Na de niet te versmaden blues rock van de Amerikaanse groep Goodbye June stond voor het Bospoppubliek op zondag al een onvervalste kaskraker op het programma. Als headliner op Moulin Blues was Robert Jon & The Wreck al geen onbekende meer in de Weerter contreien. En een volle tent klapte dat het een lieve lust was op openingnummer “Baby, She’s Mine”. De zuidelijke invloeden van The Allman Brothers zijn onmiskenbaar aanwezig en “Home Is Carolina” was daar een goed voorbeeld van. Gitarist Henry James is de Lucky Luke van de bluesrock en speelt sneller dan zijn schaduw. Het meer dan tien minuten durende “Cold Night” mocht natuurlijk niet ontbreken en zorgde ervoor dat de tent van voor tot achter zorgde voor een joelende massa.
Bospop 2022 – Zondag
De een noemt het country, de ander R&B, weer een ander vindt het easylistening pop. De Britse Yola was inderdaad niet in één hokje te stoppen. Maar vast stond wel dat ze plotsklaps van een zwijmelend deuntje over kon stappen in zalige uptempi, waarbij haar stem klonk als een fijnkorrelig schuurblok. Net dat randje, dat zorgt voor de jus.
Mario Goossens (Triggerfinger) en de 77-jarige Cesar Zuiderwijk zijn onder de naam Sloper een samenwerking aangegaan, die smaakt naar meer. De zang en het gitaarwerk lieten ze over aan een tweetal jonge honden, zij zorgden met hun tweetjes voor een portie onvervalst synchroondrummen, waar de spelvreugde van afspatte. Klasse!.
Met zijn eigen ouderwetse houten stoel met Perzisch tafelkleedje als kussen, zijn talloze zelfgemaakte gitaren en een jeans die al zestig keer is versteld, het hoort allemaal bij de gimmick die Seasick Steve heeft ontwikkeld na zijn ontdekking van inmiddels heel wat jaren geleden. Wat niet wegneemt, dat hij de kunst verstaat om met vol overgave een sessie neer te zetten die klinkt als een klok. Flegma alom.
Dat laatste kon Larkin Poe ook niet ontzegd worden. Op gitaar en slide brachten de zusjes Rebecca en Megan Lovell echte Southern powerrock i.c.m. met loepzuivere close-harmony. De energie en het enthousiasme van de dames werd hogelijk gewaardeerd door het publiek, dat vandaag geen problemen had om vaak en terecht de handen op elkaar te brengen.
Juanes zorgde voor de Caribische noot in het latere middagprogramma. Natuurlijk kwam de zomerhit “La Camisa Negra” aan bod, maar meer succes boekte hij met het staccato gebrachte “Could You Be Loved” van Bob Marley.
Iets wat goed is hoeft niet per definitie van ver te komen. Dat bewees weer eens Son Mieux. Deze groep heeft zich in korte tijd ontwikkeld tot een geoliede machine met veel showelementen. Wanneer “Can’t Get Enough” wordt ingezet, is dat reden voor de volbepakte tent om ongevraagd er een groot feest van te maken. En zanger en spring-in-het-veld Camiel Meiresonne, gesteund door o.a. violiste/trompettiste Maud Akkermans, bleef het publiek maar opzwepen tot ongekende hoogte. Genieten.
Het Zeeuwse Bløf is genoegzaam bekend. Het inmiddels bekende repertoire werd over de wei uitgestrooid en iedereen was daar wel tevreden mee. Gelukkig liet het late avondzonnetje zich nog zien, want veel nieuws was er niet. Het leek of de groep terug naar de thuisbasis wilde, want op het eind van hun sessie kwam nog “Zoutelande” voorbij.
Walter Trout was weer als vanouds, als we dat tenminste mogen zeggen na de malheur, die hem enkele jaren geleden is overkomen. Krachtig als altijd in zowel stem als gitaarspel. Hij zong weliswaar “Say Goodbye To The Blues”, maar dat zal als bluesfanaat nooit zijn credo worden.
De Prima Donna van het Amerikaanse levenslied Beth Hart was goed als altijd, maar zij is een beetje het festivalcircuit ontgroeid. Puur soloconcerten zijn eigenlijk meer haar ding. Wat niet wegneemt dat zij nog steeds indruk maakte met nummers als “I Believe”, “Leave The Light On” en “I’ld Rather Go Blind”. Vakvrouw!
Niet alleen in naam, maar ook in afkomst is The Devon Allman Project gelieerd aan de fameuze Allman Brothers van weleer. Swingend van begin tot eind en dat enthousiasme sloeg over op de tent. Op het nummer “I’ll Be Around” van the Spinners werd volop meegezongen en gedanst.
Wat de toekomst van Kensington wordt is nog een beetje koffiedik kijken. Eloi Youssef, de huidige zanger, gaat de groep verlaten en het zou zomaar kunnen dat hiermee ook de weg van de bombastische muziek wordt verlaten. Maar zover was het nog niet en de afsluitende act van Bospop 2022 speelde zoals we dat van de groep gewend zijn.
Er zijn in deze 40e editie heel wat hoogtepunten geweest en dag drie was in zijn totaliteit van hoogstaande kwaliteit, maar het optreden van De Dijk op de zaterdag zal altijd te boek staan als een een historisch moment.
tekst: Jan Lormans
Foto’s: Johan Horst
Lees alles over Bospop Weert.
3 Reacties
Het nummer van Robert Jon & the Wreck heet “Oh Miss Carolina”!
Waar is de gratis vrijdagavond gebleven ? Waarom niet een gratis donderdagavond inlassen voor de minderdraagkrachtigen en de jeugd die moeite heeft met de torenhoge toegangsprijs ? Die tenten staan er toch en met de drankomzet kost het de organisatie niks en genoeg bands die voor een grijpstuiver op Bospop willen spelen.
Wat een geweldige sfeer zaterdag j.l. op Bospop, relaxed en vooral heel gezellig!
Het hoogtepunt voor mij was natuurlijk STING; ik ben een diehard fan en heb zo genoten. Wat een energie en wat een performance!
Hulde aan de organisatie van Bospop voor weer(t) een geslaagd festival.
Riekie van Haren, Vlijmen