Werner Bloemers | De waterloze dag

Door Werner Bloemers

Op een dinsdagmiddag viel hij in de brievenbus: de mededeling van WML dat er aan de waterleiding gewerkt zou gaan worden en dat ik de donderdag erna de waterkranen tussen 8.00 en 16.00 niet zou kunnen gebruiken. Of in elk geval maar een heel klein beetje. Tja, wat doe je op zo’n donderdag?

Om 6.45 stond ik op, ook al had ik vrij. Snel even ontbijten, afwassen en twee emmers plus vier flessen met water vullen, voor het geval ik te kort zou komen.
Om 7.55 ging ik maar even terug naar bed, om dan om 9.25 weer wakker te worden. Wat een luierik zul je denken. Maar ach, ik had toch vrij. Who cares wins.
Ik was er in elk geval al bijna 1,5 uur mee bezig. En wat nu? Dan maar effe nordic walken om de conditie op peil te houden.
Echter, om 9.55 staat mijn vader voor de deur. Dan maar even koffie drinken met de beste man. Van water uit een der plastic flessen.
Om 10.25 ga ik er een uurtje vandoor, vond mezelf toch wel wat traag voor de tijd van het jaar.
Om 11.30 wil ik me gaan wassen. Er is géén water uit de kraan, dus besluit ik de watervoorraad uit de emmer in de badkamer aan te spreken. Mijn haren wil ik ook nog wassen met shampoo. Hoe moet dat ook weer als je dit wil doen bij de wastafel? Toen ik vroeger klein was, deden mijn ouders dat bij me. En later kon ik het dus zelf. Maar hoe doe je dat als er geen water uit de kraan komt? Met een kommetje uit de emmer water vissen. Pfff … moet men nagaan hoe het in de tijd van Lodewijk de Veertiende eraan toe ging. Het stonk werkelijk overal!
Om 11.55 ga ik lunchen. Waarna ik toch stiekem snel naar de plee ga. Hé, dat mocht toch niet? Je moet je aan de regels houden. Geen waterverbruikende apparaten gebruiken vóór 16.00 uur. En je darmproducten kan ik toch wel elders deponeren? Och elders … als ik aan de volle lippen van Tara Elders denk, gaat mijn hart iets sneller kloppen.
Om 12.30 vlij ik me neer voor mijn siësta. Hé, wat is dat toch met jou? De hele dag slapen, terwijl anderen keihard werken? Ach, ik heb toch vrij en je moet wat …
Om 13.15 word ik weer wakker. Ga eerst aan mijn pc wat mopkes typen en dan afwassen met het water uit de plastic flessen.
Om 14.30 begeef ik mij naar de brillenwinkel, waar een allerliefst meisje mijn bril stoer met een breekijzer rechtzet.
Ik fiets maar wat rond, ga om 15.50 nog koffiedrinken bij een etablissement in Ospel. Fietsen kan ik nog steeds met mijn slechte ogen, of eigenlijk oogzenuwen. De ogen zelf zijn messcherp. Ik zie soms dingen die anderen niet zien.
Om 16.20 ben ik weer thuis van het waterloze dagje. Ik doe de rest van het water in de waterkoker en spoel wat af, zodat alles verbruikt wordt.
Moraal van het verhaal: een leven zonder water uit de kraan is als een voetbal zonder lucht. Je moet hem telkens weer bijvullen en oppompen.

Werner Bloemers, december 2021