Werner Bloemers | Nooit meer dat déjá vu

Werner Bloemers

Heeft u het ook weleens, een déjá vu? U weet wel, een droom of gedachte die dan naderhand ook echt in woord en beeld voorbij komt. Zo droomde ik ooit in de jaren ’80 dat Barcelona de Olympische Zomerspelen van 1992 zou krijgen. Ik kreeg het woord ‘Barcelona’ in beeld en zie daar. Ik droomde ook zomaar over gebeurtenissen, die dan toch in een split-second voorbij raasden, mij in opperste verbazing achterlatend. U zult dit ook wel regelmatig hebben meegekregen.

Heeft u het EK-voetbal gevolgd? Vast wel. Het was een prachtig toernooi met een terechte winnaar, Spanje. Maar niemand, werkelijk niemand had verwacht dat Oranje het zo ver zou schoppen en dat de nu al legendarische Oranjemarsen zo zouden aanslaan. Kijk, wat dat betreft, hebben we het altijd gewonnen van de Spaanse furie of de Engelse Efficiëncy, of hoe je het maar noemen wilt. De sfeer in de kroegen, ook in het Nederweerter land, was weer ouderwets geweldig. Zo mooi zelfs, dat de gedachte overheerste dat men dit nog maar een keer mee zou kunnen maken.

Maar waarom hebben we nou van die Engelsen verloren?

• Door a) die plurk van een arbiter, die zich vroeger om matchfixing had bekommerd
• Door b) door bondscoach Koeman, die zijn aanvallende wissels pas in de 93e minuut in de wedstrijd bracht, terwijl dit ook zes minuten eerder had gekund
• Door c) de mooie dames, waarmee het Nederlandse Elftal de dag voor de wedstrijd het bad in dook, om zo de sfeer van vijftig jaar geleden te imiteren?

Vult u het zelf maar in, net als bij het tv-programma ‘Even tot hier’.

Ik kreeg vorige week nog last van déjá vu-gedachten. Wat als de finale Spanje-Oranje was geweest? Ik weet nog dat ik de verloren WK-finale van 2010 met een bevriende collega op het terrein van Bospop te Weert had bekeken. Duizenden mensen hadden toen hun oranje t-shirt meegenomen. Om het Nederlands Elftal van toen kopje onder te zien gaan. Ik vertelde vorige week nog op het werk: ‘Ik was erbij en na de wedstrijd smeet er eentje zijn bekertje bier over jan en alleman richting het grote scherm’. Mijn collega hield van verbijstering een hand voor haar mond. Ach, na de wedstrijd was er toch een troostend optredend van Toto, om de adrenaline en het verdriet te laten zakken.

En wat gebeurde er? Nederland verloor van Engeland en of het pijn deed bij de Engelsen, dat kan mij eerlijk gezegd niet schelen. Hadden ze maar niet moeten winnen van dat prachtige Oranje. Maar het déjá vu-gevoel werd met die nederlaag ook in één keer de kop ingedrukt. En ach, er was toch Toto net als toen om de boel van een glansrijk Bospop weer af te sluiten. Maar wat speelden ze toch tam, die oude strijders van toen. Het was net alsof ze de vorige dag met een aantal mooie dames het bad in waren gdoken, of een fabriek van half opgebrande kaarsen hadden bezocht. Maar in elk geval, nooit meer, nooit meer dat déjá vu van Spanje-Oranje.

En nu ik het toch over Bospop heb… mijn gezelschap en ik genoten er met volle teugen van. En dat gewoon op de laatste dag. The Waterboys, King King, Johnny Southside, Son Mieux, DeWolff en al die anderen, met het olifantengras en de planken onder de voeten. Het blijft verwonderlijk dat dit gewoon in de achtertuin kan. En dat je af en toe nog een bekende tegen het lijf loopt. Dat is met al die drukte immers geen vanzelfsprekendheid. Luisteren naar goede muziek is dan ook een welhaast verslavende bezigheid om zo de tijd te kunnen doden. Luisteren naar goede grappen trouwens ook. De tijd voor een déjá vu komt altijd nog wel.

Werner Bloemers, halverwege juli 2024