Ingestuurd
De zon staat stralend aan de hemel. De straten zijn leeg. Fietsen door een vreemde en angstige wereld. Dat is waar ik aan denk als ik de Hoeven en Hulsen opdraai. Meerkoetjes die een nestje aan het bouwen zijn en vogeltjes die zingend langs vliegen. Ze geven het gevoel dat het echt lente is.
In het dorp heerst stilte en rust. Enkele ouderen staan voor de supermarkt te wachten op een winkelwagentje dat grondig wordt schoongemaakt. In de wind wapperen plastic handschoenen en lopen twee vijftigers met een boog om elkaar heen. Fietsers stappen zwijgend met hun volle boodschappentassen op. Strepen en linten in de winkels geven de minimale afstand aan.
Langs de aanleunwoningen zie ik een enkele bewoners voor het raam, gekluisterd aan huis met bezorgde gezichten. Ik zwaai en zie een glimlach. Passerende lege stadsbussen en lege terrassen geven een gevoel van onmacht.
De middenstand die zwaar getroffen is door de Lock down. Gesloten kappers, Gunnerij en de Pinnenhof, kringloopwinkels en horeca.
Denkend aan de jonge generatie die niet weet wat hen overkomt: geen school, geen contacten, geen feestjes. Menige kind zal over 10 jaar nog vragen: “Pa vertel nog eens over de corona-crisis, toen we nergens naar toe mochten.”
Gelukkig hebben ze Facetime, Skype, Whatsapp om hun contacten enigszins op peil te houden. Net als mijn kleinkinderen begrijpen ze niet waarom oma niet geknuffeld mag worden, dat ze niet te dichtbij mogen komen. Gelukkig mogen de allerkleinsten in kleine groepen weer naar school en krijgen de thuiswerkende ouders weer hoop op hervatting van hun normale werkzaamheden.
De tuin is nog nooit zo goed verzorgd en alle overbodige zaken werden uitgezocht en opgeslagen in dozen bestemd voor een echte rommelmarkt op Koningsdag 2021. Nog nooit zijn er online zoveel tondeuses, handzeep, mondkapjes, puzzels en medicijnen besteld. De koeriersdiensten maken overuren en het lijkt erop dat digitaal winkelen definitief is doorgebroken.
De constante stroom van nationale en regionale nieuwsdiensten over de corona crisis lijken elkaar in hoog tempo op te volgen. Gelukkig laten een aantal zenders ons genieten van films, shows of concerten uit voorbije jaren en is Netflix nog nooit zo populair gebleken.
De noodzakelijke beperking van onze vrijheid komt voort uit angst, voorzorg en
de hoop om verdere verspreiding tegen te gaan. Ondanks het zoeken naar de juiste vaccins, medicatie en vatbaarheid kan niemand op dit moment de gevolgen van het virus voorspellen of bestrijden. We verlangen zo erg naar een gewoon, sociaal leven maar denken tevens aan dit levensgevaarlijke virus dat al zovele gezinnen, dierbaren en familieleden diep heeft getroffen.
Hoe paradoxaal het ook klinkt: de noodzakelijke maatregelen brengen ons dichter bij elkaar. Hulp en initiatieven ontstaan, burenhulp en ouderenzorg krijgen grote prioriteit en de enorme medische zorg maakt nu al een onuitwisbare indruk.
Toch verheug ik me alweer op morgen. ’s Morgens samen koffie drinken en dan een lange wandeling maken. Niet teveel denken aan wat nog kan komen, een boek of een krant lezen, onze kinderen bellen. Dat helpt in deze onwerkelijke en bizarre social distance maatschappij.
En wat zal het mooi zijn als we elkaar op een mooie dag over een paar maanden op straat of op een terras weer tegenkomen, begroeten en toosten op onze gezondheid !
Frans Mieghout
Er zijn nog geen reacties geplaatst