Werner Bloemers | Denkend aan jou

Door Werner Bloemers

Denkend aan jou, mijn lieve zoete vastelaovundj, waat haaj ich euch toch gemistj en waat waas het toch schoeën geweesj! Uit alle holen en gaten, bressen, scheuren en belastingaangiftes kwamen zij tevoorschijn: de vastelaovundjvierders. Sommigen gingen de donderdag ervoor al in hun mooiste pakje voor de spiegel pronken. Wetende dat we weer kunnen, moeten, doorleven, aftakelen … en dat alles tot het bittere eind. Dat zit nu eenmaal in je genen of niet.

Na een aarzelend begin, waarbij ik me bedacht: carnaval is de tijd om met vreemden te praten zonder dat je ze verstaat, met vreemden te knuffelen zonder dat je weet waarom, met vreemden te dansen zonder dat je het ritme aan kunt voelen. En als je daarna nog een vervolgstap plant, ben je ineens geen vreemden meer … en dat allemaal bij die verslavende muziek, die ik thuis nooit zal draaien. Maar altijd in mijn hart meeneem, al is het maar Roeed zeen de Roeeze.

Denkend aan jou, mieen leeve vastelaovundj: de afgelopen editie werd er geweldig voor de jeugd gezorgd. De kinderen mochten even de belangrijkste mensen van hun dorp zijn. Dat zijn ze ook en dat moeten in stand blijven houden. Volgend jaar mogen de volwassenen weer meespelen, maar aan de kinderen en jeugd moet gepast aandacht besteed worden. Echter, als de jeugdigen stoer met glazen gaan zitten gooien en overal glassplinters liggen, ruim het dan even zelf op. Voordat er mensen of honden in gaan trappen. Hopelijk helpt deze column bergen verzetten.

In een aureool van schilderachtigheid mocht er maandag een heel charmant optochtje door Ospel gaan, met uiteraard als absolute topspelers de legendarische groep De Peddemoeek, die met hun creatie een behoorlijke prijs in de wacht wisten te slepen. De optocht van Nederweert heb ik niet gezien, maar wat was het toch mooi op het Horecaplein. In een renaissance van kleuren en muziek kon men volop genieten van elkaar, de valse noten van Beppie Kraft en het buitengewoon fraaie weer.

Vroeger hadden we dat niet. Op de maandag met carnaval gingen we steevast de kroeg in, maar nu is alles buiten. Het lokt carnavalsvierders van heinde en verre, vooral uit plaatsen waar geen zak te beleven valt. Ga zo door, zou ik zeggen en zet Nederweert en de kerkdorpen meer en meer op de kaart.

Denkend aan jou, mijn allerliefste Oekraïne. Jouw prachtige land, jouw prachtige vlag en die dappere mensen … mijn hart huilt van binnen. Van machteloosheid, van verdriet en van onbegrip. Nu heb ik niets met Oekraïne, maar ik las eens een verhaal uit de Eerste Wereldoorlog over de stad Lviv. En het is daar onbeschrijflijk mooi, zodat dit een to do ding werd op mijn bucket-list. Laten we hopen dat de vrede zich snel zal aandienen. En dat de Vloekende Vladimir zich in zijn hutje op Spitzbergen zal terugtrekken, alwaar hij de dienst uit kan maken in zijn eigen Poetingrad … uiteraard omsingeld door ijsberen. Dan weet de ellending ook hoe het is om bang te moeten zijn.

Denkend aan jou, mieen leeve vastelaovundj … ik maakte nog de grap tegen de vroegere oud-vorst uit Ospel: kiektj oet dejje neet met eure snor tusse de deur komtj te zitte … dit soort grappen zal weer een jaartje op zich moeten wachten. Je hebt immers alleen dan juist die humor. En altijd weer het verlangen naar volgend jaar. Daarom zeg ik dan ook: Houdje en tot volgendj jaor! Hopelijk is de wereld dan wat verstandiger geworden.

Werner Bloemers,
Maart 2022