging van de bovenste plank. Dit is hetgeen dat heel Nederland raakt. Wanneer we iets willen doen voor de maatschappij dan is dit het moment. Naast dat het een ideale manier is om iedereen van ons team op een nuttige en zinvolle manier betrokken te houden.

Bij het begin van de crisis, zo’n drie weken geleden, ben ik samen met mijn collega Isabelle Reymen het programma op gaan zetten. We benutten de denkkracht van de studenten en de aanpak op het vlak van onderwijsvernieuwing, die we al hadden ontwikkeld, nu volledig tegen Covid-19. We willen gaan voor het ontwikkelen van oplossingen waar nog niemand aan heeft gedacht en die liefst ook een waarde blijven houden wanneer deze crisis voorbij is. We willen iets toevoegen.

Enerzijds werken we aan vraagstukken die door ziekenhuizen, bedrijven en instellingen bij ons worden neergelegd. En anderzijds bruisen de studenten zelf van ideeën, energie en creativiteit. Het is de kunst om de vraag- en aanbodkant aan elkaar te knopen, zodat we werken aan dat waar echt behoefte aan is. De vragende partij moet er als het ware om staan te springen. Binnen de universiteit hebben we een klankbordgroep die bestaat uit interne wetenschappers en mensen uit het veld die de gebruikers worden van onze oplossingen en die er van overtuigd moeten zijn dat het ook écht toepasbaar is. Het moet natuurlijk iets nuttigs opleveren en tegelijkertijd leren de studenten hier waanzinnig veel van. Het is buitengewoon interessant onderwijs. De studenten zijn razend enthousiast, want het zijn mensen van wat we tegenwoordig wel eens noemen de generatie Z. Die zijn bovengemiddeld geëngageerd en willen iets betekenen voor de maatschappij. Dat is ongelooflijk mooi om te zien. Dat geeft mij ook een enorme energie. Het corona-virus raakt ons ook, maar niet alleen negatief.

Op dit moment worden er bijvoorbeeld honderden-miljoenen mondkapjes gefabriceerd. En wat gaan we daarmee doen wanneer de crisis voorbij is? Een van de onderwerpen waar we een oplossing voor willen ontwikkelen is het hergebruik, het reinigen of het recycleren van die honderden-miljoenen gebruikte mondkapjes.

Een ander voorbeeld is de social distancing. In alle supermarkten en openbare gebouwen plakken we met tape strepen op de muren en de grond om de anderhalve meter afstand te waarborgen. Dat kun je ook slimmer en flexibeler oplossen door bijvoorbeeld in iedereen z’n telefoon een signaaltje in te bouwen dat een melding geeft wanneer je de anderhalve meter afstand niet neemt en waarmee je daardoor het verkeer kunt regelen in drukke omgeving zonder dat dit een consequentie heeft op het vlak van privacy. Afstand houden waar het móet, maar niet lastig maken als het niet hoeft.

Een oplossing die binnenkort zal worden toegepast in het Maxima Medisch Centrum is een chatbot, dat is een automatische antwoordmachine. De medici hebben het ongelooflijk druk en ook het ondersteunend personeel van de ziekenhuizen heeft het druk. Maar zij hebben ook zo hun vragen, waar ze op dit moment met de betreffende artsen vanwege de drukte niet kunnen communiceren; vragen als “is het verantwoord om op de IC te komen terwijl ik zwanger ben” en veel andere praktische zaken. We hebben een chatprogramma ontwikkeld dat zelflerend is en op basis van duizenden vragen van hulpverleners steeds betere antwoorden weet te geven. Daarmee kunnen we deze vragen bij de artsen weghouden en worden medewerkers toch voorzien van de juiste, actuele informatie. Zo ontzorgen we de artsen.

Het leukste voorbeeld heeft met het onderwijs zélf te maken. Overal liggen de scholen stil en iedereen volgt online onderwijs. Een van de aandachtspunten is fraude. Als je thuis op een kamertje zit om een tentamen in te vullen is dat natuurlijk een beetje linke soep. Een groep studenten heeft een manier ontwikkeld om vast te kunnen stellen of degene die achter het toetsenbord zit ook wel degene is die je denkt dat het is. Dat kunnen we meten omdat iedere persoon een eigen persoonlijke manier heeft van het gebruik van een toetsenbord. Dat was als basis al ontwikkeld voor een bedrijf dat daarmee stresspreventie bij medewerkers wilde ontdekken maar het kan nu ook toegepast worden bij fraudedetectie bij studenten. Twee universiteiten gaan dit toepassen en ook na de crisis zal dit toepasbaar blijven omdat steeds meer onderwijs digitaal gegeven gaat worden.

In onze formule van het nieuwe onderwijs gaat het over maatschappelijke uitdagingen, slimme oplossingen bedenken en ook het daadwerkelijke realiseren van de oplossing. Daarvoor hebben we ook allerlei werkplaatsen, ateliers en laboratoria nodig. Op de universiteit kunnen we daar vanwege de sluiting op dit moment geen gebruik van maken. Maar we hebben hulp gevonden in diverse bedrijven binnen onze regio die hun productie in hebben zien storten. Bedrijven melden zelf hun diensten pro deo aan. Iedereen is buitengewoon bereid om te helpen en voor bedrijven is het waardevol om in de crisistijd bezig te blijven en op een maatschappelijk bevlogen manier zichtbaar te zijn.

Wij vragen niets voor onze denkkracht en inspanning. Dit is onderwijs-gerelateerd en we willen als Technische Universiteit Eindhoven slechts onze maatschappelijke betrokkenheid tonen. Maar voor niets gaat de zon en natuurlijk worden er kosten gemaakt. Voor materialen worden we vaak gesponsord door bedrijven en daarnaast is er door de universiteit crowdfunding ingezet onder de afgestudeerde oud-studenten.

Ik ben enorm trots op dit team. Ik was al trots en we hadden al het idee dat we met de universiteit voorop liepen op het vlak van onderwijsvernieuwing. Deze crisis willen we met z’n allen natuurlijk liever niet, dat spreekt vanzelf. Maar nu we Covid-19 in de schoot geworpen kregen laten we zien dat onze nieuwe onderwijsformule werkt en dat onze studenten verschil kunnen maken. We werken altijd vanuit het doel naar de toepasbaarheid. Het onderwerp doet er in die zin niet zo veel toe als het maar maatschappelijk relevant is en als het een voldoende uitdagingsgehalte heeft. Het moet prikkelen en op een positieve manier ongeduldig maken. Want dat soort lastige en complexe problemen zijn precies hetgeen waar de jonge, afgestudeerde ingenieurs binnen hun werkveld ook mee te maken krijgen.

Zelf heb ik in deze periode een ander zicht gekregen op de discussie tussen het vanuit huis werken of op het bedrijf werken. Ik heb nu de ervaring opgedaan dat er, vanuit huis, veel meer mogelijkheden zijn om met evenveel rendement samen te werken. Ik geloof heilig in de sociale interactie tussen mensen op het werk, binnen gestructureerde en meer sociale situaties zoals bij de koffieautomaat. Dus thuiswerken was vaak onderwerp van gesprek. Maar het kan ook vaak anders, dat blijkt nu heel mooi. Vanuit mijn positie binnen mijn organisatie heb ik daarin een sturende rol en ik ben er van overtuigd dat ik die op ga pakken.

In mijn vrije tijd ben ik vaak aan het hobbyen op het gebied van historie en dan gaat het over jaren geleden en over terug kijken in de tijd. Maar in mijn baan gaat het over onderwijsvernieuwing en richten we ons op de verdere toekomst. Dat voelt voor mij als twee kanten van een medaille. Ik ben over allebei enthousiast en het houdt gemiddeld gezien de zaak mooi in evenwicht. Ook al heeft het één niks met het ander te maken. Of misschien toch weer wel; het zijn twee uitersten die bij elkaar komen in het hart en in de ziel.

Ria
‘Het corona-virus raakt ons allemaal’ is een serie van Ria voor Nederweert24. Persoonlijke verhalen over de onwerkelijke situatie waar we met z’n allen zitten. Verhalen van en door mensen uit Nederweert. Van jong tot oud en uit alle beroepsgroepen.

• Het corona-virus raakt ons allemaal | Mirjam (44 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Micheline (53 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Marlous (39 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Kevin (17 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Chantal (47 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Jan (57 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Tina (73) en Jo (74)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Pastoor André Koumans (77)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Lilian (54)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Kristy (24)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Imke (11)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Paul (46)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Ton (59 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Jente (16 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | José (61 jaar)