Remy Wijen (26) ontvangt mij in de showroom van Wijen Tegels in Nederweert. Het is er nog stil, zo vroeg in de ochtend. Ik loop een rondje door de ruimte en heb meteen zin om m’n huis te verbouwen.
Prachtige tegels, klein, groot en groter. Voor binnen en voor buiten. Boven liggen keramische tegels met houtlook, bijna niet van echt te onderscheiden maar dan geschikt voor vloerverwarming. Verderop in de zaak aan de wand drie gigantische natuurstenen panelen. Wauw, wat zouden die mooi zijn in de badkamer. Eén wandje zou al fantastisch zijn. Ik denk er nog even over na. Het aanbod is groot. Marmerlook, de trend tegenwoordig, betonlook, houtlook. Natuursteen, keramisch. Zeg het maar. Ik kijk en voel de tegels. De houtlook tegels met nerf zijn bijna niet te onderscheiden van echte planken. Je zou jezelf te kort doen als je tegels online zou bestellen. Je moet het ervaren en zien. In een van de ruimtes is het licht aanpasbaar, zodat je daglicht of avondlicht kunt nadoen. Dan zie je pas wat licht met de kleur en beleving van een tegel doet.
Wijen Tegels in Nederweert
Remy sluit aan en neemt me mee naar de opslagruimte. Hier staat een voorraad van ca. 5.000m2, of misschien wel meer. Zo kan er altijd direct uit voorraad geleverd worden. Een gedeelte van de voorraad is aangelegd in de coronaperiode. Om in ieder geval te kunnen tegelen, ook als leveringen uit het buitenland stagneren.
Terug in de showroom wijst Remy me op de veranderingen in de zaak. De oude balie is verdwenen, daarvoor in de plaats is een groot digitaal presentatiescherm gekomen met een kleinere balie. Een eindje verder in de zaak staat een grote overlegtafel. Daarnaast enorm grote nieuwe displaylades om te tonen hoe een tegel ligt.
Ook de kantine en de kantoren zijn gemoderniseerd. “Het was een debiteuren-crediteurenkantoor”, grapt Remy. Saai, grijs en functioneel. Nu is het een sfeervolle ruimte, met een fijne wand- en vloerbekleding. Tegels natuurlijk. In het kantoor hangt het oude planbord dat overigens nog steeds in gebruik is. “Digitaal is prachtig”, volgens Remy, “maar op deze manier kan iedereen in het voorbijlopen zien wat er wanneer en waar gebeuren moet.”
Na ons rondje door de zaak nemen we plaats aan de balie. Remy brengt me een kop koffie. Lekker warm en geurig. Met z’n 26 jaar spreekt hij over de zaak en de producten alsof hij nooit anders heeft gedaan. Rustig en weloverwogen. Ook opa Jan (82), die zich in overall nuttig maakt en ‘toevallig’ langs loopt, vertelt honderduit. “Vroeger toen .” Remy kijkt geamuseerd toe en onderbreekt opa geen moment. Zoetjes aan komen er klanten binnengedruppeld. Remy haalt er zijn vader Ruud Wijen bij en gaat weer zitten. Alles onder controle.
Als ik vraag wat Remy wil dat de mensen onthouden na het lezen van het artikel, is het dat Wijen Tegels niet alleen projecten doet, maar ook ijzersterk is in particuliere bouw. Lijkt me logisch. Maar is kennelijk niet zo logisch. “Wat we bij aannemers doen, kunnen we ook particulier doen. Toch? Klanten komen van heinde en verre naar ons toe, maar we hebben relatief weinig klanten uit Nederweert. Das gek, want we zijn niet duurder dan iedere andere tegelhandel”, vertelt hij me. Het zal door de uitstraling van het pand komen misschien, met de Grieks aandoende zuilen ervoor.
In 1990 nam opa Jan het tegelzettersbedrijf van zijn baas Slaats over. Hij hernoemde het Wijen Tegelhandel. Het bedrijf groeide en een showroom volgde. Jan ging toen nog zelf mee de bouw op, totdat hij thuis kwam te zitten met een hernia. De dagelijkse gang van zaken kwam van de een op de andere dag bij zoon Ruud te liggen, die tot dan meeging op de bouw, naast zijn hbo-studie Bouwkunde. Onder Ruud (55) richtte het bedrijf zich meer op projectbouw. Extra tegelzetters werden aangetrokken tot een team van 25 personen. Het bedrijf verhuisde in 2001 van een locatie midden op het bedrijventerrein Pannenweg in Nederweert, naar de huidige zichtlocatie nabij de Staterweg. Het huidige team is inmiddels 35 tegelzetters groot, met nog negen medewerkers werkend op kantoor, in de showroom en in het magazijn.
Ons gesprek wordt onderbroken door een van de medewerkers. “Hoe zit het met ? Kunnen we ” Remy beantwoordt de vragen met gemak en inzicht. Vader stelt een vraag. Remy beantwoordt. Opa wil weten welke tegels op welke displays. Remy beantwoordt. Hij was al op z’n derde in de zaak te vinden, als schattige kiddo. Vanaf zijn 18e loopt hij mee in de zaak en doet hij de verkoop. Nu op zijn 26e is hij op papier eigenaar van het bedrijf. Pa is nog altijd de directeur. Je kunt zeggen dat Remy al door de wol geverfd is, en hij moet feitelijk nog aan de klus beginnen. Hij wil veranderingen doorvoeren, maar doet rustig aan. Hij vindt het ook belangrijk om te behouden wat goed is.
Remy ziet uitdagingen, maar ook kansen. Door het veranderende klimaat worden er steeds meer zwembaden gebouwd en die moeten worden betegeld. Hij verwacht de komende tijd ook een toename van de vraag door de energietransitie. Vloerverwarming werkt immers het beste onder tegels. En daar is Wijen Tegels goed in. “Iedere vraag wordt met dezelfde aandacht behandeld, of het nou gaat om topsegment of gewoon een fijne tegel. Unne tegel is unne tegel.” Stelt Remy. Ruud komt er bij staan. “En? Wat zeete allemaol? Kloptj ut un bitje?” Remy lacht, vader lacht harder. Beide zijn opgegroeid in het bedrijf. Ze hebben nooit iets anders willen doen dan in de zaak werken. “Het werk is leuk omdat het een familiebedrijf is”. Zeggen beiden.
Lachend kijkt Remy me aan als hij het relaas van een klant verderop in de zaak opvangt. Hij vertelt me dat er zeker eenmaal in de maand iemand binnenkomt die tientallen jaren geleden klant was en nu weer wil dat Wijen het werk maakt. “In de projectbouw heb je niet zoveel terugkerende klanten. In de particuliere markt wel. Soms komen klanten met een keukenkastje binnen om er een tegel bij uit te zoeken. Precies dat, het rechtstreeks werken met de klanten, maakt het werk leuk.”
Van de 35 tegelzetters waren er onlangs twee 50 jaren in dienst. Dat kan niet ieder bedrijf zeggen. Het zegt wat over de sfeer en betrokkenheid bij Wijen Tegels. Zelfs in crisistijd hoefden de werknemers het schip niet te verlaten. Het bedrijf zocht werk voor z’n personeel om hen aan het werk te kunnen houden. Weliswaar tegen een lagere omzet, maar, stelt Remy “beter 10 euro per uur verliezen en werk houden, dan 60 euro per uur verliezen en geen werk hebben. Mensen laten gaan, is het laatste wat we willen.”
Remy is een gevoelsmens. Dat zie je aan alles. Misschien heeft het ook te maken met zijn historie. Door vergroeiingen aan zijn been lag hij regelmatig in het ziekenhuis. Hij onderging diverse operaties, sommige als gevolg van bijkomende complicaties. Vervolgens was hij kind aan huis bij de fysiotherapeut en de sportschool. Je ziet de sportschoolhistorie aan zijn brede schouders. Nu is hij absoluut sportschoolbeu en zoekt hij zijn sportieve vertier onder ander op het snowboard. Een zeer actieve sport die hij, ondanks de pijn die hij continu moet verbijten, heel graag beoefent. Het herinnert hem aan de skivakanties met het gezin, waar hij goede herinneringen aan bewaart.
Het doet wat met een kind dat al zo vroeg te maken krijgt met lichamelijke imperfectie. Toch deert het hem niet bij het uitoefenen van zijn hobby en zijn werk. “Ik kan er toch niets aan veranderen”, stelt hij realistisch. En zo is het. Het is de hang naar traditie en de – wellicht onbewuste – drang om te laten zien dat ook hij het leven leiden kan zoals hij dat wil. Hij laat zich niet weerhouden in het najagen van zijn droom: doen wat hij leuk vindt, zowel in zijn hobby als in zijn werk. En dat doet hij goed!
Tekst: Francis Bruekers / Sparkle Tekst & Communicatie
Foto: Dion Zwartjens / Amber Uiterwijk Winkel / Glendi – Digital Solutions
Drukwerk: Drukkerij van Deursen
Er zijn nog geen reacties geplaatst