Werner Bloemers
Weet u het nog, hoe het vroeger ging? Als je naar een concert ging, luisterde je als oefening zoveel mogelijk van die band of artiest. Je kocht de cd’s, de lp’s, de cassettebandjes, whatever. En je zorgde er daarmee ook voor dat je onbegrensd en tegelijk onbegrijpelijk veel zin had om naar dat concert van die band of die artiest te gaan. Mensen oefenden dan weken, zo niet maanden vantevoren om de laatste licks van Judas Priest, Frank Zappa of Jan Akkerman onder te knie te krijgen. Was het niet met een instrument, dan wel met het gehoor.
Vergelijk het ook een beetje met de hedendaagse opkomst van de vrouwelijke sporters. De hormonen zorgen er inderdaad voor dat je daar wat vaker naar kijkt dan naar het mannelijke sportgeweld. Ze zijn ook wat aardiger, knapper en hebben doorgaans ook wat meer succes als sporter. Kijkt u maar eens naar het aantal Nederlandse dames die de Tour hebben gewonnen of die in hun diverse sporten de eindjes eraf lopen.
Ja, zo’n gevoel had je vroeger als je naar een concert ging. Net zo gestructureerd te werk gaan als sporters. En voor je weet: als je niets kunt horen of dit weer minder goed kunt, dan zijn er allang hoortoestellen voor. Die vroeger zo groot waren als het schermpje van een iPad. Of van een keukenblok zonder de messen erin. Die gehoorapparaten worden steeds kleiner en men hoeft zich er dan ook steeds minder om te schamen. En als je dan toch doof wordt, kun je er altijd voor kiezen om een cochleair implantaat te laten zetten. Of de wereld maar in stilte gade te slaan.
En zo’n cochleair implantaat is een heel technisch zaakje, dus als er iets kapot gaat, ben je al gauw de klos. Geen kip om je heen die gebarentaal kent (want jij kent dat dus weer wel) en niemand die het kan onthouden. Op een paar na, die vooral het gebaar voor ‘koffie’, ‘thee’ of ‘oelewapper’ maar al te vaak gebruiken. En als je dan ook nog slecht ziet, zijn de rapen nog gaarder. ‘Wat gebaart die fuckerd?’, ‘Jezus, doe eens normaal!’ en ga zo maar door.
En o ja, in juli was er een geweldig, fantastisch optreden zonder weerga en zonder geteisem, gedoe en lekker in de buurt: van een bandje, genaamd Guns N’ Roses, en wel in Weert, op het bekende Bospop-terrein. Wauw, wat was ’t toch gaaf om die oude knarren weer te zien! En te horen… Nou ja, bij het moderne concertbezoek hoort tegenwoordig naast het feit dat je de songlist op je phone kunt downloaden, ook het feit dat de zanger nog een beetje moet kunnen zingen.
Dertig jaar geleden was ’t zo ontzettend mieters gaaf om GNR in Nijmegen te mogen aanschouwen. Met een helicopter werd men toen ingevlogen en na afloop ramden ze de gitaren kapot op het podium. Helemaal knetterkrankjorum natuurlijk. Maar evengoed inspirerend. Tijdens dit concert in Weert van Guns N’ Roses viel mijn cochleair implantaat ook geregeld uit. In te drukke situaties was ’t opeens gedaan met het geluid. Geluid 1 heeft stevige kuren de laatste tijd en ik ben er achtergekomen dat geluid 3 een goede vervanger is, maar dan hoor je weer geen muizen trippelen in huis. Ach, het is toch allemaal lastig om uit te leggen, die hele geluidenkwestie.
Maar dat maakt toch wel dat het concert van GNR af en toe een vreemde schakeling was van mijn wisselvallige cochleair implantaat, een immer goed spelende Slash en band, met een zich soms verstoppende stem van zanger Axl. Gelukkig niet bij ‘Knockin’ on Heaven’s Door’, want dat nummer deed me denken aan een bijzonder goed mens dat er helaas niet meer is. En wachten duurt altijd lang, maar het mooie zal immer blijven.
Werner Bloemers,
Augustus 2023.
Er zijn nog geen reacties geplaatst