Werner Bloemers
Stilletjes aan komen we in de herfst van het jaar, waarin de hele wereld zich hardgrondig op zijn hoofd kon krabben. We hebben nog niet eens de tijd gehad om terug te kijken, we zitten nog steeds in een heel spannend verhaal, genaamd: ‘De wet van Ferd’.
Toegegeven: dit is niet zo’n heel bijzondere titel, ware het niet dat wij ons niet uit dit verhaal kunnen zetten. Je kunt het vergelijken met een voetballer die zijn bal doodleuk oppompt en er stelselmatig zijn best op probeert te doen het onding op de paal of lat kapot te schieten. Of een amateurschilder die zijn uiterste best doet om Vincent van Gogh na te doen, maar zelf nooit in de buurt zal komen. Waar het op neer komt is dit: wij moeten iets doen om ervoor te zorgen dat we in een corona-veilige maatschappij terecht komen, wat momenteel gewoon onmogelijk is. Vandaag 6 september ook alweer 925 gevallen van het ‘nieuwe positieve’ handelen. En hoezeer je alles ook terug wil dringen, nee, nee en nog eens nee. De maatschappij luistert niet en laat het er meer bij hangen dan nodig zou zijn.
En vind je het gek? Onze minister van Justitie en Veiligheid introduceerde een aantal maanden geleden de stelregel: 1,5 meter afstand houden, anders is het slecht en gaat alles, werkelijk alles de verkeerde kant op! Dat hij dit niet heeft kunnen vervolmaken op zijn bruiloft, is alweer oud nieuws. Het heeft dan ook weinig zin om hier, net als al die andere vriendelijke componisten van het geschreven woord op terug te kijken. Het debat over een eventueel aftreden is geweest en hij had dat kunnen doen, maar deed het niet. Hij schreide een krokodillentraan, waarvan een politiek verslaggever nog wist te melden dat de minister hiermee een acteursloopbaan zou mogen willen beginnen.
Zijn stelling om zijn geloofswaardigheid terug te krijgen, vinden wij bewonderenswaardig. Maar het zal geen potten breken. Een volgende keer zou het er minder rooskleurig uit komen te zien. Stel dat er iemand van de oppositie in zijn schoenen had gestaan, dan hadden die er ook van langs gekregen, mochten zij fouten hebben gemaakt.
Maar daar denkt men toch niet aan. Het gaat slechts om het nu. Wat vorige week, gisteren, een uur geleden speelde, is men alweer vergeten. En juist dat, vind ik zo’n heikel punt. Men vergeet in Nederland te snel, te ongeregelmatig, te gehaast dingen die er toch toe doen. De 1,5-meter economie is ook zo’n ding, die zijn we over een paar jaar weer vergeten en niemand weet dan nog hoe absurd het was. We verkleden ons dan immers, net als ene Ferd G. als een Peter Sellers met bandana om net als in Blake Edwards’ The Return of the Pink Panther en schreeuwen dan ‘Here’s Johnnie!!’ Om ons vervolgens neer te vlijden bij onze geliefde, of juist alleen in onze stoutste dromen. En vergeten daarna gewoon weer waarom dit in onze gedachten opkwam.
Waar zijn we toch mee bezig in dit land? Er komen steeds meer Trumpiaanse toestanden voor. En hoe komt dit? Politici zijn gewoon mensen, net als U en ik. Ze proberen op hun eigen manier ervoor te zorgen dat de gemeente, de provincie, het land, de wereld er door hun bemoeienis er beter van wordt. Omdat zij dit geloof hebben of zich hieraan proberen vast te houden. Met het gevolg dat er duizenden complotten per dag de revue passeren. Die heeft dat gedaan en die is daarbij betrokken … zo was het altijd geweest en het zal zo altijd blijven. ’t Wordt er waarschijnlijk alleen maar gekker op. Maar waar wij naartoe moeten gaan, is toch een wereld waarin er niet teveel vergeten mag worden.
We zijn het hele gedoe rondom die ene bruiloft alweer vergeten. En kijken liever naar wat ons werkelijk interesseert. En als je heel veel geluk hebt, zit er daar vast en zeker een beetje liefde en vriendschap tussen. Daar is zelfs geen Wet van Ferd voor nodig. Die gooien we dan gewoon even overboord.
Werner Bloemers, september 2020.
Er zijn nog geen reacties geplaatst