Werner Bloemers | Het sprookje van Bob en de vijf muzikanten

Ook al zijn twee belangrijke zintuigen van mij net iets minder dan die van de goedziende- en horende mens … met mijn smaak, reuk en gevoel is verder helemaal niets mis. Zelfs een zesde zintuig heb ik bij de hand, al komt dat zintuig vooral neer op nogal veel fantasie, waardoor ik weer een verhaal voor u kan schrijven. En u hopelijk laat glimlachen, al is het maar omdat het godsklere langdradig en saai is en u bijna bij het eind bent beland.

Ja, zelfs als ik wat minder goed zie en hoor, moet ik in staat zijn een muziekrecensie te schrijven. Ook al hoor en zie ik er soms geen zak van (uit frustratie opgeschreven), toch doe ik, met de juiste achtergrondinformatie, echt niet onder voor de zichzelf altijd op de borst kloppende media. Ik probeer het gewoon op mijn eigen manier vorm te geven. Zonder het te hebben over valse noten of loszittende pruiken. Die hoor en zie ik immers net niet goed genoeg.

Gisteren, 16 oktober 2022, toog ik met een van mijn begeleidsters in een opperbest humeur naar het Afas-live te Amsterdam om daar Bob Dylan te zien. Bob who? Dat is toch die oude man? Leeft die nog? En zou hij nog kunnen zingen? Kreeg ik van Jan en alleman te horen. ‘Ja, Bob is 81’ zei ik dan. ‘En hij kan vast nog goed zingen’, denkend aan zijn laatste plaat Rough and Rowdy Ways. Hij klinkt hierop zo sober en ingetogen, dat het bijna een andere manier van denken moet zijn geweest om dit album tot stand te laten komen.

En dan zitten mijn begeleidster en ik in het Afas. Onze telefoons eerst nog braaf in het hoesje gedaan, want Bob wou geen pottenkijkers hebben. Niemand, werkelijk niemand mocht er een foto of filmpje van het optreden maken. Als je even wilde bellen of appen, kon je het hoesje even ontgrendelen om je telefoon daarna wanhopig terug te deponeren. Ja, iets dergelijks zou niet kunnen bij de optredens bij buitencentrum de Pelen, waar ik pas terug nog Reintje en haar voskes heb weten te bewonderen. Een heel leuk bandje, met fijne liedjes – ook voor kinderen. Een filmpje of fotootje erbij is altijd een leuke herinnering.

Bob en zijn vijf muzikanten traden op in een enorme zaal, die zich qua locatie, licht en eenvoud toch zeker met de allure van een concertzaal mocht meten, waarin in vroeger tijden de symfonieën van Mozart en Beethoven mochten weergalmen. Tenminste, dat verwachtingspatroon heerste er. En af en toe een walsje erdoorheen, ’t had geen kwaad gekund.

Ik heb zelden zo’n vlak en sober optreden meegemaakt. Kon Bob Dylan door mijn wazige verrekijker bijna niet van echt onderscheiden. Hij zong, nee vertelde zijn verhalen. En alles was zo vreselijk ingetogen, dat de oogleden soms zwaar gingen drukken. En toch was het schitterend. Waande je je in een sprookje, waarvan elk liedje een nieuw verhaal, een nieuwe toevoeging bevatte. Het deed me sterk denken aan het album Greendale (2003) van Neil Young en Grazy Horse, waarin steeds weer nieuwe verhalen over het fictieve stadje Greendale opdoken.

En zo was het sprookje van Bob en de vijf muzikanten ook. Telkens vertelde hij weer een nieuw verhaal, vaak dichtend. En stond hij dichtbij de piano, voor het geval hij zich ergens aan kon vastgrijpen. Mocht zijn gitaar zijn e-majeur net niet voldoende hard laten klinken. Een van de hoogtepunten was toch het nummer ‘Goodbye Jimmy Reed’, wat deels verhaalt over een van mijn favoriete bluesgitaristen. Over een aantal jaren komt er vast iemand dichterlijk zijn gehemelte spreiden met de song ‘Goodbye Bob Dylan’.

Want een meesterlijk brein verdient hoe dan ook een song met zijn eigen naam erin. Met toch wel enige verwondering verlieten wij de zaal. Om ons te storten in de realiteit van de chaotische avond.

Werner Bloemers,
September 2022.

Meer lezen van Werner Bloemers? Klik dan op deze link.