Werner Bloemers | Open

Door Werner Bloemers uit Ospel

Ik weet ’t nog, bijna vier maanden geleden.
Ik was een weekend in Eurodisney, het laatste weekend voor de lockdown
Ik weet nog hoe mijn doventolk en ik ervan hadden genoten. Vooral onze corona-dans blijft me immer bij.
Ik weet nog dat ik bij terugkeer in Amsterdam in de trein naar Weert stapte, toen nog zonder mondkapje …
En dat ik toen drinken knoeide … twee mede-passagiers vertrokken snel naar een andere plaats, alsof ik een melaatse was in de rimboe …
Ik weet nog hoe opgelucht mijn ouders waren bij mijn terugkomst in Weert.
En hoe ik ’s avonds met volle verbazing naar het nieuws zat te kijken toen de horeca al om 18.00 uur moest sluiten. Een man in amsterdam vertelde nog op het nieuws dat de alcohol vast en zeker het virus zou doden. Mijn grootje! Men denkt nu zelfs dat men boeken in de magnetron moet doen om het virus te killen. En zo zijn er nog wel meer fabels.

Maar wat was er sindsdien toch gebeurd?
Men had nog nooit van 1,5 meter afstand gehoord (wat toch niet wetenschappelijk bewezen is, dus hier klopt niets van), men had nog nooit aan samenscholingsverboden vanwege een virus gedacht, men had nooit rekening gehouden met een wankelende economie of met verstoppertje spelen, om anderen maar niet te besmetten. En zo zijn er nog vele andere waarheden en onwaarheden waar we nog nooit van hadden gehoord. En nu zijn we bijna vier maanden verder en wat is de wereld veranderd. Zoveel mensen die we moeten missen door het coronavirus, maar je hoort veel minder over andere aandoeningen, wat dus wel een leermoment zou zijn voor de volgende pandemie.

Het goede nieuws is dat er zoveel meer open mag gaan … de café’s, restaurants, theaters mochten al eerder onder voorwaarden open. Wat was ik blij toen ik mijn kameraads weer zag en de barman van mijn favoriete kroeg weer voor de gek kon houden. En omgekeerd natuurlijk, want wie kaatst, mag de bal verwachten. Maar dan keer ik vanavond weer terug bij de handboogvereniging, waar het allemaal begon. En realiseer je je weer dat je samen met zovele anderen deel uitmaakt van de legende van deze mooie club. Al is mijn prijzenkast, wat handboogschieten betreft, nog altijd karig leeg … ik ben nog altijd het honderdste lid en een van de weinige slechtziende handboogschutters van het land. Dat ik er ook nog slechter bij hoor, nemen we maar even voor lief. Maar wat is het toch prachtig dat je tweede, zoniet derde huis, weer OPEN mag. Mijn hart danst vol ontroering en vreugde, zonder een dieper segment te gaan raken.

Het gevoel van vrijheid neemt na al die maanden van rustig thuis zitten afwachten, stilaan blijere vorman aan. Maar wees wel gezegend met hetgeen je nu hebt geleerd. Door de lockdown hebben we minder prikkels binnengekregen. En dat heeft er weer voor gezorgd dat we dichter bij onszelf zijn komen te staan. Dat we beter weten wie we waren en wat we nu zijn.

Het leven is immers net een tuin vol tulpen. Wanneer die open gaan, weet je hoe mooi die zijn. Gaan ze weer sluiten, dan trek jij jezelf ook weer terug.

Werner Bloemers, juli 2020