Werner Bloemers | De dood van het vluggertje

Werner Bloemers

We zijn nu alweer in februari 2023 aanbeland, weer een maand na de feestmaand waarna we de kilo’s er weer vanaf moesten zien te krijgen. Januari ging snel voorbij, hé! Als we het sprookje van de haas en de schildpad reflecteren op de tijd waarin we nu leven … wie zou er toch altijd als overwinnaar uit de strijd komen en waarom? Alles raast immers zo snel voorbij, dat het bijna lijkt alsof wijzelf de hoofdrolspelers zijn uit een dan al zwart witte film over ons leven. Of bijrolspelers.

Aan het begin van het jaar, in januari dus, vroeg een collega aan mij: ‘Hoe doe je dat, de tijd vertragen?’ Ja, dan zeg je toch eens wat. Hoe doe je zoiets? Dan loop je de hele maand te grasduinen over dit onderwerp et voila! ’t Kan maar beter geschreven worden dan dat we het in onze hoofden achterhouden.

Doet u ’t nog weleens, een vluggertje? U weet wel, een wippie maken, al is ’t maar in gedachten. En of het nu verticaal, horizontaal, diagonaal, eclipsvormig, van voren of van achteren is … ’t maakt mij geen snoterkuuk uit … maar kunt u ’t nog wel met al die gedachten aan uw omgeving? Aan de alimentatie-perikelen, de verdomd hoge prijzen, de gewichtig overkomende tv-presentatoren die zich te pletter Arjenlubachen voor al de aandacht …

Natuurlijk heb ik maar een bijbedoeling en hoeft u de kinderen ook niet apathisch toe te roepen met het gegeven dat Werner gewoon ook weleens vreemde verhalen zit te vertellen. Alles, werkelijk alles is het afgelopen jaar zo verschrikkelijk snel gebuiten-proportioneerd (het zal mij trouwens een zorg zijn of dit een goed Nederlands woord is). De al eerder genoemde hoge prijzen van energie en huisvesting … ja, zelfs Lowlands met 300 euro voor het weekend doet hier braaf aan mee … de alras gestegen vluchtelingenaantallen, de toegenomen aantallen mensen die naar de Voedselbank gaan … het voelt een beetje aan als het wassende water dat zich zo opdrong aan de Zeelanders tijdens de Watersnoodramp in 1953.

Tja, hoe hiermee om te gaan? Wetende dat het voor een groot deel wordt veroorzaakt door de mislukte tsaar in het Kremlin die eigenlijk al te lang zijn broeders land aan het bezetten is. Maar dat onderwerp naast ons neerleggend … hoe vertraag je de tijd? Vastelaovundj-vereniging De Törfstaekers uit Ospel hadden hier iets ludieks op bedacht: ze kozen gewoon tweemaal dezelfde prins uit. Je kunt natuurlijk ook tweemaal achterelkaar dezelfde auto uitkiezen of tweemaal achterelkaar met dezelfde persoon getrouwd zijn. De tijd wordt dan wat meer vertraagd, maar dat kan natuurlijk ook heel positief zijn.

Of je kunt op oudere leeftijd weer met lego gaan spelen (wat ik steeds meer mensen zie doen), oude strips gaan lezen (ikzelf krijg een warme gloed van nostalgie als ik de oude Suske en Wiske-verhalen zou gaan herlezen), met treintjes gaan spelen en hele landschappen in huis verzinnen … of natuurlijk van die ellendig lange verhalen schrijven om al het moois en minder moois om ons heen te beoordelen.

Nee, de dood van het vluggertje zou in letterlijk opzicht een te zware aantasting zijn van het vertragen van de tijd. Een wippie op zijn tijd is immers niet verkeerd. Maar het mag gerust allemaal wat langzamer gebeuren. En misschien dat het onderstaande gedicht u nog wat rustiger krijgt:
Daar alleen kan liefde wonen
Daar alleen is ’t leven zoet
Waar men stil en ongedwongen
Alles voor elkander doet

Werner Bloemers, februari 2023