Heeft u ze ook ergens liggen, verborgen talenten die u maar zelden of nooit ten uitvoer kunt brengen? Of een verborgen verleden dan wel verborgen gebreken? Op een dag is het zover en laat u – even dan – die kant van u zelf zien. Gewoon, omdat u het kunt en omdat u het hartstikke leuk vindt om te doen. Er wel aan toevoegend dat u hiermee een positieve indruk moet achterlaten. We hebben al genoeg autodieven en fraudeurs in de wereld.
Werner Bloemers
Op een mooie dag in januari mocht ik dankzij Maartje Creemers, een bevriende onderwijzeres uit het Nederweerter land komen lesgeven in doofblindheid op een basisschool in Eindhoven, de Karel de Grote basisschool aan de Mendelsohnlaan. Ik had dit al drie maal eerder gedaan, in Weert, Ospel en Nederweert. En nu was het voor het eerst dat de provinciale grenzen mochten worden overschreden. Wat neem ik dan mee? Mijn blindengeleidenstok, mijn lieve tolk (die zichzelf ook maar voor de grap een hulpmiddel noemde), twee eclipsen die de kinderen op hun bril kunnen zetten om zo iets groter te kunnen zien, een apparaatje waarmee je heel vergroot kunt zien, oordopjes die er bij veel kinderen uitvielen. Het was de bedoeling dat ik ook usher-brilletjes mee zou nemen, maar die werden de volgende dag pas per post bezorgd. Er werd echter een ontwerp gestuurd en dat stuurde ik door naar Maartje, die die brilletjes uitknipte. Ook stuurde ik een handalfabet door van Kentalis die ook blijmoedig werden uitgeprint.
Om dan maar met de les te beginnen: ik vertelde eerst iets over mezelf, hoe ik aan mijn beperkingen gekomen ben en hoe het er vroeger aan toe ging op de lagere school in Ospel en later Eindhoven. En waar ik vandaan kom … Ospel, waar elk jaar een heel mooi muziekfestival (Moulin Blues) wordt gehouden. Ik was een beetje zenuwachtig, wist mijn zinnen niet helemaal goed af te maken. Maar ja, wat moet je anders als je voor een internationaal getinte klas staat met ontzettend veel nieuwsgierige blikken. Gelukkig stond mijn tolk mij op de juiste momenten terzijde en kon ik dan even op adem komen.
Ik ging maar niet te lang door met lullen, maar gooide na een minuut of tien al de hengel uit door de visuele hulpmiddelen te laten zien. De eclipsen voor op de bril en het vergrootapparaatje. De kinderen waren zeer geïnteresseerd in het kleine vergrootapparaatje en gingen daar om beurten met hun groepje bij staan kijken. Dit oppert de weg dat men zeer begaan is met de moderne ontwikkelingen. Even later, als de koffie al koud aan het worden, gaan mijn tolk en ik heel rustig stap voor stap het handalfabet doceren. Ze deden allemaal zeer hun best. Het is inderdaad het geval dat elk land zijn eigen handalfabet heeft, ook al zullen er genoeg overeenkomsten zijn.
Het was schitterend en ontroerend tegelijk om te zien hoe graag de kinderen hun naam wilden vingerspellen. Ze kwamen ook bij mij en het zijn mooie namen, die ik vanwege de privacy-gevoeligheid niet kan opnoemen. Maar het enthousiasme in deze klas is heel bindend. De kinderen – die rond negen jaar oud zijn – zijn heel nieuwsgierig en betrokken. En daarvan konden de beide onderwijzers, de tolk en mijn eigen persoon zeer genieten.
Maar dan komt het laatste stukje: met de usher-brilletjes op de klas rondlopen met mijn blindengeleidenstok en mekaar begeleiden. Voor je het wist, was de klas zichzelf met social haptic communication aan het begeleiden. Men gaf op de rug aan of je naar links of rechts moest gaan. Usher is overigens een genetische aandoening, waardoor men steeds slechter gaat zien en horen.
Tijd om vragen te stellen was er eigenlijk nauwelijks. De school gaf een donatie van vijftig euro aan een goed doel, waarvoor onze hartelijke dank!
Ja, dit soort verborgen talenten komen er af en toe eens uit. Zomaar, omdat het gewoon kan!
Werner Bloemers, januari 2025.
Er zijn nog geen reacties geplaatst