Woningsdag

De traditionele parade van adel gaat dit jaar niet door. Zwetende bataljons vol communicatiegoeroes bogen zich de afgelopen weken over de vraag hoe ze het evenement Koningsdag corona-proof  konden te maken. Na nachtenlange skype-vergaderingen, een gigantische e-mailcorrespondentie en tientallen beleidsnota’s besloten de PR-medewerkers de eerste letter te veranderen. Koningsdag wordt Woningsdag. Blauwbloedbezitter Willem-Alexander zal het nieuws juichend hebben ontvangen; zijn zevenentwintigste april kan hij eindelijk eens op de bank doorbrengen met een flinke fles oranjebitter en notoire oorlogsfilms.

Normaal gesproken is de jaarlijkse parade van de Koninklijke familie hét moment om zich te etaleren. Met een chronische plastic glimlach schrijdt de delegatie langs jonglerende kinderen, ambachtelijke peperkoekbakkers en burgemeesterkettingen. Een hele dag lang schudden ze zoveel handen dat hun eeltige handpalmen uiteindelijk veel gelijkenis vertonen met die van de gemiddelde stratenmaker. Met geveinsde interesse hoort Koning Willy ieders ingestudeerde verhaal aan, om vervolgens verkrampt mee te klappen met het volgende dansgroepje.

Niets van dat alles is dit jaar realiteit voor Koning pinteman. Eindelijk kan hij de viering van zijn verjaardag naar eigen gerief invullen. Ieder jaar keek hij namelijk met argusogen toe hoe een volledige natie zich onder het mom van vaderlandsliefde radicaal laat vollopen en van god los gaat. Hij was degene die ieder jaar nuchter moest blijven en in plaats van beukende houseplaten constant voordrachten van een klarinet of dwarsfluit moest aanhoren. Dit jaar dus niet. Heerlijk.

In plaats daarvan zal in Huis ten Bosch Woningsdag optimaal benut worden. Met de nodige drank en spijs sluit Willy de gordijnen en zakt ver weg in zijn fauteuil. Tevreden verzucht hij dat deze heilige dag nog eens aan mocht breken. De dag waarop uitgerekend híj eens de bloemetjes buiten kan zetten. Met een flinke neut en Full Metal Jacket welteverstaan.