Werner Bloemers | Het land van oker

Hoe hoopvol en tegelijk treurend klinkt ’t altijd weer in het hoofd van velen en gewoon op de radio: ‘Het is weer voorbij die mooie zomer’, zoals Gerard Cox het in 1973 ten gehore wist te brengen. De vakanties zitten er weer bijna allemaal op, tenminste die waarbij je jezelf nog mag trakteren op een okerbruin tintje huid. Dat na enkele weken weer botergeel en verschraald, met lichte witachtige strepen van de bril of het horloge, overbleef.

Maar wat was het toch heerlijk, om even op vakantie te kunnen gaan. Na drie jaar dorst ik, tezamen met mijn reismakkers, weer het avontuur per vliegtuig op te zoeken. En eigenlijk voelde ik mij een hypocriete natuurliefhebber, dat ik het waagde te gaan vliegen met mijn groene hart en met de nodige stikstofproblematiek die ons hete kikkerlandje toen beheerste. Al die verdomde problemen … deoorlog in Oekraïne met de daarbij ontstane energieproblemen, de droogte, het watertekort, het vluchtelingenprobleem, het huizentekort … Nederland is gewoon bomvol en dat merken we. Overal irritaties, gezeur en gepreek van nietsdoende politici. Ik had er even een hard hoofd in, of vakantie vieren nog wel zou kunnen.

En dan ben je ineens in Calella, Spanje (nabij Girona). Begeleid door de deskundige reisleiding van reisvereniging Sprekend de wereld in, zat ons gezelschap van 13 personen van het ene op het andere moment in een andere, wat goedkopere en soms attractievere wereld, tussen de okergele en daarmee blij makende huizen. Tussen het mooie Spaanse volk dat je altijd wel wist te verblijden als je een paar woorden Spaans kon spreken. Maar ook tussen de plaatsjes die vaak beginnen met ‘Mar’, wat ‘van de zee’ betekent. Al die namen van mensen die met ‘mar’ beginnen, hebben dus ergens met een grens te maken.

Het leven is er goed, in Calella. Je hebt er een kerkje, waar je voor een euro een kaars uit een kaarsenautomaat kunt goochelen. Je hebt er een pleintje bij het gemeentehuis dat er nog net zo uitzag als eeuwen geleden. Zo typisch Spaans zelfs, dat ik elk moment verwachtte dat Don Quichotte er met zijn trouwe knecht Sancho Panzazou verschijnen. Je hebt er ook de appartementen Atzavara, waar ik bij het zwembad ‘De oude man en de zee’ van Ernest Hemingway las, een van de beste boeken die ik ooit heb gelezen. Wat een woordkeuze wist de schrijver te maken in een wereld die toen wat minder chaotisch was dan nu, en waar de literatuur zich meer konprofileren dan de ongeloofwaardige thrillers die heden den dage worden geschreven door wanhopige schrijvers.

En je had er mevrouw Yolanda. Die ons tezamen met haar gezin zo ontzettend goed had verzorgd. Altijd even een positieve duim omhoog stak. En wier kinderen ons elke morgen hielpen met de koffie, terwijl haar man in de middag de bar in de gaten hield. Opdat wij weer werden opgevrolijkt met elkaars gezelschap en ons konden gedragen als kleine kinderen, die het leven nog met grote moed en behoedzaamheid dienen te betreden. Mevrouw Yolanda zal u altijd met een hartelijk welkom ontvangen, zeker als uvan goede aard bent. Het zijn in elk geval de vriendelijkste hoteleigenaren geweest, die ik in mijn lange reisleven mee heb mogen maken.

En terwijl ik 50 baantjes in het pittoreske zwembad zwom, bedacht ik mij: moet ik er wel over schrijven? Over Barcelona, dat we tweemaal bezochten, over Figueres, waar het rolstoelonvriendelijke Dali-museum zich bevindt, over de mooie Spaanse dames. Moet dat? Na een paar weken van inpoldering in het inmiddels wat minder hete kikkerlandje, besloot ik het toch te doen.

Omdat die mooie zomer in het land van oker weer voorbij is, en dit hoe dan ook als een dierbare herinnering moet worden beschreven.

Werner Bloemers,
September 2022.

Meer lezen van Werner Bloemers? Klik dan op deze link.