Je wordt ermee geboren, zeggen ze, en daar is geen woord aan gelogen. Wat ik bij de samensmelting van zaad- en eicel precíes heb meegekregen, laat zich lastig definiëren, maar vaststaat dat het van mijn vader kwam. Hij stak me aan met het virus.
Vastelaovendj
In mijn kinderjaren vierden we Vastelaovend met de hele buurt. De Wilhelminastraat in Nederweert-Budschop om precies te zijn. Samen bouwden we elk jaar een praalwagen voor de optocht van De Pinmaekers. Buurtgenoten bouwden, mijn vader bedacht de slogan. Mijn moeder naaide kostuums en zorgde voor koffie en broodjes. Mijn zus en ik liepen daar ergens tussen. We waren erbij en werden mee ondergedompeld in die lekkere spanning die maandenlang zorgvuldig werd opgebouwd richting de apotheose.
Op carnavalsmaandag trokken we door de straten. Ook als het tien graden vroor. We hosten en sprongen tot we onze benen niet meer voelden. Na de prijsuitreiking vloeide het bier, of we nou gewonnen of verloren hadden, en moest ik met mijn moeder veel te vroeg naar huis. Mijn vader zag ik pas de volgende dag weer, rond het middaguur. Hij klonk als een schorre kraai en zag eruit alsof er een stoomlocomotief over hem heen was gereden. Later begreep ik pas dat ze dit fenomeen een kater noemen.
Meelopen in de optocht was prachtig, maar de beste herinneringen bewaar ik aan de bonte avonden. Als mijn vader in de schijnwerpers stond en de zaal aan zijn voeten lag. Drentelend over het podium, met de lach aan zijn kont. Mijn vader was een geboren toneelspeler. Hij verstond de kunst van het wachten, was meester van de timing. Elk woord was raak. De zinnen rolden uit zijn mond alsof hij ze terplekke had bedacht. In werkelijkheid waren ze het resultaat van maandenlange voorbereidingen.
Die schrijfavonden waren minstens zo mooi. Mijn vader met twee buurmannen beneden aan tafel. En ik boven in bed, met de deur wagenwijd open, stiekem luisterend naar hun hersenspinsels. Ondertussen bedacht ik zelf ook grappen. Ik schreef ze op een briefje zodat ik ze niet vergat en de volgende dag met hem kon delen. Een jaar of 11 was ik. Ik vermoed dat het daar is begonnen.
Toen ik oud genoeg was om bier te drinken, mocht ik meeschrijven, beneden aan de grote tafel. Het teken dat ik bijna klaar was voor het echte werk. En een paar jaar later werd ik ingewijd en mocht ik mee naar die heilige plek in zaal Riva. Als ik mijn ogen sluit, zie ik ons weer staan in het volle licht. Samen spelen we de zaal plat. Terwijl het applaus in golven op ons neer klatert, zie ik in mijn ooghoeken hoe je naar me kijkt. De blik van een vader die geniet van zijn zoon.
Dát is voor mij Vastelaovendj. Dat zeldzame gevoel dat je samen even groter bent dan de wereld.
Bas Poell
Er zijn nog geen reacties geplaatst