Werner Bloemers | Het gevoel van toen

De eerste maand van het nieuwe jaar zit er alweer bijna op. Het was een drukke maand, waarin het een en ander zich voltrok. Het werk ging goed. Ik luisterde veel naar (oude) muziek. Las een spannend boek van Charles den Tex, Bot, wat bij nader inzien wat minder spannend bleek te zijn. Raakte geïnspireerd door verschillende schilders, die het tijdloze van het toen vakkundig wisten te documenteren. Met schitterende lijnen en kleuren, die bepalend zijn voor de kunstzinnigheid van een mens.

Werner Bloemers

En ik las vanavond dat Marianne Faithfull is overleden, de vroegere vriendin en muze van Mick Jagger. Ik bedacht me geen moment en speelde As tears go by op mijn gitaar, als een ode aan Marianne. Die ik overigens alleen maar van dat nummer ken en die het gevoel van de sixties met zijn drugs- en drankrebellie feilloos weet te produceren. Toen was het toch heel wat anders dan tegenwoordig. Rebellie heet tegenwoordig gewoon een beroep doen op de jeugdzorg. En Rock & roll is gewoon verbasterd tot iets waar je tot voor kort Elvis of Chuck voor moest heten, maar dat tegenwoordig door de eerste de beste tribute-act al kan worden overtroffen. 

Het gevoel van toen, u zult het wel herkennen. Mensen of dieren die er op een gegeven moment niet meer zijn en een grote leegte achterlaten. Of juist dingen uit het verleden opnieuw meemaken door het vertellen van verhalen van toen. Die verhalen zijn dus niet altijd even florissant, er gebeuren genoeg dingen waar we liever niet meer over spreken. De wedstrijd Feyenoord-FC Bayern van vorige week zal voor mij voor altijd in de top tien belanden, maar die van gisteren tegen Lille was zó verschrikkelijk slecht, dat ik die heel snel uit mijn geheugen wis.

En toch is het gevoel van toen van zulk een doorslaggevende aard, dat het ervoor zorgt dat men geen zonderling figuur zal worden. Ik bezocht vorig weekend nog het jaarfeest van de plaatselijke handboogschutterij in Ospel. Wat was het gezellig! Wij hadden ook een jubilaris, eentje die al 60 jaar lid van de vereniging is. Kunt u nagaan of dat nog haalbaar is in deze tijden waar de jeugd van de ene club naar de ander crosst. Hij vertelde vol overgave over toen. Toen een schutter uit Ospel voor 100 gulden zijn broek verkocht en de rest van de wedstrijd in zijn ongerboks schoot. En wat lachte men voluit! Ik als penningmeester zijnde besloot dat lid dan ook met een mop te bedanken voor dat verhaal en voor zijn jubileum. Ik hoorde toch wel dat die er goed in ging. Mijn tolk zorgde daar ook heel goed voor.

Waar mensen graag over praten, is over vreuger. Dan gebeurde er altijd wel wat. Ja, ik zou graag nog eens in de boerderij van mijn grootouders in Nederweert willen lopen, of de school in Eindhoven met de leraren van toen, maar dat gebeurt nu vooral in mijn hoofd. Vreuger is ook alweer vijf minuten geleden, de tijd raast immers voort. Wat je toen deed, zit dan even in het korte termijn geheugen vastgeschroefd, om er later een uitgepakt verhaal van te maken. Wat heeft u de afgelopen vijf, tien of vijftien minuten gedaan? Morgen vertel ik immers: ik heb mijn nieuwe verhaal geschreven. Zo klaar als een klontje. 

Werner Bloemers, januari 2025