Werner Bloemers | Melancholie

Door Werner Bloemers

Sittin’, drinkin’, superficially thinkin’
About the rinsed-out blonde on my left
But then I said ‘hi’ like a spider to a fly
Rememberin’ what my little girl said
(Rolling Stones, The spider and the fly)

Als ik terugkijk naar de voorbije Nederweert kermis, doet het me aan het bovenstaande stukje denken. Lekker overal zitten bij de Aanwinst en de andere horecagelegenheden om toch een mooi gevoel te krijgen, zoals het heel vroeger was, zonder de artiesten en met alleen het geouwehoer, gelardeerd door zoetgevooisde danwel ritmische muziek op de achtergrond. Muziek die ik vaak lastig kan horen, maar als er een band is waar dat toch bij lukt, zijn dat vaak die van The Rolling Stones. Want daar zit zo’n verdomd goede bas in.

De dood van drummer Charlie Watts deed me toch schrikken, ook al viel het te verwachten. Het doet me denken aan de Stones-concerten die ik gelukkig heb mogen meemaken en die ik nu met veel melancholie bekijk. Er werd immers altijd gezegd: ‘als je naar de Rolling Stones gaat, geeft je dat iets extra’s. Maar dat kun je natuurlijk ook hebben als je naar de Heikneuters of Van Halen was geweest.

Ik heb zes concerten van de band meegemaakt. En hoe beleeft iemand die slecht ziet en hoort dit eigenlijk? Er komen dan zo ontzettend veel prikkels op me af, dat het uiteraard zeer vermoeiend is. Je weet niet goed wat er gespeeld wordt. Jumpin’ Jack Flash klinkt live heel wat anders dan met dat fantastische intro op plaat. En maar zoeken en zoeken met de verrekijker. Bij het eerste concert in Landgraaf kwamen ze op, speelden ‘Not fade away’ en ik had pas vijf minuten later in de gaten dat ik nu ECHT The Rolling Stones aan het bekijken was, de levende legendes.

En altijd weer dat fantastische drumwerk van Charlie Watts, die met zijn bescheidenheid een niet te overwinnen tegenstander was voor de drie wildebrassen met de overige bandleden op het podium. Doordat ik een cochleair implantaat heb, kon ik de laatste twee optredens een stuk beter horen en sommige platen zelfs meezingen … hoe fantastisch is dat … zoals bij het laatste optreden dat ik van de band zag in Amsterdam. Watts zat als een sfinx achter zijn drumstel stoïcijns te drummen en mocht voor het applaus even naar voren komen, opdat men zijn rode kousen even mocht bewonderen. Ja, we stonden toen op 15 meter van het podium, dan zie je nog wat meer.

Jaja, ze waren toen al wat ouder en wat is er eigenlijk aan om naar al die rondrennende oude mannen te kijken die zo hun best doen om jong te blijven? En dat terwijl het toch lastig is om alles te blijven volgen … tot de melancholie doorbreekt en ik mijn ogen moet afvegen, omdat het zo verrekte schoeën is … ik MOET er dan ook bij zijn, bij de concerten in de USA, maar ja … we leven in een coronaperiode. Ik zal dit maar op mijn buik schrijven.

En wat zou ’t mooi zijn als Mick, Keith en Ronnie even lekker gingen jammen met Ringo en Paul van the Beatles … gewoon even lekker kibbelen of ‘Let it be’ in c majeur danwel in a septiem gespeeld moet worden. Ik zie het al gebeuren. De tapes van dat jammen zouden jaren later pas worden vrijgegeven onder de naam ‘The Beatling Stones’ of ‘The Rolling Beatles’, net zoiets als dat van The Milion Dollar Quartet, waarvan Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Carl Perkins en Johnny Cash op 4 december 1956 deel van uitmaakten.

Melancholie, er zijn zoveel woorden, gevoelens en gedachten die gestalte aan dit ene woord kunnen geven. En toch is het iets wat ons niet mag verlaten. Zonder melancholie en weemoed zouden we een stuk mechanisme verliezen. En dat is niet de bedoeling.

Werner Bloemers,
September 2021