Het festivalgevoel is weer terug dankzij Moulin Blues

Het was even wennen bij binnenkomst op het nieuwe terrein van Moulin Blues, maar de compacte opzet gaf al meteen een gezellig en vriendelijk gevoel. Na drie jaar mocht iedereen weer als een dartele koe de wei in. De eerste uurtjes waren vooral gevuld met hernieuwde kennismakingen met oudgediende festivalgangers en af en toe snuiven aan de optredens van de groepen, die deze editie mochten openen.

Het festivalgevoel is weer terug

En het moet gezegd, zowel de Dynamite Blues Band als Ticket West vertegenwoordigde Nederland op een verdienstelijke manier. Na het prima mondharmonicaspel van Londenaar Errol Linton en het verrassende optreden van de Iers-Deense formatie Trainman Blues mocht de 27-jarige Laurence Jones uit Liverpool voor het voetlicht treden. Aanvankelijk zich focussend op bluesrock is Jones inmiddels ook verlekkerd op pop uit de jaren zestig en zeventig en schuwt hij de slowblues evenmin. Gewoon een fijn optreden.

Energiek
De meeste aandacht ging vooraf uit naar The James Hunter Six. Zijn mix van oude soul en R&B staat als een huis en zijn (h)eerlijke stemgeluid vervolmaakt dit. Elk nummer een juweeltje, maar bij elkaar gezet krijg je al gauw het idee van “nu weet ik het wel”. Vooraf en ook daarna mochten Lindsay Beaver & Brad Stivers hun kunnen tonen en vooral laten horen in de kleine tent. De van oorsprong Canadese Beaver is begonnen als gitariste, maar heeft dit instrument intussen verruild voor de drums. De energieke optredens van deze band werken aanstekelijk en zorgen voor interactie met het publiek. Maar niet alleen de extravagante blues kwam aan de orde. Het van Elvis bekende Don’t Be Cruel werd in een zalig klinkende slowblues-versie gebracht.

De vanwege een ziektegeval op het laatste moment ingehuurde Boogie Beasts uit België mochten dag één afsluiten. De groep stond al eerder op Moulin Blues en werd nu dus gepromoveerd tot ‘Top of the Bill’. Maar dan zal er toch nog wat moeten gebeuren. Veel mondharmonica en dus veel boogie, maar ook veel van hetzelfde.

Nikkelen Nelis
Na de eerste noten van Travellin’ Blue Kings en Richville, maar vooral de explosieve blues van GA-20 uit Boston was het toch in de kleine tent, dat je echt verrast werd. Als een moderne Nikkelen Nelis stond daar Jeremie Albino in zijn uppie op het podium en bracht op een heel eigen wijze de muziek uit het begin van de vorige eeuw opnieuw tot leven. Dat deed hij niet alleen met zang en gitaar, maar ook met tamboerijn, bassdrum en mondharmonica. Boeiend van begin tot einde.

Van zwijmel tot explosieve soul, zo zou je de muziek van de Altered Five Blues Band kunnen omschrijven. Heerlijk om naar te luisteren, lekker om op mee te deinen. En dat niet in de laatste plaats door de zang van de imposante Jeff Taylor, die zijn stem als instrument toevoegt aan de complete sound van de band. Klasse.

De Canadese groep Bywater Call bestaat pas vijf jaar, maar dat doet niet af aan de kwaliteit. Alle zeven leden, inclusief zangeres Meghan Parnell, beheersen hun specialisatie perfect. Blues met wat soul zijn de ingrediënten. Trompet en saxofoon completeren haar stem op een volkomen natuurlijke manier en de overige leden bieden de ondersteuning die nodig is om het plaatje af te maken.

Postuum applaus
Het voltallige bestuur van Moulin Blues besteedde ook even aandacht aan al diegenen, die gedurende de Coronaperiode dit leven hebben verlaten. Speciale aandacht was er voor MB-man van het eerste uur Fons Daamen, die kort geleden is overleden. Deze bescheiden organisator kreeg postuum een daverend applaus.

Birdmens is een uit (Corona)nood geboren muziekproject van acht mannen, waaronder Jon Amor en Ian Siegal. Na hun gedwongen letterlijk afstandelijke samenwerking vanwege de lockdowns, zijn ze nu ook fysiek samen te horen. Jammer dat niet alleen Amor, maar ook Siegal moet inboeten op persoonlijke expressie om het geluid van Birdmens tot een geheel te maken. Toch alleszins de moeite waard.

Als je de band, waarin je speelt, een Texas Guitar Blues Summit noemt, beschouw je jezelf toch wel tot de top van gitaristen. En natuurlijk: Anson Funderburgh, Shawn Pittman en Mike Morgan behoren ook tot die top. Het gevaar van zo’n samenwerking is al gauw, dat een optreden uitmondt in een veredelde jamsessie, waarbij de een niet onder mag doen voor de ander en dat het daarom blijft bij de bekende en risicoloze riffjes. De heren vulden hun zakken en vertrokken naar de volgende schnabbel.

Dan zijn The Achievers uit Engeland van een heel ander kaliber. De band mocht twee sessies spelen in het Bluescafé en getuige hun post op de eigen Facebookpagina waren zij net zo enthousiast als het publiek. Steve Ferbrache was jarenlang straatzanger alvorens een band te vormen met o.a. harmonicaspeler Rufus Fry. Hun repertoire is een mix van allerlei soorten blues, die op een dusdanig ontspannen wijze wordt gebracht, dat de vreugde overslaat op het publiek.

Charisma
In 2018 stond Robert Jon (Burrison) & The Wreck in de middaguren geprogrammeerd bij Moulin Blues en dat optreden viel toen zo in de smaak, dat een weerzien niet uit kon blijven. Southern rock met een twist, waarbij je de vingers aflikt. Met een excellerende Henry James Sneekluth op gitaar. Een optreden, dat boeide van begin tot einde en waar alle bandleden hun charisma voor muziek lieten zien. Dat zangeres Meghan Parnell en de blazers van Bywater Call even bijsprongen om de toch al hoge power nog meer gestalte te geven, bracht ook het publiek in vervoering. De toegift bestond uit het ruim tien minuten durende Cold Night en werd beloond met een oorverdovend applaus.

Cedric Burnside, dit jaar winnaar van een Grammy werd tussen Robert Jon en afsluitende act Nikki Hill ingeplakt in de kleine tent en had in totaal maar een half uurtje voor zichzelf. Te weinig voor zo’n voorganger van de hill country blues.

Tsja en dan Nikki Hill. Ze stond al eerder op het plankier in Ospel en is zo’n artieste, waarvan je houdt of niet houdt. Ik behoor tot de tweede categorie. Veel would-be maar de finishing touch missend. En dat wordt niet goedgemaakt door een weinig om het lijf hebbend hansopje. 

Deze 35^e editie van Moulin Blues kenmerkte zich vooral door de blijdschap, dat het festivalgevoel weer mogelijk is. Gezellig met elkaar praten onder het genot van een drankje en vooral luisteren en genieten van over het algemeen fijne muziek. En daar draait het uiteindelijk om.

Tekst: Jan Lormans
Foto’s: Theo Schrijnemaekers

Lees ook en bekijk de foto’s

• Moulin Blues Ospel je was fantastisch! | Blues zoals de Blues hoort te zijn (Foto’s)
• Eerbetoon aan Fons Daamen
• Zonder vrijwilligers, geen bluesmuziek in Ospel
• Ontwaken op de camping van Moulin Blues, iedereen doet dat op z’n eigen manier
• Moulin Blues 2022 dag 1 in beeld: De bands
• Moulin Blues 2022 van start!
• Opbouw Moulin Blues Ospel 2022 van start op nieuwe locatie