Werner Bloemers | Ik weet nog

Werner Bloemers

1983
Ik weet nog dat ik een klein manneke van tien jaar oud was en dat ik niet in Ospel naar school ging, maar naar het speciale onderwijs in Eindhoven. Voor kinderen met gehoor- en spraakproblemen. Ik was een van de weinige kinderen die ook slecht zag en ik kreeg dan ook les van een privé-juffrouw. De letters op het bord waren immers moeilijk tot niet te lezen. Ik zat bij een verdomd fijne leraar in de klas, genaamd Lau Smits. En van hem mocht ik ook mee op schoolkamp, ook al was ik gemiddeld twee jaar jonger dan de rest van de leerlingen.
Zo kwam het dat we een verdomd leuke week in het Brabantse Sterksel mochten doorbrengen. Ik hielp waar ik kon, met koffers dragen en dergelijke. Ik weet nog dat we op een avond groentesoep te eten kregen, wat ik toen niet lustte. Ik spuwde het uit naar een van de leraren, maar die vond het niet zo erg. En op de laatste avond werd ik tot mijn grote verbazing tot mister Kamp getroond. Ik begrijp nog steeds niet waarom, maar ben er nog steeds keitrots op.

1993
Ik weet nog dat ik met een groepje horende vrienden voor het eerst naar het muziekfestival Pinkpop in Landgraaf ging. Dit was toen nog alleen op de Pinkstermaandag en wij voelden ons toch een beetje hippie in de jaren ’90. Er waren geweldige optredens van bands als Lenny Kravitz, The Black Crowes, Living Colour en het allermooiste: Rage Against the Machine! Toen zij optraden, viel er een kleine aardbeving te bespeuren. En o ja, het gras was er ook een stuk groener en langer dan vandaag.

2003
Ik weet nog dat Johnny Cash kort voor zijn dood de cd American Recordings IV, The man comes around, uitbracht. Hij had het mooiste tot het allerlaatst bewaard. Vooral de nummers Hurt en Give my love to Rose zouden tot op de dag van vandaag klassiekers blijven. Ik ging dat jaar ook met een groep doven en slechthorenden op reis naar Sicilië, waar ik aan de rand van een zwembad een prachtig gesprek had gehad met een van de mooiste dames die mijn pad ooit waren gekruist. Een paar dagen later schoot ik op de kermis een klein rood hartje voor haar, waarvan ik had gehoopt dat ik dat stiekem bij ons afscheid aan haar kon geven. Ze kwam echter niet en het kleine rode hartje ligt nog altijd in mijn lade.

2013
Ik weet nog dat ik een blindengeleidenstok nodig zou kunnen hebben. Ik ging naar Kentalis in Sint Michielsgestel met de taxi om les te krijgen in het gebruik van dit hulpmiddel. Met traplopen en de weg oversteken was dit zeker niet gemakkelijk. Aan het eind van de cursus kreeg ik een bewijs van deelname, dus stoklopen is hoe dan ook een makkie geworden. Ik weet ook nog dat ik in dat jaar de slappe lach kreeg met een van de medewerksters van Kentalis toen zij via een collega de reden te horen kreeg waarom ik niet kan brommerrijden: ze hebben geen vierkante helmen.

2023
Ik weet nog dat ik dit jaar weer naar Pinkpop ging met een goede kameraad. De optredens van P!nk, Hollywood Vampires, The Black Keys en Queens of the Stone Age waren geweldig. Maar het mooiste werd tot het laatst bewaard. Bij een hamburgertentje nabij het kleine pitoreske stationnetje van Landgraaf vertelde ik hoe het er 30 jaar terug aan toe ging. En wie toen de beste band was: Rage Against the Machine. En een van de dames, de schat, aldaar zette Killing in the Name van laatstgenoemde band speciaal voor ons op. En wij sprongen weer, schreeuwden weer, luchtgitaarden weer met de blindengeleidenstok, alsof we de eeuwige jeugd voor altijd zouden willen vasthouden.

En ik weet nog dat ik dacht: dit is gaaf. Gewoon mieters dat dit kan.

Werner Bloemers,
Juli 2023.