Werner Bloemers | De uren der verdraagzaamheid

Door Werner Bloemers

Ik zou geen goede Doospelse verhalenverteller zijn als ik niet even liet inspireren door het jaarlijkse volksfestijn, de kermis. En door ene mister Geraldo, die mij een duwtje in de goede richting gaf. Ospel kermis beschrijven in mijn soms aandoenlijke, ironische woordkeuze … het lichtje begon allengs meer en meer te branden. Totdat ik de zinnen in mijn hoofd had en er geen ontkomen meer aan was. Het stuk moest geschreven worden.

Als ik met mijn beperkingen kijk naar de lokale kermissen waar ik mij weleens naar toe placht te bewegen … die van Nederweert-Eind is mij te iel, die van Leveroy is mij te onbekend, die van Nederweert te kubistisch, die van Weert te megalomaan. En dan heb je Meijel, Budel, Helden, Roermond ook nog. Die hebben allemaal een reden waarom ik ze maar raar en ondoordringbaar vind. En het kan goed zijn dat er iemand iets van vindt, maar het is gewoon ironische flauwekul.

Dan Ospel kermis. Drie jaar geleden was de kroeg bomvol toen men naar de EK-verrichtingen van de Nederlandse dames aan het kijken was. Men had toen nooit kunnen bevroeden hoeveel kracht de boeren zouden hebben bij het protestacties, net zomin dat ene Vladimir Poetin het lef had om zijn buurland Oekraïne aan te vallen en net zomin dat ene Mick Jagger zich moest onthouden van een concert in de Amsterdamse Johan Cruijff Arena als gevolg van een vreemd virus. Men zou zich hard achter de oren hebben gekrabd bij deze gedachten.

Twee jaar geleden kon het opeens niet meer. De mensen die je het jaar ervoor nog in vol ornaat zag, zag je nu niet. Heel af en toe kwam je er eentje tegen in de winkel, gemondkapt en wel probeerde je een praatje te maken, terwijl je bril besloeg. Net alsof het geesten uit de Peel waren, die dan tot leven kwamen. Gewoon boodschappen doen en snel wegwezen was het credo. En om dan toch iets van kermis mee te krijgen … tja, men ging aan een tafel zitten en hield 1,5 meter afstand van elkaar, ondertussen de inhoud van het glas bier in de gaten houdend. Om dan maar snel te roepen: ‘bierrrr’ als de zaak weer leeg dreigde te lopen. Ik riep toen ook weleens, half beneveld: ‘Vanavond heb ik een lezing over Friedrich Nietzsche, snapte toch niemand een reet van. Inclusief mezelf natuurlijk. Ik had beter die mop kunnen vertellen van: ‘Wat is het verschil tussen een naaimachine en een nietmachine?’

Vorig jaar eind juni en begin juli was er ineens weer meer mogelijk. Men kon een bepaalde samenscholing in acht nemen. Uiteraard baseer ik mijn ingevingen op mijn ervaringen in het etablissement wat het dichtste bij ligt, waardoor het ware Ospel kermis-gevoel fier overeind blijft staan. Op de maandagavond was het zelfs zo dat er ineens geesten uit de Peel opdoken, waarmee je pratend in conclaaf kon treden. Wat een gave ervaring was dat! Je kreeg er zelfs nog kippenvel van.

En als ik naar de afgelopen Ospel kermis kijk … wat was het weer druk en gezellig. Sommige mensen waren er niet meer. Anderen wat grijzer geworden, een rimpeltje erbij. En veel onbekenden die ik niet thuis kon brengen en waarmee ik niet kon communiceren, wat voor velen een hedendaagse gewaarwording is. Het zorgt altijd voor een bepaalde onmacht. Wel willen communiceren, maar het niet kunnen.

Wij leven in de uren der verdraagzaamheid. En laat dat nu juist een zo’n sterk punt van Ospel kermis zijn. Nergens vind ik het zo goed en relaxed als hier. Ook al zijn er zelfs in dit kleine dorp nog zoveel wegen te bewandelen, toch klopt het vaak als een huis.

Werner Bloemers

Juli 2022.