Werner Bloemers | Het project Goethe

Door Werner Bloemers

Het is 30 januari en 23.00 uur. Wie gaat er nog zo laat schrijven? De meeste schrijvers staan s’morgens vroeg op, gaan dan hun eigen dingen doen alvorens ze om 8.00 uur met schone gele tanden aan het werk gaan. 23.00 uur is wel wat laat, maar ik had zo’n donkergroen gevoel en daar het het eind van de maand is, moet het er maar weer uitkomen.

Waarom donkergroen? Heeft het te maken met de kerstbomen die men weer langs de weg kan gooien, de Russische en NAVO-troepen langs de grens van Oekraïne of is het gewoon de groene kleur in de vlag van vastelaovundj, waarvan wij een donkergroen vermoeden hebben dat die weer niet door zal gaan dit jaar? Want zittend in het café het Feest der Feesten doorbrengen, zonder polonaise, zonder vogeltjesdans, zonder headbangmove of zonder kiste kappe … het lijkt mij een vreemde gewaarwording. Ik neem aan dat er toch wel iets gaat gebeuren, anders komt uw kleinzoon over 25 jaar en na 87 boosters aan zijn gebochelde en met diverse tics bekraste opa vragen: ‘Opa, wat was dat nou, vastelaovundj?’

De merel, de schemer en de schoonheid van het leven. Op een zondagochtend toog ik tezamen met mijn trouwe kameraad voor het eerst naar de zondagsmis in de kerk te Ospel. Om te bidden voor een geliefd persoon. En het was fijn om dit te doen in een ruimte waarin het licht stilletjes aan de warmte van donkergroen placht te krijgen. En waarvan de mis geleid werd door een van Ospels meest aimabele mensen, de vandaag met de Erepenning van de Gemeente Nederweert beloonde Pastoor A. Koumans. Altijd tussen de mensen, altijd het goede uitdelend en altijd strijdbaar. Een dikke vette proficiat!

Maar dan kom je uit de kerk, leest van alles en nog wat over The Voice, de machtswellustelingen in de wereld, het kleine venstertje waarin de tolk zich moest presenteren tijdens de persconferenties en je denkt: wat is dit? Het zijn de bijbehorende nadelige effecten van de 21^e eeuw. En die worden er ook niet allemaal fraaier op. Ik heb bij toeval een nieuwe bril, die de wereld toch donkergroen bekijkt.

En dan lees ik iets van de Duitse alleskunner Goethe (1749-1832). De wijze, de rust van dat gedicht geeft mij inspiratie om zelf iets te maken. En het ook gewoon te doen. 

De restaurants, de kroegen
Kregen waar ze om vroegen
Alles kan weer open
Breekbaar zal t lopen
Strijden zullen we tot tien uur
Met een citroen, zo zuur
Het bier moet rijkelijk vloeien
Liefdes moeten weer opbloeien
Nooit meer onderbroken
Vredesvuren moeten stoken
Denkend, aan de rand van ‘t meer
Houd ik die gedachte keer op keer
Fluitend vliegt de merel, heel boud
In ’t donkergroene woud
Met zijn hemelse lied
Tot in ’t buigende riet
En dan trilt de maan met tovergloed
En brengt mij stilaan in ‘t gemoed

Ja, het is maar een probeersel, mijn dichtgedoe. Maar u begrijpt wel dat het de kunst is om u innerlijk ook af te sluiten voor alle prikkels van de moderne maatschappij. En dat afsluitingsproces zorgt ervoor dat u de rust vindt. Om uzelf te blijven, waar en wanneer dan ook.

Werner Bloemers,
Februari 2021