Het jaar dat je niet anders kon | Werner Bloemers

Door Werner Bloemers

Bij het moment van dit schrijven is het nog verre van zeker of we binnenkort meer versoepelingen kunnen begroeten. De situatie is er nog naar dat we ons nog een tijdje koest moeten zien te houden. Er zijn proefconcerten, proefwedstrijden, proefsymposia en proefmassages gaande, maar of die het doel laten blijken waarvoor ze benodigd zijn … nee, dat is nog niet duidelijk. Het is alleen maar hopen dat we over niet al te lange tijd terug zijn in het ‘oude normaal’.

Maar eerlijk gezegd en gezwegen: het ‘nieuwe normaal’ mag er wat mij betreft ook wezen. Het is natuurlijk een vreselijke tijd waarbij je je terecht afvraagt waarom mensen van wie je houdt, ziek worden. Dat is het altijd al geweest en zal het ook altijd blijven. Het is de kunst van het snappen die hier helaas geen antwoord op kan geven.

Maar om dan even terug te keren naar het ‘nieuwe normaal’: vorig jaar bleek dat ik ineens zeeën van tijd overhad. Ik hoefde niet naar Utrecht te gaan voor de vergaderingen van OOR&OOG, ik hoefde niet naar festivals te gaan, ik hoefde niet op vakantie te gaan … ik bleef voornamelijk thuis en investeerde in mezelf. Ik ging mijn stamboom na, las boeken van papier, ging me interesseren voor de geschiedenis van Ospel en schreef stukjes. Waarvan dit al nummer 21 is in een jaar tijd. 

Ik ben eigenlijk overal in geïnteresseerd en dan met name de cultuur, kunst en de planten- en dierenwereld. En dat buit zich uit. Het lezen van papieren boeken is voor mij net zo sophiticated als het masseren van de tenen van Cleopatra, zoveel waardigheid en wijsheid kun je hieruit halen. Het zit namelijk zo: door de telefoon krijgen we zo ontzettend veel prikkels binnen dat we hierdoor eigenlijk veranderen en veranderen. Het lezen van ouderwetse boeken zorgt ervoor dat we toch teruggaan naar een tijd dat die prikkels er nog niet waren. En dat we daardoor ook dichter bij onszelf blijven. Het is namelijk zo dat het schermpje van je telefoon of i pad niet bepaald bevorderlijk is voor je ogen, maar dat is een foto bekijken van Tatjana (Buurman, wat doet u nou??) ook al niet. 

Natuurlijk weet ik dat er genoeg mensen zijn die niet van lezen houden, maar die kunnen nog altijd een luisterboek of brailleboek nemen. Dit geef ik gewoon aan als humoristisch signaal. Een boek geeft je immers de mogelijkheid om een verhaal in je eigen gedachten te doen ontwikkelen. Als iedereen een gele auto ‘ziet’, bedenk jij gewoon een ‘rode’! En is een wereldomvattende pandemie in jouw gedachten gewoon een slang die doorkronkelt, totdat de vervelling eraan dreigt te komen en er een nieuwe  slang tevoorschijn komt, die met een frisse neus én een schone lei de wereld observeert, verovert en niet meer prijs geeft.

Als de avonden lang zijn door de avondklok, heb ik nog altijd de mogelijkheid om mijn visie op het leven van nu te geven. Liever dat dan naar voetbalwedstrijden te kijken zonder publiek, het geleuter van hypocriete politici te volgen in al die praatprogramma’s die bijlange na niet het niveau van onsterfelijkheid kunnen halen en het knikkebollend bezien van oude films, waarvan de glans allang weer opgepoetst moet worden.

Overigens: waarom komen er in die praatprogramma’s eigenlijk alleen maar goedhorende sprekers? Er zijn zoveel intellectuelen onder de doven, slechthorenden en doofblinden. Neem dan gewoon een tolk mee, what the fuck! Deze mensen kunnen ook gewoon over de hele corona-toestand discussiëren zonder dat ze als minder waarneembaar hoeven te worden aangemerkt.

Ja, als je maar goed oplet in het jaar dat je niet anders kon, dan komt er een heel andere dimensie bij kijken.

Werner Bloemers, maart 2021