Werner Bloemers | De 126-jarige dame die uit het raam klom, maar niet verdween

Door Werner Bloemers

Het was zoals het was en het werd zoals het werd. Op 10 september 2021 vond de officiële receptie plaats voor het 125-jarig bestaan van handboogvereniging HBS Wilhelmina te Ospel. Dit zou eigenlijk vorig jaar, in het vermaledijde corona-jaar plaatsvinden. Maar door alle maatregelen werd dit een jaar uitgesteld tot september 2021.

In een gloedvol betoog, geheel gelardeerd met haar humor en gespikkeld met een enorme kennis van zaken, wist burgemeester Op de Laak het hele gebeuren op een onvolprezen manier te vertellen en wist zij voor velen van de aanwezigen een grote verrassing uit de hoge hoed te toveren: de Koninklijke Erepenning, die verenigingen en stichtingen kunnen aanvragen als hun instelling zeker 50 jaar bestaat. En dan zit je daar als bestuur, om al dit moois aan te horen en je weet gewoon niet goed wat je met je emoties aan moet. Je huilt, zingt en danst van binnen, zo overweldigend is het uiteindelijk … dat er nog vele van dit soort momenten mogen komen, staat zeker buiten kijf.

De volgende dag was het voor twee andere bestuursleden plus mijn lange geval het uur van de waarheid. Ons 25-jarig jubileum van deze prachtige vereniging kon worden bezegeld met een onhoudbaar goede speech van de secretaris, een bosje bloemen en een verenigingsspeldje. Het doet mij zeer denken aan een kwart eeuw geleden toen er nog overal gevlekte tafelkleedjes lagen. Maar die tafelkleedjes waren na afloop van zo’n schietavond nog gevlekter als er teveel pijlen niet in de daartoe bestemde positie waren geëindigd. Dus die kwamen dan ook niet meer in beeld.

Wat ook buiten beeld was voor een van de barmannen op een zondagmorgen ergens eind jaren negentig van vorige eeuw was de kraan van de wasbak. De beste man deponeerde de afwas in de wasbak, zette de kraan hardhandig aan en ging weer tappen aan het buffet. Hij wilde even teruggaan naar de keuken, maar werd stelselmatig teruggeroepen om er nog meer potten bier doorheen te jagen. Het gevolg was een drijfnatte keukenvloer, waarbij dan wel moet worden aangegeven dat de mensen aan het buffet nog wel droge voeten hadden, aangezien zij een halve meter hoog zaten.

En zo was er nog het verhaal van toen er nog ‘bij Meule’ aan de Onze Lieve Vrouwestraat geschoten werd. Dit stamt uit de jaren 60-70 van vorige eeuw. Het was toen nog zo dat er buiten geschoten werd met een klein afdakje voor als het zou gaan regenen. Er was nog geen binnenaccomodatie. Als er drinken uit het café werd gebracht, werd dit op een grote plank gezet waar iedereen zijn eigen vakje had. Hygiëne was toen trouwens veel minder benaderbaar. Op een dag was een van de oudere leden van toen aan het schieten. Hij zag niet goed meer, dus het viel juist andere schutters op dat er twee vliegen in zijn borrelglas zaten. De beste man gaf toen te kennen een nieuw glas te willen, waarop de kastelein hem een nieuwe borrel kwam brengen. Van andere schutters kreeg de oude man toen te horen dat hij daar niet van moest drinken, aangezien deze borrel zou zijn gezeefd met de zakdoek van de kastelein. ‘Ach’ zei hij toen. ‘Het geeft niet, Als de vliegen er maar uit zijn’.

HBS Wilhelmina, het was zoals het was en het wordt zoals het wordt. Geheel in de stijl van de 100- jarige man die uit het raam klom en verdween. Het is nu een 126-jarige grande dame met een Koninklijke allure geworden. En wel eentje waar nog heel veel plezier en gezelligheid te behalen valt. Hopelijk soms ook nog met een vreemd voorvalletje erbij, dat dan nog terug doet denken aan die mooie dingen van jaren geleden.

Voor iedereen die een pijltje wil komen schieten of een pintje met droge voeten wil komen pakken: je bent van harte welkom!

Werner Bloemers, oktober 2021