Nostalgie van het nu | Werner Bloemers

Door Werner Bloemers

Vanavond weer eens naar de klassieker ‘The Good, the bad and the Ugly’ gekeken met het geweldige samenspel tussen de Goede (Clint Eastwood), de Slechte (Lee van Kleef) en de Gemene (Eli Wallach) die gedrieën op jacht gaan naar de schat van 200.000 dollar.

Wat was het leven toen toch eenvoudig om er meer dan 50 jaar geleden zo’n film over te maken. Dat soort films zijn en blijven onsterfelijk, net als de muziek van The Doors, Jimi Hendrix en Janis Joplin.

Voordat de corona-crisis zijn intrede deed, had ik slechts oppervlakkig de muziek van die artiesten meegekregen. Met Spotify op je phoon wordt je toch wel nieuwsgierig en je gaat je muzikale wegen alleen maar verbreden.
Vooral de stem van Janis Joplin maakt diepe indruk. Zoveel emotie, zoveel ritme en zoveel betekenis, gelardeerd in die grote verlatenheid waarin zij zo vaak verkeerde.

Dit stukje is dan ook een hommage aan Jimi, Jim en vooral Janis die er samen met vele anderen voor hebben gezorgd dat wij nu in deze tijden toch naarstig op zoek zijn naar een bepaalde mate van nostalgie. Want zonder nostalgie hebben wij ook geen verleden en geen wijsheid. Een Indiaas spreekwoord is: ‘Wijsheid is de rijkdom van de ouderen, maar de kracht van de jeugd is de puurheid’.

Als straks de terrassen weer opengaan en we stilletjes aan mogen hopen dat het corona-virus is uitgemuteerd, kunnen we de balans heel langzaam gaan opmaken. Naast al het verdriet om een overleden familielid, vriend(in) of collega, de eenzaamheid en onzekerheid, kunnen we bogen op een enorme geestdrift voor het doen van goede daden en het feit dat je jezelf weer beter hebt leren kennen, onder al die omstandigheden.

En heel stiekem kijken we over een paar jaar weer terug, met een gevoel van nostalgie. Wauw, dit konden wij toch! Net als Janis Joplin die op hartverscheurende wijze ‘Cry baby’ zong of Clint Eastwood met dat geweldige zinnetje: ‘Er zijn nu eenmaal twee soorten mensen op deze wereld, eentje met een pistool en de ander met een touw’.

Zonder nostalgie vinden wij de kracht niet om deze bizarre tijd door te komen. En natuurlijk ook met heel veel puurheid en een beetje wijsheid. Waar we toch met zijn allen meer dan voorzichtig mee moeten zijn.

Werner Bloemers, mei 2020.