De bold

De coronacrisis betekent voor verschillende thuisblijvers dat zij ondertussen een innige relatie met de televisie hebben opgebouwd. Programma’s die normaal gesproken vermeden worden, kunnen nu rekenen op een trouwe schare kijkbuiskinderen. De horizon wordt verbreed en dat moet ook. Daarom nam ik me voor om één volledige aflevering van The Bold and The Beautiful te kijken. Het was niet fijn.

Het is één van de langstlopende soaps ter wereld en trekt wereldwijd miljoenen kijkers. Zo slecht kan het dan toch niet zijn, was de veronderstelling. Na de eerste vijf minuten bleek het tegendeel waar. De rode draad van de serie loodst de kijker langs de luxeproblematiek van de families Forrester en Logan. Zij houden het al tientallen seizoenen vol om structureel buiten de deur te neuken, buitenechtelijke kinderen te verhullen en vechtscheidingen te organiseren.

Na tien minuten van het zieltogende programma werd al snel duidelijk dat enige kennis van de stamboom van de hoofdpersonages broodnodig is, zo blijkt na scènes waarin wordt besproken dat de vriend van de zus van het hoofdpersonage heeft gesproken met de vader van de buurman van de tandarts die geheel toevallig getrouwd is met een verre neef van datzelfde hoofdpersonage wiens achterneef in de schulden zit. De documentatie van de zieltogende sores van de families Logan en Forrester is daarom vrij lastig te volgen, aangezien de verhaallijnen als een soort kluwen worden voorgeschoteld.

Toch zette ik door. Met fijngeknepen ogen probeerde ik me te verplaatsen in de liefdesrelatie van ene Ridge en zijn geliefde. Verrassend genoeg verloopt die verstandhouding niet geweldig omdat een minderwaardigheidscomplex hem duidelijk in de weg zit. De ex-man van zijn zus die toevallig ook de collega was van zijn recent overleden stiefbroer drukt hem ondertussen op het hart dat hij niet verantwoordelijk is voor de puinhoop in zijn liefdesleven. Ridge staat ondertussen aan de grond genageld terwijl de camera met behulp van desastreuze achtergrondmuziek inzoomt op zijn verbouwereerde gezicht. Tot vandaag wist ik niet van het bestaan van Ridge, maar dat hij het niet makkelijk heeft is één ding wat zeker is.

Na twintig minuten van het kijken van ‘De Bold’ valt er toch wat positiefs te ontwaren aan de dramatiek op het beeldscherm. Nadat een van de botoxpersonages heeft opgebiecht toch niet terminaal ziek te zijn maar het allemaal in gang heeft gezet om de moeder van de tuinman en diens homoseksuele minnaar die nog altijd in zware problemen verkeert door belastingontduiking (zie seizoen 384) vanwege een stukgelopen zakelijke relatie met zijn buitenechtelijke dochter te chanteren, concludeer ik dat een paar weken binnenblijven vanwege een gemuteerd griepvirus eigenlijk best meevalt. Iedere dag De Bold kijken, dat is pas ellende.