Werner Bloemers | De Doospelse Odyssee

Door Werner Bloemers

Soms heb je alleen maar enkele veronderstellingen nodig om een heel verhaal in elkaar te zetten. En of ze nu waar zijn of niet, je hebt tenminste een verhaal.

Als de Griekse dichter en zanger Homerus nog had geleefd en hij liep in het Doospelse land rond, wat had hij er dan van gevonden? Hij zou geïnspireerd zijn geraakt door de mooie vrouwen uit het dorp, hoe goed hij had moeten kijken. Hij zou door de Peel hebben gelopen en daar de wonderbaarlijkste klanken van vogels en live-bandjes hebben gehoord. Hij zou, geïntrigeerd door dit alles, op Moulin Blues luidkeels en melodieus hebben meegekwetterd op de magische tonen van The Wicked Lock-on’s ‘I just can’t make it’. 

En hij zou zijn Odyssee hebben herschreven. Hij zou dit gedaan hebben na een bezoek aan ‘Loeren bij de boeren’, al had hij het waarschijnlijk ook episch bezongen als het ‘Loeren bij de hoeren’ was geweest. Hij is immers iemand die een kwinkslag uitdeelt, om daarna weer terug te storten op de serieuze kant van het verhaal.

Op een mooie, doch winderige dag in april 2024 viel de eer de beurt aan een achttal bedrijven in Ospel en Meijel. Om het moderne boerenbedrijf op een gepaste wijze weer te geven. Van heinde en ver kwam men aangereden. Om ieder zijn eigen Odyssee te beleven. Men had, voor de veiligheid, reeds aangegeven hoe die Odyssee het beste kon verlopen, maar zoals altijd hield niemand zich aan deze afspraken en leidde zijn eigen weg.  Een levensgevaarlijke weg soms met al die snelle elektrische fietsen die zo gemakkelijk ongelukken kunnen veroorzaken. Probeert u toch eens een normale fiets zonder versnellingen. Dat zou zelfs Homerus hebben bejubeld, want dat zou een stuk veiliger zijn. Maar het is precies hetzelfde als een Smartphone omruilen voor een Nokia. Dat begrijpt bijna niemand.

In een ware Tuin van Eden vol bordjes met Latijnse benamingen, zou Homerus zich hebben verbaasd over al dat Latijn. Waarom niet Grieks? Omdat men van Oud-Grieks een knoop in de tong krijgt, zo lastig is dat uit te spreken. Van taybessen had hij nog nooit gehoord. Maar terwijl hij met zijn stok door het weidse landschap liep, zou hij hebben beseft dat er in feite niets mooier is dan het boerenleven. Buiten werken, de eigen verantwoordelijkheid, het gezamenlijk met collegae problemen oplossen.

En als de Odyssee toch verder zou gaan dan de Tuin van Eden, zou hij zich verbazen over het feit dat er Ospelse honing bestaat, dat de kunst van het stekken van planten tot prachtige resultaten leidt, dat een oesterzwam na 4 weken rijp genoeg is voor consumptie en dat er zoiets bestaat als een klepelmaaier, waarmee grote stukken gras tegelijk kunnen worden gemaaid.

Helaas was de tijd en energie te kort om ook de bedrijven uit Meijel te beschrijven. Ik heb me daarom alleen op de Doospelse bedrijven gericht, waarvan men toch het een en ander in bovenstaande stuk zal herkennen. Duizenden mensen uit vele plaatsen wisten op deze dag Ospel en Meijel te vinden en dat is gewoon klasse. Het moderne boerenbedrijf moet in stand worden gehouden, hoe lastig de regels ook zijn in verband met de stikstofproblemen. Dan maar wat minder vliegtuigen naar het beloofde land. Liever per fiets dan per plane.  Alles om het moderne boerenbedrijf te kunnen blijven promoten, want zonder hen geen melk, groenten, vlees, paddenstoelen, slakken, bessen, boompjes …

En toen was de reis van Homerus door het Doospelse land alweer ten einde. Hij bedacht: ‘Het leven is hier zo gek nog niet. Men groet mekaar op straat, men probeert een grote sociale muur te vormen. Dat lukt niet altijd en overal, er gebeuren immers ook dingen die niet in het voorbeeld-boekje staan, zoals busjes wegroven van hardwerkende mensen. Maar dat gebeurt nu eenmaal overal. Zonder tegenspoed is er immers ook geen voorspoed. En ook geen muggenzifters’.

Werner Bloemers, mei 2024.